Είμαι ένα βήμα μετά από εσένα, δεν τα ξέρω όλα, ξέρω όμως κάτι παραπάνω. Κι είμαι εδώ για να σε βοηθήσω, για να σε ξυπνήσω. Αυτό το παραπάνω που ξέρω εγώ και εσύ αγνοείς ακόμα είναι ότι αν θέλεις να θηλάσεις ΜΠΟΡΕΙΣ, και το να το θέλεις πολύ είναι αρκετό για να τα καταφέρεις. Ο δρόμος ίσως να μην είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Εγώ ούσα έγκυος, όταν ρωτούσα μαμάδες για τον θηλασμό άκουσα από πολλές το «εγώ δυστυχώς δεν είχα γάλα». Μα τόσο συχνά το άκουγα που άρχισα να φοβάμαι μήπως είμαι και εγώ σε αυτές που «Δεν θα έχουν γάλα».
Ενημερώσου. Ξέρω μαμά που διάβασε ολόκληρο τόμο θηλασμού και όταν γέννησε ξεκίνησε από το μαιευτήριο με σκόνη, μα καλά τι διάβαζε τόσο καιρό; Δεν είχε γάλα της είπαν οι «ειδικοί» (σε γνωστό ιδιωτικό μαιευτήριο)... Μα της το είπαν στα αλήθεια, αναρωτιέμαι; Ή μήπως ήταν μια δικαιολογία της προς εμένα γιατί το να θηλάζεις είναι trend και το να μην θηλάζεις ακούγεται «κάπως». Ήταν μια δικαιολογία σε εμένα ή στο εαυτό της; Θηλάζω και δίνω και μπουκάλι μου είπε, ε και εσύ θα δώσεις; Δεν θα δώσω! Μα δεν θα την παλέψεις, μου είπε. Θα την παλέψω της είπα, και όντως την πάλεψα.
Ο θηλασμός, παρά τα χαμόγελα και τα μπαλονάκια που κυριάρχησαν στο Ζάππειο στην πολυσυζητημένη εκδήλωση δημόσιου θηλασμού στις 2 του Νοέμβρη, είναι κάτι το δύσκολο, το πάρα πολύ δύσκολο θα έλεγα, ειδικά στην εκκίνησή του. Θέλει επιμονή, προσπάθεια, και φυσικά υποστήριξη. Υποστήριξη από φίλους, οικογένεια, περιβάλλον, σύντροφο. Θέλει καλή ενημέρωση, από αρμόδιους φορείς και όχι από την φίλη μας την «Κούλα». Άκουσα και εγώ από τους δικούς μου την φράση-απορία «μήπως δεν χορταίνει το παιδί;» «γιατί τρώει κάθε μια ώρα;» «πάλι θα το ταΐσεις;». Δεν άφησα την αμφιβολία, που ενδεχομένως φλέρταρε με τα νεύρα μου και τα ορμονικά μου να επικρατήσει. Όποτε έκλαιγε το παιδί το έβαζα στο στήθος. Και ηρεμούσε, και ηρεμούσα και εγώ που δεν άντεχα να το ακούω να κλαίει. Πεινούσε, πονούσε; Ποιος ξέρει! Στο στήθος πάντως ηρεμούσε!
