Χριστούγεννα με μια παρέα Σουδανών το 2012
Στην κατάληψη μας πολυκατοικίας στην Ευριπίδου ζούσε κάποτε μια ομάδα Σουδανών και Σομαλών που αισθάνονταν ανεπιθύμητοι στην ελληνική κοινωνία.
Παρόλο που δεν μας είχαν ξαναδεί και η επίσκεψη ήταν εντελώς απρόσμενη, οι αντιδράσεις τους ήταν ανέλπιστα φιλικές. Μάς υποδέχτηκαν, μας συστήθηκαν, μας κέρασαν από τα μελομακάρονα που τους πήγαμε, απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις μας. Έδειξαν ότι χάρηκαν πολύ κάποιος Έλληνας καταδέχτηκε να τους κάνει επίσκεψη. Η ομάδα που ζεις στο «γκέτο» του κτιρίου της Ευριπίδου και άρχισε να γεμίζει το δωμάτιο (δίμετροι νεαροί άντρες με εμφάνιση μοντέλου) είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα εδώ και χρόνια -κάποιοι ζουν εδώ πάνω από έξι χρόνια και μιλούν καλά ελληνικά- είναι σε απόγνωση.
«Έχουμε πρόβλημα στην πατρίδα μας», λέει ο Ραμ. «Ερχόμαστε αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Έχουμε πατρίδα, έχουμε σπίτι, αλλά αντιμετωπίζουμε εκεί μια άσχημη κατάσταση. Κι εδώ μάς φέρονται άσχημα, δεν μας δίνουν ευκαιρίες, δεν μας δίνουν δουλειές. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι που βλέπεις εδώ κάθονται όλη μέρα, χωρίς καμία ασχολία. Ακόμη κι αν θες να ταξιδέψεις και να πας σε μια άλλη χώρα, θα σε γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα επειδή ήδη έχεις ζητήσει άσυλο εδώ. Υπάρχει μια συνθήκη του Δουβλίνου που λέει ότι δεν μπορείς να ζητήσεις άσυλο σε άλλη χώρα. Άνθρωποι από το Σουδάν, τη Σομαλία που έχουν πολέμους στις χώρες τους και ζητάνε πολιτικό άσυλο, έρχονται αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα και καταλήγουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα. Πήγα στην Ολλανδία, στο Άμστερνταμ, και ζήτησα άσυλο εκεί, αλλά μου είπαν ότι έχω ήδη άσυλο στην Ελλάδα. “Η ελληνική κυβέρνηση θα σου δώσει σπίτι και μισθό”, μου είπαν, “και μπορείς να πας σχολείο εκεί”. Τους είπα ότι δεν θέλω να πάω πίσω γιατί δεν έχω πλέον σπίτι, δουλειά και μισθό και δεν με πίστεψαν. Μου “είπαν στην Ελλάδα τα έχεις όλα αυτά”. Όταν φτάσαμε από την Ολλανδία στην Ελλάδα, στο αεροδρόμιο, η πρώτη λέξη που είπαν οι ελληνικές μεταναστευτικές αρχές ήταν “γαμώτο!”
Αυτό συμβαίνει όχι μόνο με μας, αλλά σε πολύ ξένο κόσμο. Δεν μπορούμε να φύγουμε από την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούμε με ζήσουμε εδώ σαν κανονικοί άνθρωποι. Τι να κάνουμε; Υπάρχουν όμως κάποιοι ανθρωπιστικοί οργανισμοί στην Ελλάδα τώρα τελευταία που μας βοηθούν, όπως η Πράξις. Αν είσαι π.χ. άρρωστος, μπορείς να πας εκεί για εξετάσεις. Κάνουν σπουδαία δουλειά. Ένας φίλος μας είχε ανάγκη για υποστήριξη και τον φρόντισαν και του έκαναν όλες τις εξετάσεις και του έδωσαν και δωρεάν φάρμακα. Και είναι πολύ καλά τα παιδιά που δουλεύουν εκεί. Χθες γνωρίσαμε έναν πολύ ευγενικό γιατρό που είναι στο νοσοκομείο δίπλα στο μετρό Ομόνοιας που μας έδωσε όσα λεφτά μας έλειπαν για να πάρουμε φάρμακα. Το έκανε πολύ γρήγορα και σιωπηλά, για να μην προκαλέσει την προσοχή των άλλων ανθρώπων που περίμεναν εκεί. Δεν μας ήξερε καν, απλά μας έδωσε τα λεφτά. Δεν αγαπάμε τους Πακιστανούς, είναι κακοί. Έχω δει πολύ κακό από αυτούς. Αν αποκτήσουν δύναμη δεν θα φερθούν καλά, επειδή είναι φανατικοί με τη θρησκεία. Αλλά αυτή είναι η άποψή μου».
