Μπορεί οι ψηφοφόροι να μην χρειάστηκε να σημειώσουν με σταυρό τα ψηφοδέλτιά τους, εντούτοις, η έννοια του Σταυρού επανέρχεται δυναμικά στην καθημερινότητά τους, από το πρωί κιόλας της επόμενης ημέρας. Μιας «επόμενης ημέρας» για τον τόπο, που αφήνει πίσω το παλιό και δέχεται το «καινούριο», το οποίο βίωσε έντονα τις προηγούμενες 238 ημέρες και το οποίο δοκίμασε τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας.
«Σαν να μην πέρασε μια μέρα», και η δυαρχία της συγκυβέρνησης αναλαμβάνει εκ νέου τα ηνία ενός κουρασμένου πλέον και αποδεκατισμένου λαού, ο οποίος ολίγον κατ'ολίγον διολίσθησε σε αδυναμία, ίσως και αδιαφορία, αντίστασης στον εγχώριο πολιτικό τζόγο. Οι εναγκαλισμοί της «πρώτης φοράς Αριστεράς» με την παρολίγο ανενεργή Δεξιά συνιστώσα της με το σπασμένο αριστερό χέρι, μπροστά στα μάτια ενός ολόκληρου λαού, αποτυπώνουν αναφανδόν την ικανοποίηση για την ανακατάληψη ανώτατων θώκων.
Ο σταυρός που απουσίαζε από το 12ωρο της εκλογικής διαδικασίας, δε θα απουσιάσει επ' ουδενί από τη ζωή της επόμενης 4ετίας(!) Θα είναι ο Σταυρός του κοινωνικού και οικονομικού Γολγοθά, τον οποίον όχι απλώς θα κληθούν, αλλά θα αναγκαστούν να σηκώσουν άπαντες, δίχως το δικαίωμα διαμαρτυρίας πλέον. Όταν συναινείς σε κάτι, αποδέχεσαι πλήρως τις συνέπειες και το μερίδιο ευθύνης σου. Συνεπώς, αναλογιζόμενοι το εκλογικό αποτέλεσμα, ας ελπίσουμε ή τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να ελπίσουμε σε έναν πιο ελαφρύ Σταυρό ή σε έναν λιγότερο ανηφορικό Γολγοθά.
σχόλια