Ποτέ δεν ήμουν συντηρητική αλλά τώρα τελευταία πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν τελικά τα late thirties με βρίσκουν λίγο πιο ξενέρωτη και στενόμυαλη απ’ ότι νόμιζα.
Αυτές είναι οι εσωτερικές αναζητήσεις που μου προκαλεί η εικόνα της 20χρονης που κάθεται στην μπροστινή θέση του μετρό και βγάζει selfie με την άνεση που θα της προσέφερε η ιδιωτικότητα του υπνοδωματίου της. Μπορώ να φέρω στο μυαλό μου πως θα είναι το δωμάτιο αυτό: άστρωτο κρεβάτι, κρυμμένα τσιγάρα (ή και όχι) ένα back bag με βιβλία και σημειώσεις της σχολής, ηχοσύστημα και τοίχοι καλυμμένοι με αφίσες από ροκ συγκροτήματα. Δεν τολμώ να βάλω μέσα στο σκηνικό λεπτομέρειες για τις αφίσες, πολύ απλά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι είναι ροκ πλέον γι’ αυτήν τη γενιά.
Πάντως σίγουρα δεν είναι ροκ αυτή η τούφα από μαλλιά που έχει κοκαλώσει σε στιλ πανκ στο πάνω μέρος του κεφαλιού της. Οι φίλες της την πειράζουν αλλά εκείνη δε δίνει καμία σημασία και φυσικά δεν πτοείται για την επόμενη πόζα. Μου κάνει εντύπωση ο τρόπος που μιλάνε. Δεν φωνάζουν, δεν προσπαθούν να προκαλέσουν και όσο μπορώ να ακούσω η γλώσσα τους είναι τα κανονικά ελληνικά, χωρίς κοσμητικά επίθετα σε κάθε δεύτερη λέξη και υβριστικές προσφωνήσεις. Ορίστε, ακόμα και ο τρόπος που τις αντιμετωπίζω είναι συντηρητικός. “Φιλολογική ανάλυση στη συζήτηση μιας παρέας εικοσάχρονων.”
Ολοκληρώνω την εικόνα: νεαρή εικοσάχρονη βγάζει selfie μέσα στο μετρό χωρίς να την απασχολεί τι θα πουν οι γύρω της, απλά γιατί μπορεί. Γιατί αυτή η ηλικία έχει λιγότερες υποχρεώσεις, λιγότερους ρόλους να υπηρετήσεις και μικρότερη έγνοια για αυτό που σκέφτονται οι άλλοι. Βλέπω έναν μεγάλο χρωματιστό κύκλο πίσω από τα «περίεργα» μαλλιά της και συνειδητοποιώ αυτήν την ολοκληρωτική απλότητα που σε κάνει να τσαλακώνεις τον εαυτό σου χωρίς να σε απασχολεί. Ζηλεύω λίγο...
Προσέχω ότι η αυτοφωτογραφιζόμενη έχει στα γόνατά της ένα βιβλίο του Τομ Ρόμπινς που αγαπώ ιδιαίτερα και η εικόνα της αποκτά άλλες διαστάσεις. Χιούμορ, αυτοσαρκασμός, ευφυΐα πάνε παρέα με τέτοια αναγνώσματα. Ολοκληρώνω την εικόνα: νεαρή εικοσάχρονη βγάζει selfie μέσα στο μετρό χωρίς να την απασχολεί τι θα πουν οι γύρω της, απλά γιατί μπορεί. Γιατί αυτή η ηλικία έχει λιγότερες υποχρεώσεις, λιγότερους ρόλους τους οποίους πρέπει να υπηρετήσεις και σίγουρα μικρότερη έγνοια για αυτό που σκέφτονται οι άλλοι. Βλέπω έναν μεγάλο χρωματιστό κύκλο πίσω από τα «περίεργα» μαλλιά της και συνειδητοποιώ αυτήν την ολοκληρωτική απλότητα που σε κάνει να τσαλακώνεις τον εαυτό σου χωρίς να σε απασχολεί. Ζηλεύω λίγο...
Η επόμενη στάση είναι η δική μου. Επιλέγω να κατέβω από την πόρτα που βρίσκεται πίσω από το παρεάκι. Και ευτυχώς, γιατί μόλις πλησιάζω λίγο ακούω να μιλάνε για το διαγωνισμό #fasiDUO. Βγάζεις φωτογραφία μπροστά από τη φάση – θέση που σου ταιριάζει, την ανεβάζεις και κερδίζεις i phone, tablet και άλλα... Λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες και κατέβω πέφτει το μάτι μου στην εκτύπωση πίσω από τη θέση της πιτσιρίκας: «Maspirekaimassikose»...
Αφήνω την ξενέρωτη τριαντάρα μέσα στο μετρό και περιμένω τον επόμενο συρμό... Κινητό στο χέρι και θάρρος για τη δική μου selfie. Είμαι έτοιμη... Θα βρω τη φάση που μου ταιριάζει...
