εσυ ετσι οπως σε βλεπω πρεπει να παρεις δραστικα μετρα. Ποια ειναι αυτα; Ή να πας εξωτερικο που τοσο απεχθανεσαι, ή να αλλαξεις αντρα καινα βρεις καποιον ο οποιος θα σου παρεχει οικονομικη ασφαλεια...τριτος τροπος δεν υπαρχει. Το καναν και παλαιοτερες γενιες γυναικων απο σενα, πολλες με μεγαλη επιτυχια οφειλω να σου πω. Απλα οι 30αρες την εχετε δει και καλα ανεξαρτησια, και απο πισω ακολουθουν και οι νεοτερες οι οποιες βεβαια ειναι αφραγκες αρα καπου θα ζητησουν στηριγμα. Και οι γονεις δυστυχως ψοφανε καποια στιγμη.
10.12.2017 | 16:47
Ζητείται ελπίς.
Χωρις μεσο. Ο άντρας μου ανεργος, με επιδομα ανεργιας μεχρι τον Απριλιο. Οι γονεις μας (οσοι ειναι εν ζωη) ισα που μας βοηθουν και ευτυχως προλαβαν να μας παρουν ενα μικρο σπιτακι πριν την κριση. Παντα τους ευχαριστω και τους ευγνωμονω που αγωνιστηκαν με στερησεις για να μπορουμε να εχουμε μια στεγη.Οταν σπουδαζαμε, ποτε δεν φανταζομασταν οτι θα ειμαστε ετσι. Επιλεξαμε και οι 2 αντικειμενα τα οποια ηταν δημοφιλη ως προς την αμεση αποκατασταση.Οι γονεις μας επισης δουλευαν ολοι και μεγαλωσαμε σχετικα ανετα.Τα τελευταια χρονια, εχασα μαμα και πεθερο, απελυσαν τον αντρα μου λογω μειωσης προσωπικου (παντρευτηκε και επειδη δικαιουταν επιδομα, τον απολυσανε!), εγω δουλεια δεν βρηκα πουθενα ενω χιλιοεψαξα και ψαχνω ακομη, και κοψανε πανω απο τα μισα απο τις συνταξεις των γονιων μας, οι οποιες καλως η κακως εχουν αποδειχθει μεσον επιβιωσης. Το να ζησω εξω το απεχθανομαι. Δεν εχει πως και γιατι. ΑΠΛΑ: Δεν θελω να μεταναστευσω. Θελω να ζησω στον τοπο μου.Προσφατα κοψανε μαχαιρι ΟΛΟΚΛΗΡΗ την επικουρικη συνταξη της πεθερας μου και η συνταξη της ειναι σαν επιδομα πλεον. Η καημενη εχει κλαψει τοσο πολυ. "Δουλευα σαν το σκυλι τοσα χρονια και αυτο ειναι το ευχαριστω", λεει και ξαναλεει. Και ειναι μια γυναικα η οποια υπηρξε πολυ εργατικος ανθρωπος και πανω απο τα μισα της χρηματα τα διεθετε για να μπορουμε να κινουμαστε ειδικα μετα την ανεργια του αντρα μου.Ο μπαμπας μου ειναι χαμηλοσυνταξιουχος που η συνταξη του φτανει μονο για να αγοραζει τα φαρμακα του και λιγα φρουτα, λαχανικα και μακαρονια. Κι ομως ο γλυκος μου πατερουλης επιμενει να μου δινει 10 ευρω οποτε μπορει για να αγορασω κατι που μου αρεσει. Εννοειται πως του λεω οτι δεν τα χρειαζομαι αλλα μου τα βαζει κρυφα μεσα στο παλτο. Βλεπω τον αντρα μου, τον ανθρωπο μου, να χαμογελαει και να μου λεει πως ολα θα πανε καλα αρκει να ελπιζουμε. Απορω που τη βρισκει τη δυναμη. Πολλες φορες κλαιω κρυφα, γιατι μου λειπει το να αγορασω κι εγω ενα φορεμα η ενα ζευγαρι παπουτσια οπως παλιοτερα. Θα μου πεις εδω ο κοσμος καιγεται. Ενταξει, εχετε δικιο. Αλλα οι γυναικες ξερετε πως λειτουργουμε. Φυσικα δεν του ζηταω τιποτα γιατι εχω γνωση της καταστασης. Επαψα πια να βγαινω βολτες εξω γιατι περναω απο βιτρινες και η ψυχολογια μου πατωνει. Όλοι εσείς, που μας φέρατε ως εδώ με τις επιλογές και τις ΨΕΥΤΟΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ σας, είστε υπεύθυνοι που για άλλη μια ημέρα κλαίω επειδη ΚΥΡΙΩΣ δεν εχουμε τη δυνατοτητα να κανουμε και να μεγαλωσουμε ενα παιδακι. Και για αυτο δε σας συγχωρω.Άνεργη, 31 , με πτυχιο/μεταπτυχιακό/γλωσσες σε αχρηστια
6
