ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εξομολογούμενη... Όπως τα λέει ο Dude είναι, έχεις το πάνω χέρι προς το παρόν, γιατί ξεκινάς κάτι όχι από ενθουσιασμό, αλλά από το "γιατί όχι μωρέ, φαίνεται καλός." Εκτός αν νιώσεις δυνατότερα συναισθήματα στην πορεία, οπότε εκεί μπορεί ν' αλλάξει η δυναμική της σχέσης σας. Μακάρι να μην το χρησιμοποιήσεις εναντίον του απλώς, γιατί στα 29 του ο άλλος μπορεί να ψάχνει κάτι σταθερό και σοβαρότερο, ενώ εσύ να έχεις τα μυαλά να δοκιμάσεις και όπου βγει, αν βγει, αλλά όχι για πολύ, γιατί μπορεί να θες περαιτέρω δοκιμές στη φάση που είσαι. Κατά κανόνα, τέτοιοι άνδρες όπως περιγράφεις τον συγκεκριμένο, γίνονται πολύ εύκολα "βαρετοί" για τις συνηθισμένες στο δράμα τύπισσες, μιας και ο συνεπής στα λόγια και στις πράξεις τούς φαίνεται "προβλέψιμος" (μάθανε στον "bad boy" που τις αφήνει στα κρύα του λουτρού πού και πού, κατάλαβες). Αλίμονο, δεν σε βάζω στο σακί με άλλες 23χρονες, ούτε σου λέω ότι αξίζεις έναν dusty boy να σου κάνει τη ζωή πατίνι επειδή εσύ δεν ερωτεύτηκες παράφορα τον τύπο που φαίνεται αξιόλογος. Απλώς επειδή το ψειρίζεις τόσο, μου φαίνεται ότι δεν σου πολυαρέσει και θα ταλαιπωρηθεί άδικα ο άλλος αν ξεκινήσετε σχέση. Ξέρουμε πολλούς και πολλές που λένε ότι δεν είναι του κεραυνοβόλου έρωτα, καυχιούνται ότι είναι της λογικής και προσγειωμένοι, και ότι αναπτύσσουν συναισθήματα μόνο στην πορεία, και τελικά μαθαίνεις ότι μια χαρά τελικά είναι του κεραυνοβόλου έρωτα, άμα λάχει το κατάλληλο κομμάτι να τους αστράψει το μάτι. Κι εσύ που έκανες δυο σχέσεις και δεν ήταν από κεραυνοβόλο έρωτα, πού βρίσκονται σήμερα αυτοί; Από συμβιβασμό όταν ξεκινάς, δύσκολα να εξελιχθεί καλά, εκτός αν ξαφνικά γίνει κάτι και συμπεράνεις πόσο απαραίτητος σού είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Και επειδή στα 23 δύσκολα να έρθεις αντιμέτωπη με μια φάση που θα σε ωθήσει στο να φοβηθείς να τον χάσεις τον άλλον, γι' αυτό συνεχίζω να πιστεύω ότι για σένα πρόκειται για απλό συμβιβασμό όσο προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για τα καλά του χαρακτηριστικά.

Παιδιά, σε μια σχέση δεν υπάρχει το πάνω και το κάτω χέρι. Αν σκέφτεστε με τέτοιους όρους δεν μπορείτε να χτίσετε υγιείς σχέσεις.
Σε μια σχέση δεν ανταγωνιζεσαι τον σύντροφο σου ούτε κανείς ψυχρους υπολογισμούς με πάνω και κάτω χέρια. Καταδικάζεις τον εαυτό σου έτσι στη μιζέρια.

