ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

Αυτά ήταν τα παιδιά που θα έφτιαχναν τον 21ο αιώνα

Αυτά ήταν τα παιδιά που θα έφτιαχναν τον 21ο αιώνα Facebook Twitter
24

Είναι πάντα μια μεγάλη αποκάλυψη να βιώνεις κάτι που θυμάσαι απ' όταν ήσουν παιδί. Πολύ περισσότερο αν δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά κάτι που έψαχνες και νοσταλγούσες. 

Πριν από 8 χρόνια, το 2007 είχα γράψει στο μπλογκ που είχα τότε (το enteka) για μια παλιά διαφήμιση που με είχε στοιχειώσει αλλά δεν θυμόμουν ούτε τη μάρκα του γάλατος που διαφήμιζε, ούτε έβρισκα το ηλεκτρονικό, φουτουριστικό κομμάτι που ακουγόταν σ' αυτήν. 

Είχα γράψει λοιπόν:

Γάλα εβαπορέ, αλλά ποιο; Jean Michel Jarre - αλλά ποιο;

Έδειχνε φύση και ίσως και ένα γάλα να γεμίζει εντυπωσιακά ένα ποτήρι κι ακουγόταν ένα ηλεκτρονικό κομμάτι του Jarre, πιθανώς κάποια απ' τα Oxygen.

Πραγματικά πολύ θα ήθελα να την ξαναδώ.

Δεν έχει νόημα να τα περιγράψω εδώ αλλά θυμάμαι στιγμές, χρώματα και γεύσεις, διακτινίζομαι στην εποχή της πρώτης δημοτικού, στο μικρό σαλόνι του σπιτιού μας με την περίεργη, ασπρόμαυρη τηλεόραση.

 

Μόλις μου ήρθε μια ειδοποίηση ότι κάποιος σχολίασε σε κείνο το παλιό ποστ του 2007. 

 

Κάποιος/α ανώνυμος/η που ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου, μου προσέφερε ξανά την οπτικοακουστική εκείνη εμπειρία, που είχα να βιώσω απ' τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

 

 

Έγραψε: 

https://www.youtube.com/watch?v=-4SSYqGxk1w

Η διαφημιση με το κομματι του Jean Michel Jarre :)

 

Την έβαλα να παίξει και ήταν όντως αυτή. 

 


(Το αγοράκι με τη φλογέρα, φανταζόμουν πως ήμουν εγώ)  

 

Και ήταν ακόμα καλύτερη απ' ό,τι τη θυμόμουν. Ακόμα πιο ελπιδοφόρα και δυναμική. 

 

«Αυτά είναι τα παιδιά που θα φτιάξουν αύριο τον κόσμο του 21ου αιώνα», λέει, και μιλούσε, πάνω κάτω για μένα και τη γενιά μου. Που ήμασταν ακόμα ανήλικοι στα '80s, που όταν θα ερχόταν το 2000 θα ήμασταν πια μεγάλοι, και θα καταφέρναμε ένα σωρό πράγματα. 

 

Δεν νομίζω ότι τα καταφέραμε ακόμα. (Πάντως κάποιος που ήταν παιδί στα '80s σήμερα είναι Πρωθυπουργός μας και μακάρι να μας εκπροσωπήσει επάξια.)

 

«Αυτά είναι τα παιδιά που θα φτιάξουν αύριο τον κόσμο του 21ου αιώνα.»

 

Τι ωραία που ήταν η ζωή, τότε που πίστευα πως κάθε υπέροχη μεγαλοστομία των διαφημίσεων ήταν αληθινή...

