Έχει πάνω από μία δεκαετία που πρωτοέπεσα στον Sananda Maitreya και διαπίστωσα πως είναι το ίδιο άτομο με τον τραγουδιστή που στα τέλη '80s θεωρήθηκε η μεγάλη ελπίδα της ποπ/σόουλ.
Ο Τέρενς Τρεντ Ντάρμπι είχε αρκετά ωραία τραγούδια στον πρώτο του δίσκο, όπως το Sign Your Name
το Wishing Well
τo If You Let Me Stay (εδώ λάιβ στα Βραβεία Γκράμι)
το Dance Little Sister, το Rain. O δίσκος βραβεύτηκε και στα Grammy και στα Brits - και έσκισε και στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη.
Με το δεύτερο δίσκο (που ήταν σαφώς πιο αντιεμπορικός) στραβοπάτησε το 1989, με τον τρίτο του το 1993 πέταξε τα ρούχα του αλά Prince
και τα πήγε καλούτσικα με το Delicate.
Για τον τέταρτο δίσκο του το 1995 άλλαξε τελείως λουκ, έκοψε τα μαλλιά του χωρίς παρόλα αυτά να ξανακάνει μεγάλη επιτυχία.
Το 2000 άλλαξε ακόμη περισσότερα, από εταιρία (έφτιαξε τη δική του) μέχρι και όνομα (το έκανε Sananda Maitreya). Τώρα, 17 χρόνια μετά τη γέννηση του Sananda Maitreya, σε μία σπάνια συνέντευξή του στον Guardian είπε πολλά και ενδιαφέροντα, δείχνοντας όμως πως η ψυχολογική του κατάσταση παραμένει εύθραυστη.
Μεταφράζω μερικά αποσπάσματα που φωτίζουν την ταλαντούχα αλλά ιδιάζουσα περίπτωσή του.
«Με ρωτούν γιατί άλλαξα το όνομά μου. Όταν η ψυχή σου παύει να είναι λειτουργική, ζητάς μια νέα ψυχή. Είτε πεθαίνεις -αυτοκτονείς δηλαδή- ή σκέφτεσαι "Όχι, έχω κι άλλα να κάνω"».
«Πάντα ήμουν ο Sananda Maitreya. Ο άλλος [μιλάει για τον Terence Trent D'Arby σε τρίτο πρόσωπο] ανέλαβε να παίξει ένα ρόλο σε άλλη μορφή, και τον εκτέλεσε μέχρι που τον έβγαλαν απ' την πρίζα. Δεν έβγαλαν τον Sananda αλλά εκείνο το συγκεκριμένο σενάριο και τη συγκεκριμένη ψυχή.»
«Δεν δίνω πολλές συνεντεύξεις. Έμεινα μακριά απ' τη μουσική βιομηχανία γιατί δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω το Μετατραυματικό Στρες μου απ' την όλη εμπειρία. Το Μετατραυματικό Στρες μπορεί να σε χτυπήσει σε ανύποπτο χρόνο και πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τα ναρκωτικά ούτε το αλκοόλ. Δεν έφταιγε κάτι τέτοιο. Ο τύπος [ο Terence Trent D'Arby] άλλαξε το όνομά του γιατί η μόνη άλλη επιλογή ήταν ο θάνατος.»
«Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας αυτό που θα πω, το πιστεύω. Βρέθηκα στον Όλυμπο με τους υπόλοιπους Θεούς, αλλά μετά το δεύτερο δίσκο με πέταξαν απ' το βουνό. Δεν υπήρχε χώρος για άλλον ένα μαύρο σούπερσταρ στην μουσική τότε.
Το βάθρο ήταν μικρό και δε χωρούσαμε όλοι - οπότε έπρεπε να το εγκαταλείψουμε ή εγώ ή ο Μάικλ Τζάκσον ή ο Πρινς.
Εγώ και ο Μάικλ Τζάκσον αναγκαστήκαμε να παίξουμε το σενάριο του Απόλλωνα και του Ερμή: αυτός ήταν ο καταξιωμένος Θεός κι εγώ ο νέος που έπρεπε να εκδιωχθεί ως θυσία στον Απόλλωνα. Είμαι κομμάτι μιας ομάδας καλλιτεχνών που μας σκότωσαν, είτε πρακτικά ή ψυχολογικά. Με σταύρωσαν.
