ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει κανείς μόνος γονέας (μητέρα ή πατέρας) που να έχει υιοθετήσει στην Ελλάδα; Είμαι ανύπαντρη (από επιλογή), 31 ετών, και θα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδάκι. Από όσο το έχω ψάξει μέχρι στιγμής και από συζητήσεις με ανθρώπους που γνωρίζω προσωπικά και έχουν υιοθετήσει σε μονογονεϊκή οικογένεια, συμπεραίνω πως το σύστημα υιοθεσιών έχει φτιάξει κάπως, αλλά αυτό που μετράει ουσιαστικά είναι το χρήμα. Δηλαδή, αν δεν είσαι αρκετά ευκατάστατος, δεν έχεις ελπίδες. Εγώ έχω προφανώς δουλειά και αυτονομία, αλλά ευκατάστατη δεν είμαι. Νοικιάζω, δεν έχω δικό μου σπίτι (μόνο το πατρικό, που είναι δικό μας) και παρόλο που το εισόδημά μου αρκεί άνετα για την ανατροφή ενός παιδιού, δεν ξέρω τι μπορεί να θεωρούν οι αρμόδιοι ως αρκετό... Κατά τα άλλα οι προϋποθέσεις υπάρχουν, δηλαδή σωματική και ψυχική υγεία. Επίσης προέρχομαι από μία υγιέστατη οικογένεια και έχω μόρφωση, όπως και καλλιτεχνική παιδεία. Για μένα αυτά μετράνε, αλλά όταν βλέπω τα οικονομικά στάνταρ των ανύπαντρων ανθρώπων που καταφέρνουν να υιοθετήσουν, τρομάζω. Μιλάμε για κάτι πολύ πιο πάνω από μεσαία τάξη. Αν και στη θεωρία κανείς δεν σου λέει πως πρέπει να σε λένε Νιάρχο για να τα καταφέρεις, στην πράξη βλέπω άλλα. Νόμιζα πως η γραφειοκρατία ήταν το χειρότερο κι όσοι τα παρατούσαν απλά κουράζονταν, τώρα όμως έχω φοβηθεί γιατί βλέπω πως αλλού κολλάμε.Ο λόγος που γράφω εδώ είναι απλά και μόνο για να έχω ένα feedback, μήπως και αναπτερωθεί λίγο το ηθικό μου, αν τυχόν βρεθεί κάποιος να μου πει πως κατάφερε να υιοθετήσει χωρίς να ζει σε μονοκατοικία στην Εκάλη. Έχω να δώσω αγώνα μες στα επόμενα χρόνια, που σίγουρα δεν θα τον κρίνει ένα φόρουμ. Γράφω εδώ απλώς όπως θα άνοιγα μια κουβέντα με μια παρέα φίλων και γνωστών. Θέλω να υιοθετήσω ένα παιδί επειδή θέλω να γίνω μητέρα, αλλά με τόσα μόνα κι έρημα παιδιά που υπάρχουν εκεί έξω, δεν βρίσκω τον λόγο (κι αυτό αφορά εμένα προσωπικά και μόνο) να αποκτήσω βιολογικό παιδί. Το μόνο που με νοιάζει είναι η άδολη αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, όπως μεταξύ μητέρας και παιδιού. Ούτε να διαιωνίσω τα γονίδιά μου με νοιάζει ούτε να αποκτήσω "συνέχεια". Επίσης δεν με νοιάζει αν το παιδί μου θα είναι αγόρι ή κορίτσι, μαύρο ή άσπρο. Δεν με νοιάζει επίσης αν το παιδί μου θα είναι ΑμεΑ ή μεγαλύτερο σε ηλικία αντί για βρέφος. Αν πρωτίστως εγώ είμαι αρκετή γι' αυτό, τότε κι αυτό θα είναι αρκετό για μένα.Ξέρω πως τα παιδιά που είναι ΑμεΑ ή μεγαλύτερα σε ηλικία συνήθως δεν τα θέλει κανείς. Εγώ δεν αποκλείω ούτε τη μία περίπτωση ούτε την άλλη. Θα με ενδιέφερε ιδιαίτερα αν κάποιος έχει να μοιραστεί μαζί μου την ιστορία μιας υιοθεσίας παιδιού με αναπηρία ή μεγαλύτερου σε ηλικία.Δεν θέλω να βάλω κανέναν στον κόπο να με παραπέμψει σε νομοθεσίες κ.λπ. Έχω μελετήσει τα πάντα, έχω ήδη απευθυνθεί σε δικηγόρο και έχω τη στήριξη φίλης που εργάζεται στον τομέα και με κατευθύνει στα βασικά. Θέλω μόνο ανθρώπινο feedback από γονείς που τα κατάφεραν, ειδικά από γονείς με νορμάλ εισοδήματα.Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγγνώμη για το σεντόνι.