ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάνω μία δουλειά για την οποία κουράστηκα πολύ με απόκτηση πτυχίων, μεταπτυχιακών,επιμορφώσεων, ενώ ταλαιπωρήθηκα με μετακινήσεις απομόνωση σε δυσπρόσιτα μέρη,μετακομίσεις κτλ. Φέτος θα δουλέψω ξανά σε δημόσιο και μπορώ μετά βεβαιότητας να πω ότι δε μου αρέσει η δουλειά μου, όχι γιατί έχει κάτι ως δουλειά, απλά δε νιώθω πως γεννήθηκα για αυτό. Νιώθω εγκλωβισμένη για όσα επένδυσα τόσα χρόνια (ψυχικά,οικονομικά κτλ.), τα όσα στερήθηκα για να επιμορφωθώ και να μπω στην αρένα Γαβρόγλου καθώς ξέρω εκ πείρας πως σε καμία άλλη δουλειά δε θα βρω τέτοιο μισθό (όχι γιατί είναι τεράστιος για τόσα προσόντα ,τσίμα τσίμα έρχεσαι αν δεν είσαι στον τόπο σου,αλλά γιατί έξω κυριαρχούν μισθοί πείνας), οπότε συγκριτικά... Επένδυσα δυστυχώς σε αυτή τη νοοτροπία που από μικρά μας έλεγε:" να βρείτε μία δουλειά να μπορείτε να ζήσετε αξιοπρεπώς ". Αυτό που μου αρέσει είναι να γράφω και να χάνομαι σε ήρωες ,κόσμους,έρωτες κτλ. Είμαι φύση αρκετά μοναχική ,νοσταλγική που αιθεροβατώ διαρκώς μεταξύ ρεαλισμού/πραγματικότητας και ενός φανταστικού, ελεύθερου από καθωσπρέπει, νοητού πάντα κόσμου.Το πρώτο μου μυθιστόρημα κυκλοφόρησε μάλιστα πρόσφατα, αλλά δεν είμαι αφελής να ελπίζω πως η συγγραφή θα με βοηθήσει ποτέ να βιοποριστώ, ανάθεμα αν θα το πάρει κανείς, αφού δεν το έχω πει καν σε όσους ξέρω,ούτε και ξέρω πολλούς άλλωστε. Ντρέπομαι λίγο γιατί δεν έχει αυτό το καθωσπρέπει της δουλειάς μου,αν και το λατρεύω και το θεωρώ καλλιτεχνικό έργο. Ναι, για μένα είναι. Δεν έχω ιδέα τι άλλο μου αρέσει ή με τι άλλο θα μπορούσα να ζω έχοντας έναν αξιοπρεπή μισθό.Δεν ξέρω ποια δουλειά θα μου ταίριαζε. Στην έως τώρα επαγγελματική μου πορεία όλοι είναι πέραν του δέοντος ικανοποιημένοι από τη δουλειά μου ,ίσως επειδή είμαι τελειομανής και δουλεύω πολυ, ποτέ δεν είχα παράπονο από κανέναν.Το αντίθετο,έχω γονείς και μαθητές που μου τηλεφωνούν χρόνια μετά ή μου στέλνουν εικόνες,που με λάτρευαν,ενώ και πολλοί συνάδελφοι κατά καιρούς με εμπιστεύονται και μου στέλνουν για βοήθεια σε διάφορα θέματα (εκπαιδευτικά,διοικητικά κτλ). Όμως μέσα μου ξέρω ότι δε με καλύπτει, δε μου ταιριάζει αυτό το πρέπει ,αυτή η ρουτίνα. Ξέρω επίσης και άλλους συνάδελφους που δεν τους καλύπτει επίσης αυτή η δουλειά, που δυσανασχετούν έντονα στις παρέες επειδή σύντομα ανοίγουν τα σχολεία ,που κοιτάνε να παίρνουν άδειες όσο μπορούν, που όμως δεν τολμούν να το πουν δυνατά και κάθονται και αυτοί κυρίως για τον μισθό,τα ένσημα... Εννοείται δεν είναι όλοι έτσι. Δεν το ισοπεδώνω. Ξέρω πως αν οι μαθητές μου και οι γονείς τους το διάβαζαν ποτέ αυτό θα έπεφταν κυριολεκτικά από τα σύννεφα, δε θα το πίστευαν ότι το έγραψα εγώ, όμως πλέον δεν μπορώ να το κρατάω άλλο μέσα μου, οπότε ας το πω έστω εδω. "Αγαπημένοι μου μαθητές,ειλικρινά σας αγαπάω όλους και δε θα σας ξεχάσω ποτέ, το πώς με περιμένατε στα κάγκελα του σχολείου φωνάζοντας το όνομά μου,το πώς με παίρνατε αγκαλιά, το πώς φορούσατε το παλτό μου που ήταν τεράστιο σαν τομάρι από πρόβατο και παίζατε γελώντας, το πώς μου λέγατε όσα σας προβλημάτιζαν, το πώς κατεβάζατε το βλέμμα θυμωμένα όταν η συνάδελφός σας έλεγε περιπαιχτικά ότι θα φύγω για άλλο σχολείο,το πώς μου μιλούσατε ειλικρινά, την αντίδραση σας όταν σας μίλησα για τα σεξιστικά στερεότυπα και τα ανθρώπινα δικαιώματα και πόσα άλλα. Πέρασα τέλεια μαζί σας,δε φταίξατε πουθενά και σίγουρα είστε πολύ καλύτερη παρέα από τον όποιο ενήλικα. Όμως θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δε μου αρέσει η δουλειά μου, δε μου αρέσει να είμαι σε σχολεία(προτιμώ να σας βρίσκω έξω στις παιδικές χαρές,στους δρόμους με τα ποδήλατα,στη θάλασσα), δεν μπορώ την ύλη, τα πυκνογραμμένα βιβλία ,τα σχολικά κτίρια, τον αγιασμό, τις γιορτές,τις παρελάσεις , τους συλλόγους, τους συνδικαλιστές, τις ορέξεις του εκάστοτε υπουργείου και πολλά πολλά άλλα, όλα κάθε χρόνο σε επανάληψη. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου για πάντα σε αυτή τη δουλεια. Θέλω να φύγω ,ειλικρινά το θέλω όσο τίποτα άλλο, όμως δεν ξέρω πώς θα ζήσω αν το κάνω, δεν έχω εμπειρία πουθενά αλλού, κανένα άλλο προσόν ,ούτε ξέρω τι θα μου ταίριαζε. Άλλωστε, πριν μπω σε σχολεία είδα για τα καλά το κομμάτι της ανεργίας,των ελάχιστων μισθών, του να είμαι ανασφάλιστη, σας είχα εξηγήσει τι σημαινει αυτό το τελευταίο.Ναι, θα συνεχίσω να είμαι δασκάλα ,δεν ξέρω για πόσο ακόμα, σας χρωστάω όμως ένα τεράστιο συγγνώμη ,γιατί δε θέλω να είμαι δασκαλα. Συγγνώμη λοιπόν..."