@Penthesileia

Ιδανικά όχι, δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις.
Όχι απαραίτητα ανταγωνισμός, αν και τυχαίνει και αυτό κάτι φορές. Συναισθηματικά έστω είναι συχνό φαινόμενο να υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του ζευγαριού, εξού και το πάνω χέρι.
Όποιος-α νοιάζεται/γουστάρει λιγότερο έχει το ''πάνω χέρι'' όσον αφορά την εξέλιξη της σχέσης. Συν ότι αν χωρίσουν θα επηρεαστεί λιγότερο.
Μιλάω γενικά βέβαια, δεν είναι όλα τα ζευγάρια έτσι. Ούτε το εξιδανικεύω. Και είναι ανάλογα και το άτομο.
Επίσης όταν κάποιος-α πέσει με τα μούτρα στην σχέση και δείξει όλα τα χαρτιά του/της, ίσως έχει αρνητικό αντίκτυπο. Κάποια άτομα το εκμεταλλεύονται αυτό και γίνονται χειριστικοί.

Είμαι της άποψης ότι πρέπει και τα 2 άτομα στην σχέση να έχουν ισάξιο ενδιαφέρον και να είναι ειλικρινείς πάνω απ'όλα. Αν δεν πολυ γουστάρεις κάποιον-α ενώ εκείνος-η σε γουστάρει, τότε δεν αξίζει να ξεκινήσεις σχέση. Θα είναι μονόπλευρο.

@Πενθεσίλεια
Είναι η δυναμική της σχέσης και το "παράδοξο του πάθους" όταν εκείνος που γουστάρει περισσότερο και, κατά συνέπεια, επενδύει περισσότερο στη σχέση, είναι και ο πιο ευάλωτος. Και παρόλο που θεωρητικά ένας χωρισμός από το άτομο το οποίο δεν δίνει πίσω θα του ήταν το καλύτερο deal (ξαφνικά θα μπορούσε να επενδύσει την ενέργειά του σε κάτι άλλο), το άτομο αυτό, αντιθέτως, θα υπέφερε πολύ περισσότερο απ' το χωρισμό. Δεοντολογικά αν μιλήσουμε, ναι, θα έπρεπε να υπάρχει ισάξια, αμφίδρομη αγάπη. Ωστόσο, στην πράξη συμβαίνει συνήθως να αγαπάει ο ένας πολύ περισσότερο από τον άλλον και να συμβαίνουν μονόπλευρες καταστάσεις που αναφέρει ο Dude, με τα συνεπαγόμενα δράματα.

Συμφωνω εν μέρει γιατί δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα να είναι κάποιος σε σχέση χωρίς να νιώθει συναισθήματα για τον/τη συντροφο του. Κατά τα άλλα δεν πιστεύω ότι υπάρχει μονάδα μέτρησης του "γουσταρισματος", απλώς μόνο ο τρόπος που βιώνει κάποιος τα συναισθήματα του.
Όταν λειτουργείς με τέτοιους όρους που αναφέρεις πιο πάνω, δεν μπορείς να αφεθεις να νιώσεις, παρά μόνο αυτοευνουχίζεσαι με το σκεπτικό ότι ο/η άλλος/η πρέπει να είναι περισσότερο ερωτευμένος/η μαζί σου απ' ο,τι εσύ με αυτόν/τη. Αποκλείεις τον εαυτό σου από το να νιώσει πληρότητα για μια ανόητη θεωρία του πανω-κατω. Καλύτερο θα ήταν να κάνεις σωστές επιλογές συντρόφου πάρα να βιώνεις μια ανταγωνιστικη σχέση εκτός βέβαια κι αν σου αρέσει... Ο καθένας με τα φετίχ του εδώ μέσα, οπότε σε αυτή την περίπτωση δικαίωμα σου και επιλογή σου. Απλώς εγώ από την δική μου πλευρά το βλέπω αυτό ως ανώριμη συμπεριφορά και αποκλείω οποιαδήποτε ουσιαστική επαφή.

