Κατά καιρούς υπήρχε κάποια γάτα στο σπίτι, και στα παιδικά μου χρόνια, και στην εφηβεία, καμία όμως δεν ήταν «η γάτα μου». Ονειρευόμουν για χρόνια να μεγαλώσω τη δική μου γάτα, σχεδόν απ’ την αρχή και να ζήσω μαζί της κανονικά. Ο φίλος μου δεχόταν ότι η γάτα είναι το πιο όμορφο και γλυκό πλάσμα του κόσμου, αλλά ανησυχούσε πως στο τέλος αυτός θα αναγκαζόταν να μαζεύει τις τρίχες της, να καθαρίζει την τουαλέτα, ενώ εγώ απλά θα χάιδευα και θα έπαιζα (είχε απόλυτο δίκιο).
Όταν κάποτε τον έπεισα, με τα χίλια ζόρια, μάθαμε πως στην Χαλκιδική μια γνωστή χάριζε γατάκια που είχε γεννήσει η γάτα της. Μπήκαμε στο αμάξι και τρέξαμε την ίδια μέρα για να δούμε τη γατούλα που μας είχαν κρατήσει στην άκρη. Ήταν όπως την ήθελα: μικροκαμωμένη, πονηρή και τρυφερή. Την βάλαμε στο κλουβάκι, κι ετοιμαστήκαμε να φύγουμε, όταν μας ζήτησαν να μεταφέρουμε στην Θεσσαλονίκη ένα απ’ τα αδέρφια της, έναν ζωηρό γατούλη με ροζ μύτη. Στράβωσα λίγο γιατί δεν ήθελα κανέναν γάτο να μοιράζεται τις πρώτες στιγμές μας με την νέα μας γάτα, κι αυτός ήταν μάλιστα και αρκετά κλαψιάρης.
Φτάσαμε σπίτι, τις βγάλαμε απ’ το κλουβί και προσέξαμε τις ουρές τους (έτρεξα στο ίντερνετ να βρω τι σήμαινε η καμπυλωτή προς τα μέσα ουρά: φιλικότητα!) καθώς εξερευνούσαν το σπίτι. Δεν πέρασε πολλή ώρα και τηλεφωνήσαμε στον άνθρωπο που θα ερχόταν να πάρει τον γατούλη, πως δεν είναι πλέον για δόσιμο. Τον θέλαμε όλο δικό μας.
Κι έτσι, πριν 3 χρόνια αποκτήσαμε τα δύο αδερφάκια, κι αυτά απέκτησαν εμάς. Συνηθίσαμε και τις τρίχες ή μάλλον τις αντιμετωπίσαμε με swiffer. Πιστέψτε με, μπορείς να βρεις τρίχες παντού και η ηλεκτρική σκούπα δεν είναι για κάθε μέρα! Και το πρωινό τους ξύπνημα συνηθίσαμε –προσπαθούν να με σηκώσουν αλλά κατορθώνω να ξανακοιμηθώ ακόμα κι αν νιαουρίζουν με 100 ντεσιμπέλ και με γρατζουνίζουν με τα νύχια τους. Το κόλπο; Σηκώνω την κουβέρτα και τα καλώ να ξαπλώσουν από κάτω, δίπλα μου...
σχόλια