Ήταν καλοκαίρι, το παιδί διψούσε. Δεν υπήρχαν τρίωρα και τετράωρα ανάμεσα στους θηλασμούς. Το παιδί ήταν κολλημένο στο στήθος. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε μπάνιο, όχι να βγω έξω για καφέ και να κάνω «δημόσιο θηλασμό». Ο δημόσιος θηλασμός νομίζω έρχεται όταν ο σκόπελος της εδραίωσης του θηλασμού έχει ισοπεδωθεί, και μιλάμε για μετά τον μήνα σε μία πρωτότοκο, τουλάχιστον. Και απορώ πόσες κοπέλες κατάφεραν να προσπεράσουν αυτό τον μήνα χωρίς να δώσουν ξένο γάλα στο παιδί τους; Σίγουρα όσες και αν είναι αυτές αυξάνονται μέρα με την μέρα. Τώρα πια αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να θηλάσω το παιδί και κρεμασμένο από πολυέλαιο. Τις πρώτες μέρες δεν ήξερα ούτε πώς να το κρατήσω στο στήθος χωρίς να πονάει η μέση μου, η πλάτη μου. Ήμουν ριζωμένη στον καναπέ, με ένα ποτήρι νερό από την μια που άδειαζε συνεχώς και ένα τηλεκοντρόλ ή τηλέφωνο από την άλλη. Μπορεί να ήμουν καθηλωμένη στο ίδιο σημείο με το μωρό σε ένα μαξιλάρι και στο στήθος για πάνω από μια ώρα. Και μετά από μισή ώρα πάλι και πάλι... και όλο το βράδυ κτλ κτλ.. Ήξερα όμως ότι θα είναι έτσι η αρχή, και δεν αμφέβαλα ποτέ αν είχα γάλα, δηλαδή υπήρξαν και στιγμές που αμφέβαλα αλλά η ζυγαριά με διέψευδε. Πάνω από κιλό τον πρώτο κιόλας μήνα πήρε το παιδί, ε προφανώς είχα γάλα, κάτι έτρωγε. Αυτά τα δεν τρώω και παίρνω κιλά ισχύουν για κάτι χοντρές που ξέρω που φέρνουν στο γραφείο ένα μπρόκολο και ο θεός ξέρει τι κατεβάζουν στο σπίτι τους το βράδυ. Όσο ήθελε το παιδί έτρωγε, αρκούσε μόνο το κλάμα του για να πάρω θέση στον καναπέ, ή στο κρεβάτι αργότερα όταν εξοικειώθηκα με την ξαπλωτή στάση θηλασμού που ήταν by the way καταλυτική στο να την παλέψω γενικά με τον θηλασμό.
Ποτέ δεν ένοιωσα το στήθος πρησμένο, ποτέ δεν ένοιωσα το γάλα να κατεβαίνει. Πόνεσα, αλλά δάγκωσα το μαξιλάρι και το προσπέρασα. Στο μαιευτήριο κιόλας είχα αρχίσει από τον πολύ πόνο στο ένα στήθος να το εγκαταλείπω ασυναίσθητα και να προσφέρω στο παιδί το άλλο στήθος που δεν πονούσε και τόσο. Η μαία ήρθε και με ζούληξε. Με τρελό ζούληγμα και πόνο έβγαλε το πύαρ. Το έχεις αδρανήσει, μου λέει. Θα βάζεις το παιδί σε αυτό το στήθος να το ενεργοποιήσεις, μου είπε. Μα πονάω, της είπα. Το ξέρω γλυκειά μου, το ξέρω ότι πονάς αλλά θα περάσει. Και όντως πέρασε! Το γάλα είναι προσφορά και ζήτηση. Αν το παιδί θηλάζει θα έχεις γάλα, αν το παιδί πίνει άλλο γάλα από το δικό σου θα σταματήσεις να έχεις εσύ γάλα. Το παιδί στην αρχή πίνει σταγόνες. Το στομάχι του είναι λίγο μεγαλύτερο από ένα βόλο. Δεν πίνει μισό λίτρο από την πρώτη μέρα! Άρα του αρκούν σταγόνες για να χορτάσει. Το παιδί δεν θηλάζει κάθε τρεις και λίγο γιατί δεν χορταίνει αλλά γιατί χωνεύει γρήγορα το εύπεπτο μητρικό γάλα. Ενώ το ξένο γάλα του πέφτει βαρύ και δύσπεπτο. Πολλά παιδία κάνουν κολικούς κυρίως από το ξένο γάλα.
Μελλοντική μητέρα, για να φτάσει να σε απασχολήσει το θέμα του δημόσιου θηλασμού πρέπει να σε απασχολήσουν πιο σημαντικά πράγματα πρώτα. Ενημερώσου και ζήτα βοήθεια. Ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά η ανταμοιβή μεγάλη. Και δεν θα σου πω εγώ ποια είναι αυτή η ανταμοιβή, θα την ανακαλύψεις μόνη σου!
σχόλια