Ξέρω ότι κάποιοι του κατεστημένου, ας πούμε κάποιοι σαν τον Δία με γούσταραν και διασκέδαζαν και έβγαιναν και λεφτά. Όμως, [ξαφνικά ξαναρχίζει να μιλάει στο τρίτο πρόσωπο για τον Terence] πίσω απ' την πλάτη του, οι υπόλοιποι Θεοί του Ολύμπου έστελναν τους μάνατζέρ τους να παραπονεθούν - "τι στην ευχή θα γίνει μ' αυτόν"; Το κατεστημένο έπρεπε να κάνει κάτι δραστικό, επειδή δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την οργή όλων των Θεών του Ολύμπου.»
(Ο δημοσιογράφος τον ρωτάει αν στ' αλήθεια πιστεύει ότι η μουσική βιομηχανία τον σαμποτάρισε μετά από την απίτηση διάσημων τραγουδιστών -ή των εταιριών τους, πχ. ο ίδιος ήταν στην CBS, όπως άλλωστε και ο Μάικλ Τζάκσον.)
«Υπήρξα θύμα μιας πολιτικής θυσίας. Δεν είναι απλώς μια θεωρία μου. Σας το λέω.»
«Στα μέσα της δεκαετίας του '90 [όταν έβγαλε τον τελευταίο δίσκο ως Terence] ήμουν στο Λος Άντζελες, αποκαρδιωμένος και ολομόναχος. Το Σύστημα είναι καλά οργανωμένο στο LA. Είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να σε αποξενώνει απ' τον εαυτό σου. Αν είσαι ανάμεσα σε διαβόλους και συνειδητοποιήσουν ότι εσύ δεν είσαι διάβολος σαν αυτούς, τα παίρνουν άσχημα. Το LA είναι σίγουρα ένα απ' τα φυλάκια του Ολύμπου. Ξεριζώνουν όποιον τους απειλεί. Νομίζω ότι ξεγέλασα τον θάνατο τουλάχιστον 5-6 φορές όσο ήμουν εκεί... Το σπίτι μου έπιασε φωτιά όσο ήμουν μέσα...»
«Ένιωθα σα να ζούσα στο όνειρο κάποιου άλλου, και το όνειρο είχε γίνει εφιάλτης. Τα 12 χρόνια μου στο LA ήταν κόλαση! Αλλά στάλθηκα εκεί για να σπουδάσω την κόλαση και να μάθω όσο πιο πολλά μπορώ απ' αυτήν.»
«Όχι, δεν έκανα χημείες. Οι μπάφοι ήταν το μόνο που μου άρεσε. ΟΚ παλιά είχα κάνει ecstacy και μ' άρεσαν τα μανιτάρια, αλλά δεν με τράβηξαν ποτέ τα βαριά ναρκωτικά τύπου ηρωίνη και κοκαΐνη. Υπέφερα όμως, κι όταν έπαθα τη μεγάλη νευρική κρίση κατάλαβα πως έπρεπε να αναγεννηθώ.»
(βίντεοκλίπ απ' τον πιο πρόσφατο δίσκο του)
«Στον νέο μου δίσκο υπάρχει κι ένα τραγούδι για την σεξουαλική ανικανότητα, που λέγεται Limp Dick Blues. Ορίστε το είπα. Πότε άκουσες τελευταία φορά έναν πόπσταρ να παραδέχεται ότι έχει σεξουαλικές, στυτικές δυσλειτουργίες; Ποτέ.» [Η γυναίκα του που ακούει όλη τη συνέντευξη, παρεμβαίνει γελώντας πονηρά: «Είναι απλά ένα τραγούδι», λέει και υπονοώντας πως ο σύζυγός της έχει τεράστια προσόντα τονίζει πως «Όλα δουλεύουν».]
«Αν μου λείπει η κορυφή του Ολύμπου; Εκεί όπου κανένας απ' τους συναδέλφους μου [Prince, Michael Jackson, George Michael] δεν επέζησε; Έχω ακόμα το τηλέφωνο της Madonna και μπορώ να την πάρω να της πω "Έλα bitch, τι παίζει;"».
«Δεν χρειάζεται να ανησυχώ για το τι θα πουν οι τυχαίοι τύποι της δισκογραφικής εταιρίας γιατί τώρα εγώ είμαι η δισκογραφική. Δε ζητάω την άδεια κανενός καριόλη για να είμαι όπως θέλω. Ο Θεός με ευλόγησε δίνοντάς μου μια καλή ζωή, παρά τα προβλήματα. Δεν ζητιανεύω στο δρόμο. Δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην πάω με τα χίλια. Καμία δικαιολογία.»
