ΚΗΔΕΙΑ
Τον πολυαγαπημένο μας σύζυγο, πατέρα, αδελφό και θείο
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ-ΙΩΑΝΝΗ ΑΝΑΣΤ. ΓΙΩΤΗ
Ετών 58
Δημοσιογράφο-συγγραφέα-γαστρογράφο-Μέγα Γαστρονόμο Λέσχης Γαστρονομίας Ηπείρου, από Βαριάδες Ιωαννίνων
Κηδεύουμε σήμερα Δευτέρα 14/11/2011 και ώρα 3.30 μ.μ. από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαριάδων.
Η σύζυγος: Κορίνη. Ο γιος: Νικηφόρος. Τα αδέλφια: Αικατερίνη και Παναγιώτης Ζουμπούλης. Τα ανίψια: Σπύρος και Ανδριανή Ζουμπούλη.
Τελευταία επιθυμία του εκλιπόντος: Απαιτώ να μην κατατεθούν στέφανα-λουλούδια. Να μην δοθούν καφές-κονιάκ-κόλλυβα. Απαιτώ όμως ένα μεγάλο γαστρονομικό γεύμα για όλους τους παρόντες σε οποιονδήποτε χώρο. Δεν θέλω κλάματα, αλλά γέλια, γιατί έτσι έζησα. Θέλω γέλια όπως οι Αρχαίοι Θράκες γιατί έτσι έζησα.
Αντί στεφάνων τα χρήματα να δοθούν στους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα».
--------------------------------------------
Εντυπωσιάστηκα διαβάζοντας αυτήν τη γλυκόπικρη δημοσίευση. Και μου θύμησε κάτι που μου είχε πει κάποτε ο μπαμπάς μου.
"Όταν πεθάνω, θέλω να φέρεις ένα κασετόφωνο στο νεκροταφείο και να βάλεις ένα τραγούδι του Bob Dylan. Ένα εύθυμο. Και μετά να βάλεις ό,τι σ' αρέσει. Και να χορέψετε. Να χαρείτε όσο γίνεται για τη ζωή που έζησα".
Ελπίζω να μη γίνει αυτό καθόλου σύντομα αλλά έχω υποσχεθεί να το φροντίσω. Εξάλλου ο Dr. Seuss είχε γράψει: "don't cry because it's over smile because it happened".
Μιας που πιάσαμε τις κηδείες να πω ότι μία απ' τις πιο στενάχωρες ήταν αυτή του παππού μου, όπου όμως κάποιο στραβοπάτημα του παπά ξεκίνησε ένα κύμα νευρικού γέλιου σε όλους τους καλεσμένους, την ώρα της ταφής, γέλιο που μεταδοθηκε αστραπιαία σε όλους μας, γέλιο λυτρωτικό.
Και, για μια τελευταία κηδεία, το υπόσχομαι ότι δεν θα πω για άλλη: Όταν πέθανε η μαμά μου στεναχωρήθηκα εκτός των άλλων και για ένα χαζό λόγο. Πέθανε τη μέρα που ήταν ο τελικός Dancing With The Stars Νούμερο 2. Εγώ δεν το άντεχα καθόλου αυτό το πρόγραμμα όμως εκείνη λάτρευε το χορό και είχε κολλήσει. Ήταν ένα θέμα συζήτησης που αγαπούσε πολύ. Κυρίως παίνευε τον Αργύρη Αγγέλου.
Είδα μαζί της τον ημιτελικό μια Κυριακή - προκρίθηκαν ο Αργύρης Αγγέλου και ο Μαρτάκης. Τον υποστήριζε με πάθος τον Αγγέλου, ακόμα και στο νοσοκομείο μισοζαλισμένη επέμενε να τον βλέπει και να σχολιάζει τι καλός που είναι και πόσο ήθελε να κερδίσει αυτός. Πέθανε την Κυριακή πρωί - το βράδυ ήταν ο τελικός.
Άνοιξα και είδα τα αποτελέσματα με βαριά καρδιά. Ο Αγγέλου κέρδισε - και με τεράστια διαφορά. Κρίμα, σκέφτηκα, που δεν πρόλαβε να το μάθει, κι ας ήταν το λιγότερο που μας απασχολούσε φυσικά.
Την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο, τελευταία στιγμή, σαν αναλαμπή μου ήρθε, το θυμήθηκα. Και παρ' ό,τι, δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι οι νεκροί μας ακούν ή ότι πάνε κάπου καλύτερα ή ότι επιζούν οι ψυχές τους, αποφάσισα να το τολμήσω - για λόγους καλόκαρδου συμβολισμού.
Και καθώς πετούσα το χώμα και την αποχαιρετούσα για πάντα (δεν θα το ξεχάσω ποτέ) πλησίασα ντροπαλά και για να μη με ακούσουν οι άλλοι ψιθύρισα: "Μαμά, ο Αγγέλου κέρδισε."
σχόλια