ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα!! Ελπιζω να ειστε ολοι καλα! Ηθελα τη γνωμη σας για κατι που με απασχολει πολυ! Με το συντροφο μου είμαστε μαζι σχεδον εναμιση χρονο και ειμαι πολυ χαρουμενη! Εχουμε τα πανω και τα κατω μας αλλα ειναι μια ομορφη σχεση γεματη αγαπη φροντιδα, προσωπικο και κοινο χρονο και ολα τα καλα! Φυσικα και οι δυο εχουμε τα μειονεκτηματα μας αλλα παντα παντα βρισκουμε μια κοινη τομη! Εκτος απο ένα θεμα που ομως τελευταια με εχει ζορισει παρα παρα πολυ και προβληματιζομαι σχετικα με το πως πρεπει να προχωρησω!Ο συντροφος μου δεν μιλαει ευκολα! Οχι σε μενα, εγω τον ξεκλειδωσα, αλλα γενικα! Δηλαδη τον ενοχλει ή τον στενοχωρει κατι και δεν το λεει. Ουτε ομως το κραταει μανιατικο, ουτε το συσσωρευει! Τα προσπερναει ολα με καλη διαθεση και οπως λεει ''αρνουμαι να χαλασω τη διαθεση μου και τη διαθεση του αλλου'' για κατι που δεν θεωρει ζωτικης σημασιας. Εχω καταληξει οτι δεν ειναι φοβος, αυτο που τον κραταει , αλλα μια ειλικιρινα καλη προαιρεση να ειναι διακριτικος. Ως εδω καλα! Ειναι επιλογη του, ειναι κατι που αφορα σε εκεινον και εφοσον εκεινος οντως ειναι ηρεμος και χαρουμενος με αυτη του την επιλογη δε μου πεφτει λογος.Ομως με την παροδο του χρονου, αρχισε αυτο να εχει επιρροη και σε μενα. Κυριως αναφορικα στην αδερφη του, με την οποια για οικονομικους λογους συγκατοικουν και η οποία είναι ζορικος χαρακτηρας και ενοχλειται οταν πηγαινω στο σπιτι, (δεν νομιζω οτι μια φορα στις 15 μερες ειναι μεμπτο να πηγαινω στο σπιτι του συντροφου μου), γενικα κακολογει και εμενα και τους παντες, μιλαει αποτομα, φερνει σε δυσκολη θεση τους φιλους του η εμενα κλπ κλπ. Εκεινη την ωρα με πειραζει που δεν μπορει να πει μια κουβεντα. Ποσο μαλλον οταν ειμαι απουσα και εκεινη λεει διαφορα για μενα θα ηθελα να ξερω οτι θα με υπερασπιστει, οτι θα τη σταματησει. Με πληγωνει που δεν το κανει. Αυτο συμβαινει και με εναν απο τους φιλους του (με τους υπολοιπους εχω πολυ καλη σχεση). Γενικοτερα με στενοχωρει το οτι δεν νιωθω ασφαλεια οτι με υπερασπιζεται! Οτι αφηνει να λεγονται πραγματα είτε να γινονται προσβολες εις βαρος μου μπροστα του. Δε θελω να σταθουμε στο αν και πως εγω αποκρουω τα οσα γινονται μπροστα μου, ειναι αλλο κομματι. Θελω να σταθω στο οτι δε λεει ποτε και τιποτα. Κατι που με πληγωνει πολυ. Βλεπουμε σοβαρα αυτη τη σχεση, θελουμε να μεινουμε μαζι, με το καλο να κανουμε οικογενεια και με φοβιζει πολυ το να σκεφτομαι οτι στην περιπτωση που γινει κατι, το οτιδηποτε, δε θα μπορει να υπερασπιστει την οικογενεια μας! Οτι θα μου πειραξουν το παιδακι μας και δε θα απαντησει. Τα σκεφτομαι ολα αυτα και λιγο ζοριζομαι. Νομιζω πως δεν μπορω να ζησω με εναν ανθρωπο που δε μου παρεχει πληρη, ολοσχερη ασφαλεια. Κι από την αλλη; Αξιζει αυτο για να χαλασει καποιος μια κατα τα αλλα τοσο ομορφη και γλυκια σχεση;