Ήταν λοιπόν όλα μία παρεξήγηση.
Στο «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του Γ. Μπαμπινιώτη, αναφέρεται ότι η λέξη «ηλίθιος» είναι πιθανόν να συνδέεται ετυμολογικά με το αρχαίο ρήμα «ηλάσκω», που σημαίνει περιφέρομαι, περιπλανώμαι.
Η διαφορά του να περιφέρεται κανείς ή να περιπλανιέται, με το να πηγαίνει ένα ταξίδι ή να πάει διακοπές, έγκειται στο γεγονός ότι το ταξίδι υποδηλώνει έναν σκοπό, έναν στόχο, ενώ το να περιφέρεται κανείς, το άσκοπο του όλου εγχειρήματος.
Το ταξίδι προϋποθέτει ένα πλάνο. Ένα σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος.
Ενώ το να περιφέρεται κανείς (ασκόπως) βασίζεται περισσότερο στην θεωρία του χάους.
Πάντως εκείνο που ξέρω είναι ότι από εδώ και πέρα ο χρόνος μετράει αντίστροφα, ενώ και ο δρόμος- αν και ανηφορικός- φαίνεται να πλησιάζει στο τέλος του.
Την θεωρία που έγινε το σύγχρονο ευαγγέλιο του κάθε αριστερίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ που σεβόταν τον εαυτό του και τις ιδέες του και ήθελε να είναι κατατοπισμένος στον σύγχρονο οικονομικό - ιδεολογικό προσανατολισμό του κόμματος.
Συνώνυμα του περιφέρομαι (άσκοπα) είναι το βολτάρω και το (αργκώ) κωλοβαραώ.
Κάπως έτσι ο Κος Τσίπρας περιφερόταν άσκοπα από επιτροπή σε επιτροπή, από συνέδριο σε συνέδριο και από Eurogroup σε Eurogroup.
Ο χρόνος όμως είναι χρήμα, αλλά αυτό ουδόλως ενδιαφέρει τον κάθε αριστερίζοντα επαναστάτη.
Για αυτόν εξάλλου το μόνο που έχει σημασία είναι "ο δρόμος, ο δρόμος, ο δρόμος...".
Όπως επισήμανε και ο Νικολάς Μαδούρο Μότος στο πρόσφατο μήνυμα συμπαράστασης του (sic), προς τον Ελληνικό λαό.
Και αυτό τον δρόμο επέλεξε ο Κος Τσίπρας.
Όμως κάπου εδώ φάνηκε ότι είχε γίνει μία παρεξήγηση.
Τον δρόμο αυτό, δεν τον επέλεξαν οι συνταξιούχοι, οι οποίοι ξεροστάλιαζαν στις ουρές για να πάρουν ένα "μεροκάματο" αντί σύνταξης, από τα αυτόματα μηχανήματα ανάληψης.
Και αυτό από μόνο του δεν θα ήταν κάτι τόσο άσχημο και απάνθρώπο εάν το "μεροκάματο" αυτό δεν το είχαν ήδη δουλέψει όταν ήταν πολύ νεότεροι, τότε που τα πόδια βάσταγαν και η ορθοστασία στις ουρές δεν τους τσάκιζε, ούτε ο καυτός ήλιος τους πτοούσε.
Τα " περήφανα γηρατειά"-, για να θυμηθούμε έναν άλλο λαοπλάνο και "μεγάλο" ηγέτη, τον Α. Παπανδρέου- άλλο δρόμο επέλεξαν.
Τον δρόμο αυτό δεν τον επέλεξαν ούτε οι καρκινοπαθείς, που τους έλειψαν τα χρήματα να αγοράσουν κάποια βασικά φάρμακα και βρέθηκαν να είναι στο μαύρο τους το χάλι, νιώθοντας την επάρατη νόσο να αυξάνει γεωμετρικά μέσα τους.
Τον δρόμο αυτό δεν τον επέλεξαν ούτε κι αυτοί που περίμεναν αγωνιώντας το επίδομα πρόνοιας, το επίδομα ανεργίας, το οικογενειακό επίδομα.
Γιατί για όλους τους παραπάνω -και για άλλους πολλούς- έκτος από τον δρόμο σημασία είχε και ο χρόνος.
Και χρόνο δεν διέθεταν πολύ.
Τους ήταν πολύτιμος.
Και κάπως έτσι ο δρόμος και ο χρόνος χωρίστηκαν και βρέθηκαν αντιμέτωποι να παλεύουν ο ένας τον άλλο.
Το ποιός θα νικήσει τελικά δεν το ξέρω ακόμα.
Πάντως εκείνο που ξέρω είναι ότι από εδώ και πέρα ο χρόνος μετράει αντίστροφα, ενώ και ο δρόμος- αν και ανηφορικός- φαίνεται να πλησιάζει στο τέλος του.
Αυτό βέβαια ουδόλως φαίνεται να ενδιαφέρει τον Κο Τσίπρα και την παρέα του, οι οποίοι "δειλοί και άβουλοί αντάμα προσμένουν ίσως ένα θάμα" για να θυμηθούμε και τα λόγια του ποιητή.
Και εάν και δεν φαίνεται να τους πολυενδιαφέρει (ως άθεοι που είναι) θα έπρεπε να ξέρουν ότι θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα.
Ενδιαφέρει όμως όλους τους υπολοίπους.
Και κυρίως τους ψηφοφόρους τους.
Οι οποίοι πήραν ένα καλό μάθημα, τόσο για τον δρόμο που πρέπει να τραβήξουν από εδώ και πέρα, όσο και για το χρόνο που έχουν μπροστά τους.
Και από αυτή την άποψη ο Κος Τσίπρας θα μπορούσε να προσφέρει στην χώρα του πολλά.
Ως ένας χρήσιμος ηλίθιος.
σχόλια