Είμαι φοιτήτρια Νομικής στην Αγγλία και σύντομα θα έχω ολοκληρώσει τις προπτυχιακές μου σπουδές. Έφυγα από την Ελλάδα πριν από τρία χρόνια επειδή θεώρησα ότι οι σπουδές εδώ θα μου προσέφεραν πολλά περισσότερα από το ελληνικό πανεπιστήμιο – χωρίς να πιστεύω πως η ποιότητα των ελληνικών πανεπιστήμιων είναι χαμηλή. Εσείς άλλωστε τα γνωρίζετε καλύτερα όλα αυτά.
Σε προσωπικό επίπεδο, από τότε που έφυγα από τη χώρα μου το «πατριωτικό» μου συναίσθημα έχει αυξηθεί, σε βαθμό που με εκπλήσσει κι εμένα. Παραμένει πατριωτισμός όμως, σε καμία περίπτωση εθνικισμός. Ο πατριωτισμός αυτός λοιπόν έχει ως αποτέλεσμα να με ευαισθητοποιήσει ως προς τη σκέψη πως «κάτι πρέπει να κάνουμε». Κάτι πρέπει να κάνουμε, εμείς οι νέοι, της Ελλάδας και του εξωτερικού για να βοηθήσουμε. Γιατί η Ελλάδα είναι η χώρα μου, εκεί θέλω να ζήσω και δε θέλω κανέναν να μου λέει (το αδιανόητο) «μη γυρίσες στη χώρα σου» γιατί δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα.
Άραγε, σε 15 μέρες θα θυμόμαστε πως ένα παιδί (που σίγουρα δεν είναι το μόνο) 20 ετών, βρισκόμενο στην ηλικία που οι περισσότεροι ερωτευόμαστε, σπουδάζουμε, κάνουμε όνειρα για το μέλλον, αισθανόμαστε αθάνατοι, αποφάσισε πως η ζωή του δεν έχει νόημα και έφυγε από τη ζωή μόνος; Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν είναι το μόνο θύμα.
Η εισαγωγή αυτή έγινε για να σας επιστήσω την προσοχή στη σχέση μεταξύ των πολύ σοβαρών θεμάτων της ελληνικής επικαιρότητας και του γενικότερου πλαισίου της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Αρχικά, ως προς το θέμα του σχολικού εκφοβισμού (bullying) θέλω να εκφράσω την απογοήτηευσή μου για τον χειρισμό της κατάστασης κυρίως από τα ΜΜΕ. Ο καταδικασμός κάθε είδους bullying εννοείται και νομίζω είναι περιττό να λέμε τα αυτονόητα. Η οικογένεια του Βαγγέλη Γιακουμάκη όμως ζει μία τραγική στιγμή, βιώνοντας το χειρότερο χαμό από όλους: του παιδιού της που δεν πρόλαβε να ζήσει. Καλά θα κάναμε όλοι να δείχναμε σεβασμό και να αφήναμε την οικογένεια να θρηνήσει. Αντίθετα, ξαφνικά ευαισθητοποιηθήκαμε όλοι και μέσα από πού; Μέσα από το facebook, ενός απρόσωπου και ασφαλούς διαδικτυακού τόπου. Η ιστορία αυτή αποδυκνύει την υποκρισία και τη βαθειά ελληνική συντηρητική κοινωνία που δε νοιάζεται για τα παιδιά της παραμόνο όταν αυτά παθαίνουν, είτε από το δικό τους χέρι είτε από την αστυνομία, είτε από ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα. Άραγε, σε 15 μέρες θα θυμόμαστε πως ένα παιδί (που σίγουρα δεν είναι το μόνο) 20 ετών, βρισκόμενο στην ηλικία που οι περισσότεροι ερωτευόμαστε, σπουδάζουμε, κάνουμε όνειρα για το μέλλον, αισθανόμαστε αθάνατοι, αποφάσισε πως η ζωή του δεν έχει νόημα και έφυγε από τη ζωή μόνος; Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν είναι το μόνο θύμα. Καλό θα ήταν λοιπόν να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας: οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, κι εμείς που έχουμε δει παιδιά να πέφτουν θύματα ανόητων νταήδων αλλά δεν επέμβαμε – μη σας πω ότι γελάσαμε και λίγο.
