Τις τελευταίες μέρες έχουν προκύψει αρκετοί ακόμη λόγοι για να μη θέλει κανείς να επισκεφθεί ζωολογικούς κήπους και να επιλέγει το στρατόπεδο όσων μάχονται για το κλείσιμό τους.
To πρώτο περιστατικό συνέβη στο μητροπολιτικό ζωολογικό πάρκο στο Σαντιάγκο της Χιλής και οδήγησε στη θανάτωση με επιτόπου πυροβολισμό δύο λιονταριών, όταν ένας 20χρονος, γδύθηκε και έπεσε στο κλουβί τους με σκοπό να αυτοκτονήσει.
Χθες, ένα ακόμη περιστατικό με ένα παιδί που διέφυγε της προσοχής των γονιών του και βρέθηκε στο κλουβί των γορίλων σε ζωολογικό κήπο του Σινσινάτι, οδήγησε επίσης στον πυροβολισμό του αρσενικού Harambe.
Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι που βρέθηκαν απέναντι στα ζώα έζησαν και τα ζώα πέθαναν. Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις ζώων που απλά πεθαίνουν στην αιχμαλωσία και η ιστορία τους δεν συνδέεται με κάποιο ανθρώπινο λάθος, αλλά με την ανθρώπινη σκληρότητα.
Πριν από λίγες μέρες μεταδόθηκε μια είδηση από σχεδόν όλα τα μέσα, που αναφέρονταν στο θάνατο ενός ελέφαντα. Σχεδόν όλοι έγραψαν για αυτόν με τίτλο: "Πέθανε ο πιο αγαπητός ελέφαντας της Ιαπωνίας". Όμως πόσο οξύμωρος είναι αυτός ο τίτλος; Γιατί αν αυτός ήταν ο πιο αγαπητός ελέφαντας της Ιαπωνίας, τότε πραγματικά δεν θα θέλαμε να φανταστούμε πώς τα περνά ο λιγότερο δημοφιλής.
Η αλήθεια είναι πως η Χανάκο που πέθανε στα 69 της χρόνια, ήταν ο πιο θλιμμένος και μοναχικός ελέφαντας της Ιαπωνίας. Και αυτό αρχικά γιατί δεν είχε καμία θέση εκεί... Ελέφαντες στην Ιαπωνία δε ζουν, αλλά η ελεφαντίνα αυτή πέρασε σχεδόν όλη της τη ζωή μόνη σε έναν αμφιλεγόμενο ζωολογικό κήπο.
Για περισσότερα από 60 χρόνια, η Χανάκο έζησε σε έναν μικρό περιφραγμένο χώρο στο ζωολογικό κήπο Inokashira στο Τόκιο. Το κλουβί της δεν είχε φυτά, χόρτο ή δέντρα αλλά μια τσιμεντένια γκρι περίφραξη και κρύους τοίχους και η ίδια δεν είχε δει έναν άλλο ελέφαντα για δεκαετίες.
Τα δεινά της έγιναν γνωστά πριν από περίπου ένα χρόνο όταν ένας επισκέπτης, εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για την κατάστασή της, και έγραψε online ένα σκληρό μήνυμα κατά του ζωολογικού κήπου. Ο Ulara Nakagawa, έγραφε πως όση ώρα ήταν εκεί, η Χανάκο απλά στεκόταν σχεδόν άψυχη ενώ αργότερα εμφανίστηκαν και και κάποια βίντεο που την έδειχναν να ταλαντεύεται μπρος-πίσω, μια στερεοτυπική συμπεριφορά η οποία παρατηρείται σε πολλά αιχμάλωτα άγρια ζώα.
Παρά τη διεθνή κατακραυγή και τις διαστάσεις που πήρε το θέμα, ο ζωολογικός κήπος αρνήθηκε να την απελευθερώσει σε ένα καταφύγιο για να περάσει τα λίγα χρόνια που της απέμεναν, λέγοντας ότι ήταν ευτυχισμένη και υγιής. Αν και δεσμεύτηκε να κάνει αλλαγές στο χώρο της για να βελτιωθούν οι συνθήκες, ελάχιστα πράγματα φαίνεται πως έγιναν. Τελικά πριν από τέσσερις μέρες οι υπεύθυνοι του κήπου τη βρήκαν να έχει καταρρεύσει σε στάση που επιβάρυνε το στήθος της και δεν της επέτρεπε να αναπνεύσει. Αν και προσπάθησαν να τη μετακινήσουν, η Χανάκο δεν ανταποκρίθηκε και λίγες ώρες μετά πέθανε.
Ενώ οι ελέφαντες είναι κοινωνικά ζώα που δημιουργούν δια βίου σχέσεις με την οικογένεια και τους φίλους τους, η ζωή της ήταν εντελώς μοναχική και ποτέ της δεν είχε συντροφιά. Η Χανάκο γεννήθηκε στην Ταϊλάνδη το 1947 και είχε αποσταλεί στο ζωολογικό κήπο Ueno της Ιαπωνίας όταν ήταν μόλις 2 ετών για να αντικαταστήσει ελέφαντες που είχαν πεθάνει από την πείνα κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ των Japan Times.
Μετακόμισε στο μικροσκοπικό κελί της στον κήπο Inokashira λίγα χρόνια αργότερα και όντας μόνη ανέπτυξε επιθετική συμπεριφορά και έγινε βίαιη προς τους ανθρώπους γύρω της. Είχε ποδοπατήσει έναν άνθρωπο το 1956 και είχε επιτεθεί σε αρκετούς φύλακες με αποτέλεσμα να περάσει πολλά χρόνια αλυσοδεμένη ενώ είχε χάσει τους χαυλιόδοντές της και είχε προβλήματα υγείας.
Και αυτή την εβδομάδα, πέθανε με τον ίδιο τρόπο που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της: μόνη, σε μια φυλακή που ούτε καν προσποιούνταν πως ήταν κάτι που θύμιζε το φυσικό της περιβάλλον.
Όμως ιστορίες σαν της Χανάκο, ή του γορίλα που πυροβολήθηκε, δεν γίνεται να μην επαναληφθούν. Εφόσον οι κυβερνήσεις και οι ίδιοι οι ζωολογικοί κήποι αρνούνται να ανοίξουν τον επιτακτικό διάλογο για το μέλλον των ζωολογικών κήπων, αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι απλά να τους αποφύγουμε.
