ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έφτασε το δεύτερο εξάμηνο και ακόμα να γεμίσει αυτό το κενό που νιώθω. Έχω την ανάγκη να δεθω με κάποιον/κάποια και δεν μπορώ. Ο ακοινωνητος(?) χαρακτήρας μου θα φταίει. Είμαι σε παρέες και νιώθω τόσο μόνη. Προσποιουμαι πως γελάω και περνάω καλά για να μη φανώ κάπως. Αλλά τους νιώθω όλους τόσο μα τόσο μακριά μου. Πλέον το έχουν αντιληφθεί και αυτοί. Γι' αυτό μάλλον δε με θυμούνται και συχνά τελευταία. Όλοι τους είναι τόσο κοινωνικοί. Εγώ όχι. Έχω και το παρελθόν που με βασανίζει και συνεχώς πέφτω πάνω του. Προσπάθησα να αλλάξω για να ταυτίζομαι. Αλλά πολύ χειρότερο από τη μοναξιά είναι να προσπαθείς να κοροιδεψεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου φυσικά. Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση. Είμαι αυτή και δε ταιριαζω με κανέναν. Μάλλον θα πρέπει να ζήσω μόνη. Δεν παλεύεται η μοναξιά όμως. Δεν απελπίζομαι. Θα βρω τη λύση. Αρκεί όλα να πάνε καλά με την υγεία της οικογένειας μου. Και θα πάνε. Το πιστεύω.