 

24

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

15 σχόλια
Καλησπέρα, παρακινήθηκα από το άρθρο σου και ψάχνω κι εγώ καιρό τώρα μια διαφήμιση του '94-'95 για αντιηλιακό της Προδερμ που δείχνει ένα ξανθό παιδί με μια κυρία στη παραλία.Ευελπιστώ κάποιος να το δει και αν γνωρίζει τίποτα να απαντήσει.Την ψάχνω γιατί το παιδάκι είμαι εγώ και όλο λέω στη παρέα ότι έκανα διαφήμιση μικρός, αλλά η βιντεοκασέτα έχει δυστυχώς καταστραφεί...
Παιδιά ψάχνω μια διαφήμιση του μιλκο της δεκαετίας του 80 αρχές 90. Το μόνο που θυμάμαι είναι ενα αμάξι, νέα παιδιά και ένα ψυγείο. Θυμίζει τίποτε σε κανέναν;
Και φτιάξαμε έναν 21ο αιώνα μούρλια. Πού είναι η εξάλειψη της φτώχειας; Η μόρφωση για όλους; Τα οχήματα που πετάνε; Τα μίνιμαλ σπίτια; Τα ρομπότ που μιλάνε; Τα διαστημικά ταξίδια; Και τέλος, πού στο καλό είναι εκείνες οι αυτόματες πόρτες που ανοιγοκλείνουν αυτόματα με έναν ήχο γουουουουσh;
δεν μπορείς να εξαλείψεις τη φτώχεια, χωρίς να εξαλείψεις πρώτα τον πλούτο... σε αυτές τις δεκαετίες όλοι προσπαθούσαν απλά να γίνουν πλούσιοι. Αλλά έχουμε γκατζετάκια σαν αυτά της ανηψιάς (πώς τη λέγανε;) του αστυνόμου σαΐνη -αμφιβάλλεις;
Πέννυ την λέγανε.Ζητούσα απο τον μπαμπά μου επίμονα να μου αγοράσει αυτο το τελειο βιβλίο που άνοιγε και πατούσε εκείνα τα χρωματιστά κουμπάκια .
Φοβερός ο Roy!!! Μπράβο Άρη, μικρό αλλά πολύ δυνατό το άρθρο σου! pavfrang thanks για την πληροφορία φίλε :)Φοβερές αναμνήσεις από εκείνη την εποχή... θα ήθελα έστω για λίγο να γυρίσω τον χρόνο πίσω... :(
Εγώ, αγαπητέ μας Άρη, ψάχνω να βρω εκείνη την διαφήμιση με τον Σπύρο Παπαδόπουλου (τέλη του 00' αρχές του 01'), στην οποία μπαίνει σε ένα καφενείο παραγγέλνει καφέ ελληνικό-καϊμακλίδικο και πληρώνοντας (αν θυμάμαι καλά) με ένα ευρώ γυρνάει λέει στον φακό, «Με το ευρώ; Καλύτερα!»...Σ.Σ.: Χλωμό, πολύ χλωμό, εάν τότε, στη δραχμή ακόμη και στην αρχή του μεταβατικού σταδίου προς το ευρώ, ένας ελληνικός καφές (μονός) να κόστιζε 340,75 δραχμές...!
Τα νουνού όπως και ολα τα εβαπορέ τότε άνοιγαν με ανοιχτήρι κονσέρβας.Αν ήσουν πιτσιρίκος ακόμη και γι'αυτο έπρεπε να δώσεις ανταλλάγματα στο μεγάλο αδερφό για να το ανοίξει.Τα οποία συνήθως ήταν δυσανάλογα μεγάλα για μια τόσο απλή χάρη(τώρα που το σκέφτομαι ο αδερφός μου κακώς δεν έγινε τραπεζίτης ή νονός της νύχτας).Ένας από τους πιο συνηθισμένους τρόπους εξόφλησης χάρης,ήταν να πηγαινοέρχομαι μέχρι την τηλεόραση για να αλλάζω κανάλι,για καναδυο βδομάδες.Όταν ήρθε η τηλεόραση με τηλεκοντρόλ στο σπίτι,ο αδερφός μου έπρεπε να αλλάξει ρεπερτόριο στα καψώνια.