Μίλησες, Πενθεσίλεια, για τον τρόπο βίωσης συναισθημάτων, και μου ήρθε στο μυαλό ένα βιβλίο, τις "Πέντε Γλώσσες Αγάπης" από τον Gary Chapman. Εκεί πράγματι αναφέρει ότι άλλοι εκδηλώνουν την αγάπη τους κυρίως λούζοντάς σε με λουλούδια και δώρα, για παράδειγμα, ενώ άλλοι κυρίως παρέχοντας το χρόνο τους για να σε ακούσουν και να σε βοηθήσουν στην επίλυση τυχόν προβλημάτων σου. Πράγματι η αγάπη εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους, δεν είναι ποσοτικά μετρήσιμο, και συμβαίνει πολλές φορές η αντίληψη της αγάπης να μην είναι ίδια σ' ένα ζευγάρι, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παρεξηγήσεις, ή ο ένας τρόπος αγάπης να υποκαθιστά πλήρως άλλους (π.χ. όταν δεν σου λείπει τίποτα από άποψη υλικών δώρων, αλλά δεν σου αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο και λείπουν οι πράξεις φροντίδας ακόμα κι όταν τις έχεις ανάγκη).
Σε ό,τι αφορά τη δυναμική των σχέσεων, πράγματι, αν είναι να μπαίνεις σε μια σχέση όπου βλέπεις ότι έχεις εξαρχής επενδύσει περισσότερο και να είσαι μες στην καχυποψία και το σκεπτικό ότι είναι η σειρά του άλλου τώρα "να ξεπληρώσει συναισθηματικά" μην τυχόν και παραμείνεις εσύ αυτός που αγαπάει περισσότερο, το χάνεις το παιχνίδι. Μα σίγουρα γίνεται να το κρατήσεις υπό έλεγχο. Π.χ. αν το παλικάρι εδώ ο 29χρονος βρεθεί στη φάση που κυνηγάει εδώ τη φίλη μας, της κάνει πρώτος εξομολόγηση, κάνει το παν για να κερδίσει το ενδιαφέρον της και αυτή η δυναμική θα διατηρηθεί κι εντός της σχέσης τους (ο ένας που κάνει συναισθηματικό και σωματικό outreach και εκείνη που τα δέχεται παθητικά αλλά δεν εκδηλώνεται τόσο πολύ), θα υπάρξει προβληματάκι. Θα πρέπει να κοιτάξει τότε το παλικάρι όχι να μπει σ' έναν ανταγωνισμό με την κοπέλα για το ποιος θα κάνει λιγότερα, αλλά να θέσει ένα όριο στον εαυτό του, για να μην πάθει burn-out. Να κοιτάξει να καλλιεργεί ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό του, να έχει ενδιαφέροντα, να μην καταστήσει την κοπέλα ως την πλήρη υπεύθυνη για την ευτυχία του. Δουλειά της κοπέλας είναι, όμως, να σταθεί ειλικρινής και αν δει ότι για κάποιο λόγο δεν είναι ευτυχισμένη παρά την προσοχή και την αγάπη που θα λαμβάνει, να μη συμβιβάζεται απλά και μόνο επειδή ο άλλος είναι έντιμος και καλός. Αν δεν αλλάξει η οπτική της σε μια σχέση μαζί του και συνεχίσει να το ψειρίζει, τότε καλύτερα ας το αφήσει, γιατί η μαγεία είναι όντως στο να αφήνεται κανείς.

@Penthesileia

Συμφωνώ. Δεν είπα ότι έτσι πρέπει να γίνεται, απλά το ανάφερα ως συχνό φαινόμενο. Ούτε εγώ θέλω τέτοιες συμπεριφορές.
----------------------
@Chase Meridian

Θα συμφωνήσω και μακάρι να υπήρχε περισσότερη ειλικρίνεια και σωστή συμπεριφορά μεταξύ των ατόμων.
Γενικά μιλώντας, μπαίνουμε σε συνεχής ανταγωνισμούς και τερτίπια και προκαλούμε προβλήματα και ανακατωσούρες.
Οι αρνητικές/τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος μας στιγματίζουν και μετά γίνεται ένας φαύλος κύκλος.