ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θα κάθομαι να παρακαλάω για να μου πεις μια κουβέντα. Όλα αυτά τα χρόνια έχω προσαρμόσει απίστευτα τον τρόπο σκέψης μου ώστε να σε καταλάβω και να σε πλησιάσω ενώ εσύ καθόλου. Μάθε ότι οι άνθρωποι δεν είναι μαριονέτες. Έχουν συναισθήματα. Μάθε να ανοίγεις την ψυχή σου και να ρίχνεις τις άμυνες σου. Όχι στον κάθε τυχάρπαστο φυσικά. Αλλά σε αυτούς που βλέπεις ότι θέλουν να σε βοηθήσουν και θέλουν να είναι δίπλα σου. Ξέρεις... δεν θα πάθεις τίποτα αν δεθείς μια φορά. Δεν θα πεθάνεις. Δεν μπορώ να παίζω αυτά τα παιχνιδάκια άλλο. Έχω ανάγκη την επικοινωνία με τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου. Την ουσιαστική επικοινωνία.. κάτι που δεν μου έχεις προσφέρει ποτέ. Θα μου πεις, καλό χαζό είμαι κι εγώ τότε. Απλά πίστευα ότι κάποια στιγμή θα δείξεις την κρυφή σου πλευρά και έκανα υπομονή και δεν σε πίεσα ποτέ. Μάντεψε γιατί. Γιατί νοιάζομαι. Και στο έχω πει. Και το μόνο που γυρνάς και απαντάς είναι "το ξέρω". Μάλλον έχω καταντήσει κάτι το δεδομένο. Και μάλλον θα έπρεπε να στα πω αυτά. Αλλά αυτήν τη στιγμή έχω θυμό. Και όταν έχω θυμό δεν σκέφτομαι το πώς ξεσπάω. Επίσης σκέφτομαι πως αν σου τα πω, το πιθανότερο είναι ότι πάλι δεν θα ταρακουνηθείς. Θα στεναχωρηθείς αλλά μέχρι εκεί. Ίσως το ρίξεις στο χιούμορ θέλοντας να αποφύγεις για άλλη μια φορά να πεις αυτό που σκέφτεσαι. Οπότε μάλλον δεν θα σου πω τίποτα. Να ξέρεις πάντως, πως δεν κρατάς έτσι κάποιον στην ζωή σου. Φίλους, σχέσεις. Να ξέρεις ότι χρειάζεται και η δική σου προσπάθεια και ότι είναι πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο να προσπαθεί κανείς να σε ανακαλύψει. Δεν θα προσπαθήσω να σε αλλάξω. Μείνε όπως είσαι. Απλά δεν ξέρω πόσο ακόμα θα είμαι εγώ και ο εαυτός μου που μένουμε με την απορία. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα μένω γενικά...