«Το κομμωτήριο το έχουμε ως τόπο συνάντησης», προσθέτει ο Νούρι. «Κάνουμε μόνο αντρικά κουρέματα. Είμαστε από το Σουδάν. Εγώ είμαι εδώ πέντε χρόνια. Είναι εντάξει εδώ, πολύ καλύτερα από το μέρος που έρχομαι. Είναι πολύ κακή η κατάσταση εκεί. Πολλά προβλήματα. Έχουμε συνεχώς εμφύλιους πολέμους. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι πώς να αποδράσεις από εκεί. Δεν έχω οικογένεια στην Ελλάδα. Έχουν μείνει πίσω στο Σουδάν. Ήρθα μόνος μου. Για να έρθεις από το Σουδάν στην Ελλάδα, πρέπει να περάσεις από την Τουρκία. Ήταν πολύ δύσκολο. Από το Σουδάν μέχρι να φτάσεις εκεί διαρκεί λίγες ώρες, για να έρθω όμως στην Ελλάδα μου πήρε 2-3 μήνες. Το πρόβλημα είναι ο βαρύς χειμώνας. Προτίμησα να μείνω στην Τουρκία για τρεις μήνες μέχρι να περάσει το κρύο. Στην πατρίδα μου, στο σχολείο, έμαθα πολλά για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της, για τους επιστήμονες και τις ανακαλύψεις. Μάθαινα πολλά για την Ελλάδα από μικρός. Σήμερα θέλω να φύγω γιατί μας κυνηγάνε όλοι. Η αστυνομία, κυρίως, και μάς ζητάει χαρτιά. Έχω χαρτιά, αλλά δεν τους αρκεί, κάποιο λόγο βρίσκουν και μας συλλαμβάνουν. Δεν ξέρω τι να πω για την ελληνική αστυνομία. Ο περισσότερες κόσμος στην Ελλάδα είναι καλός. Είναι εντάξει μαζί μας. Δεν έχουν πρόβλημα. Έχω αρκετούς φίλους. Κάποιους νέους που είναι ok, αλλά γνωρίζω κυρίως άντρες μεγαλύτερης ηλικίας, που είναι έτσι κι έτσι. Συνήθως όσοι μεγαλύτεροι μας πλησιάζουν, είναι για να ζητήσουν σεξ.
Δεν δουλεύω στο κουρείο, αλλά αυτός που δουλεύει εδώ δεν μιλάει ελληνικά. Εγώ κουρεύομαι εδώ, αλλά όπως βλέπεις δεν έχουμε και πολλά μαλλιά. Αν θες, πάντως, να σου κόψω τα μαλλιά μπορώ να το κάνω. Δεν έχω δουλειά τώρα, απλά περνάω τον χρόνο μου εδώ μέχρι να βρω. Η κρίση έχει επηρεάσει τους πάντες, ακόμη και τους Έλληνες. Έβλεπα παλιά το Big Brother στην τηλεόραση και μου άρεσε να ακούω τις ιστορίες αυτών που συμμετείχαν. Θα ήθελα να λάβω μέρος. Μένουμε πολλοί εδώ μέσα, και παλιότερα έρχονταν ακόμα περισσότεροι. Συζητάμε διάφορα και αλληλοβοηθιόμαστε με τρόφιμα. Και τώρα έρχονται αρκετοί και βάζει ο καθένας ό,τι μπορεί. Καμία φορά συγκεντρωνόμαστε και φτιάχνουμε παραδοσιακά φαγητά. Δεν είμαστε και πολύ οργανωμένοι, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε. Μένω σε διάφορα μέρη στο κέντρο. Όπου βρω. Τώρα μένω στο σπίτι ενός κυρίου που γνώρισα στην πλατεία. Δεν κάνω σεξ μαζί του, τον αφήνω μόνο να με γλύφει και μου προσφέρει διαμονή και φαγητό. Μου ζητάει να τελειώσω στο στόμα του.
Τώρα με την οικονομική κρίση οι περισσότεροι από εμάς φεύγουν. Βρίσκεις δουλειά μόνο για μερικές μέρες, ούτε καν για ένα μήνα. Η ελληνική αστυνομία παλιότερα δεν ήταν έτσι. Έχει αλλάξει πολύ το τελευταίο διάστημα. Πριν από 3-4 χρόνια μας φέρονταν καλύτερα. Μάς προκαλούν τεράστιο άγχος οι πιέσεις τους. Ο πρωθυπουργός δεν βλέπει ότι φέρονται στους ανθρώπους σαν ζώα; Γιατί αρκετοί Έλληνες πιστεύουν ότι οι ξένοι ευθύνονται για την κρίση; Αφού αυτός ο χοντρός πολιτικός βγήκε και είπε ότι αυτοί τα φάγανε».
«Οι περισσότεροι στην πολυκατοικία είμαστε 19 και 20 χρονών, είναι πολύ δύσκολο να μένεις σε μια πόλη που οι γυναίκες φοβούνται τους ξένους» λέει ο Μι (έτσι συστήνεται). Μοιάζει με τον Snoop Dog σε πιο ψηλή έκδοση. Και πιο εμφανίσιμη. «Το πιο μεγάλο πρόβλημα που έχω αντιμετωπίσει στην Ελλάδα είναι η έλλειψη σεξ. Είμαι στην Ελλάδα πέντε χρόνια, είμαι 24 και δεν έχει γυρίσει ούτε μια Ελληνίδα να με κοιτάξει. Εγώ δεν θα τολμούσα ποτέ να μιλήσω σε κάποια γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει· φοβάμαι να μην με συλλάβουν. Στην Ελλάδα έχω κάνει σεξ μόνο με άντρες. Στην αρχή μου ήταν πολύ δύσκολο, αλλά τώρα το έχω συνηθίσει. Το σεξ είναι ένας τρόπος να επιβιώσεις, αλλά δεν τον αντέχουν όλοι. Το ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά δεν έχω και άλλες επιλογές. Να σου πω την αλήθεια, θα προτιμούσα να μου την έπεφταν γυναίκες, αλλά μου αρέσουν κι οι Έλληνες άντρες».
Έξω από την είσοδο του κτιρίου ένας νεαρός Πακιστανός που μοίραζε διαφημιστικά φυλλάδια για μια ψησταριά μας ευχήθηκε «μέρι κρίσμας κι ευτυκισμένος ο κινούριος κρόνος».
«Κι ο Κρόνος κι η Αφροδίτη. Κι ο Κρύπτων. Καμιά ευχή για τη Γη έχεις;».
«Ναι, να ψοφήσει όλοι!».