Κύριε Υπουργέ, χωρίς παιδεία οι κοινωνίες δεν προχωράνε. Διαβάζω ένα βιβλιο το οποίο προσπαθεί να εξηγήσει το λόγο που κάποιες χώρες είναι πλούσιες κι άλλες είναι φτωχές, που κάποιοες χώρες ευημερούν κι άλλες παρακμάζουν. Εξηγεί λοιπόν, πως οι πετυχήμενες χώρες (σε όλους τους τομείς) είναι το αποτέλεσμα κοινωνιών που δίνουν στο λαό ευκαρίες και τον ευαισθητοποιούν να κυνηγήσει τους στόχους του. Η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να αλλάξει και να ακμάσει εάν δεν αλλάξει ριζικά το σύστημα της παιδείας. Πρέπει να το ξηλώσετε όλο και να το ξαναφτιάξετε από την αρχή. Να βάλετε στο κέντρο το παιδί και τη σχέση του με την κοινωνία. Να μειώσετε περιττές ώρες μαθημάτων και παπαγαλίας και να μπουν στο πρόγραμμα μαθήματα ουσίας (π.χ. τα Θρησκευτικά θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με ένα μάθημα όπου τα παιδιά θα διδάσκονται για τις θρησκείες του κόσμου και δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράφουν εξετάσεις πάνω σ' αυτό). Επίσης, θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο διδακτικές ώρες την εβδομάδα όπου θα γινόταν συζήτηση χωρίς την απειλή τεστ, περί κοινωνικών θεμάτων όπως: το πολίτευμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη σημασία συμμετοχής στα κοινά, το ρατσισμό, την οικονομική κρίση, τις επιλογές σπουδών... Να δοθεί ένα τέλος στην παραγωγή παιδιών-μηχανών χωρίς δυνατότητα κριτικής σκέψης. Ας αφήσει επιτέλους το κράτος τα παιδιά του να ξεδιπλώσουν τον χαρακτήρα τους και τις δυνατότητες τους. Τα μαθήματα δεν διδάσκονται από ένα βιβλίο μόνο. Η κριτική σκέψη αναπτύσσεται από την δυνατότητα να διαβάζουν τα παιδιά ένα σύνολο πηγών, να μαθαίνουν διαφορετικές απόψεις και να καλούνται μετά να σκεφτούν τα δικά τους επιχειρήματα για το εάν συμφωνούν ή όχι με τις εκάστοτε ακαδημαϊκές απόψεις. Δείξτε στους μαθητές οτι τους παίρνετε σοβάρα, ότι η φωνή τους μπορεί να ακουστεί και ότι είναι μια φωνή που η κοινωνία τη σέβεται. Με τέτοιες πρωτοβουλίες ίσως και να μειωθούν οι καταλήψεις. Γιατί δεν κάθεστε στο ίδιο τραπέζι με τους μαθητές ως ισότιμοι και να συζητήσετε γι' αυτό το θέμα; Γιατί θεωρούμε πάντα σ' αυτή τη χώρα πως τα παιδιά δεν είναι αρκετά έξυπνα για να συζητήσουν γι' αυτά τα θέματα; Ας μπει ένα τέλος επιτέλους στην περιθωριοποίηση των νέων.
Είπατε πως θα πάρετε μέτρα για να ξεκινήσουν προγράμματα ενημέρωσης για το σχολικό εκφοβισμό στα σχολεία. Κάντε το. Χαράξτε μια καινούρια πορεία, να ξεχαστούν όλα τα προηγούμενα χρόνια που δεν θέλανε οι κυβερνόντες να σκέφτονται τα παιδιά για να μην τους ενοχλησούν από το βόλεμά τους. Η κρίση δε θα φύγει τα επόμενα χρόνια. Εσείς, είστε ο μόνος που κρατάτε το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε ο Υπουργός Οικονομικών έχει την ίδια δύναμη που έχετε εσείς αυτή τη στιγμή. Τα δικά σας μέτρα μπορούν να αλλάξουν μακροπρόθεσμα μια ολόκληρη κοινωνία. Μπορείτε να βάλετε τις βάσεις για να αλλάξει η νοοτροπία που μας έφτασε εώς εδώ. Μην μείνετε στα λόγια.
Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω την ανησυχία μου για το μέτρο που σκέφτεστε να πάρετε σε σχέση με την επαναφορά των αιώνιων φοιτητών. Από τη μία λοιπόν θέλετε να κάνετε προγράμματα ενημέρωσης για το bullying (ένα βήμα μπρος) και παράλληλα σκέφτετε να επανεφέρετε αυτό το μέτρο (δέκα βήματα πίσω). Προωθήστε τους φοιτητές να σπουδάσουν, πάρτε μέτρα να καταστήσετε σε κάθε σχολή υποχρεωτική και αμετάκλητη χρονική περίοδο τριών, τεσσάρων ή πέντε ετών για την ολοκλήρωση των σπουδών. Με αυτόν τον τρόπο θα βγαίνουν στην αγορά εργασίας νεότεροι, έχοντας ακόμα περισσότερη θέληση για δουλειά. Δε θα επαναπαύονται στο ότι μπορούν να σπουδάζουν και να συντηρούνται από τους γονείς τους μέχρι τα 30. Δεν είναι τα 30 η ηλικία της ανεξαρτητοποίησης και της παραγωγικότητας. Στην τελική, ο πτυχιούχος ετών 21, 22, 23 θα αισθανθεί πως έχει όλη τη ζωή μπροστά του να βρει το δρόμο του και να καταλάβει πώς θέλει να ζήσει. Άλλωστε, δεν είμαστε λίγοι που ξεκινάμε ένα πτυχίο χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε από τη ζωή μας σε μερικά χρόνια. Αυτή είναι η ευαισθητοποίηση που χρειαζόμαστε εμείς οι νέοι: το κράτος να μας σπρώχνοι να γίνουμε το καλύτερο που μπορούμε και μας δίνει τις αντίστοιχες βάσεις.
Εσείς κράτατε στο χέρι σας το μέλλον της Ελλάδας. Αναλογιστείτε τις ευθύνες σας και πράξτε για πρωτού η ελληνική κοινωνία στείλει άλλο ένα παιδί στο χώμα.
Με εκτίμηση,
Μια φοιτήτρια
σχόλια