Διαλύοντας τους (τρομακτικούς) μύθους για τη δωρεά οργάνων

Διαλύοντας τους (τρομακτικούς) μύθους για τη δωρεά οργάνων Facebook Twitter
16

Διαλύοντας τους (τρομακτικούς) μύθους για τη δωρεά οργάνων Facebook Twitter

(εικόνες: έργα του Rene Magritte)

 

 

 

Διάβασα μια Εξομολόγηση όπου έντρομος κάποιος που είχε γίνει δωρητής σχεδόν το είχε μετανιώσει:

 

 ολοι μου οι συγγενεις μου λενε πως πρεπει τωρα να ξεγραφτω αν γινεται,γιατι στην Ελλαδα (και αμα παρει κανενα φακελακι ο γιατρος) σε αφηνουν να πεθανεις οταν γνωριζουν πως εισαι δωρητης,προκειμενου να χρησιμοποιησουν τα οργανα σου. Μετα αρχισαν να μου απαριθμουν παραδειγματα γνωστων και της μητερας μιας ηθοποιου(δεν θυμαμαι ονομα) την οποια αφησαν να πεθανει ενω αλλο γιατροι ειπαν πως μπορουσε να ζησει... Γενικα δεν ειναι οτι φοβαμαι τοοοσο πολυ για την ζωη μου κτλ αλλα δεν θα ηθελα τωρα που ειμαι 18 να μου συμβει κατι απλο,και οι γιατροι να με αφησουν να πεθανω για τα οργανα μου..και δυστυχως με τοσα που ακουω φοβαμαι πως κατι τετοιο θα ηταν εφικτο.. Πιστευετε πως κατι τετοιο ισχυει? 
 
 
-----
 
Επειδή λοιπόν πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει (για συγκεκριμένους υπαρκτούς λόγους) αλλά και επειδή είμαι περήφανος και επίσημος δωρητής οργάνων, ζήτησα απ' την Μαριάννα Βασιλείου να γράψει σχετικά, αξιοποιώντας την ακαδημαϊκή της εμπειρία στο θέμα.
 
[Μου έγραψε σχετικά με την Εξομολόγηση: "Όταν γνωρίζεις τους γιατρούς που κάνουν μεταμοσχεύσεις -δεν είναι και πολλοί, μιλάμε για περίπου 40 άτομα σε όλη τη χώρα- και βλέπεις πόσο ταγμένοι είναι σε αυτό που κάνουνε και πόσο παλεύουν με τη βλακεία και τη συνομωσιολογία, κατανοείς και πόσο δύσκολο είναι το έργο τους."]

Μεταμοσχεύσεις. Από την Μαριάννα Βασιλείου

Πέρυσι ξεκίνησε για πρώτη φορά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το διατμηματικό πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών (ΔΠΜΣ) «Σύγχρονες Ιατρικές Πράξεις: Δικαιϊκή Ρύθμιση και  Βιοηθική Διάσταση» που οργανώνουν σε συνεργασία οι Σχολές Ιατρικής και Οδοντιατρικής και τα Τμήματα Νομικής και Θεολογίας του ΑΠΘ. Το πρόγραμμα αυτό παρακολούθησα και η ίδια, ως πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. και ενεργή δικηγόρος.

Στο δεύτερο εξάμηνο, επέλεξα ως μάθημα επιλογής αυτό των «Μεταμοσχεύσεων», με υπεύθυνους καθηγητές την κ. Μαρία Καϊάφα-Γκμπάντι (καθηγήτρια Ποινικού Δικαίου της Νομικής του Α.Π.Θ.) και τον κ. Χαρίσιο Σκούρτη (Αναπληρωτή Καθηγητή Αναισθησιολογίας και Εντατικής της Ιατρικής  του Α.Π.Θ.). Το μάθημα δίδαξε πληθώρα ατόμων, άμεσα εμπλεκομένων με το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων: από συντονιστές μεταμοσχεύσεων και ιατρούς μονάδων μεταμοσχεύσεων μέχρι ποινικολόγους και κοινωνιολόγους. Και έμαθα πολλά πράγματα που τα αγνοούσα.

Έμαθα ότι όλο σχεδόν το ανθρώπινο σώμα μπορεί να μεταμοσχευθεί. Μάτια, καρδιά, πνεύμονες, νεφρά, ήπαρ, πάγκρεας, αίμα και μυελός των οστών, τμήματα του γαστρεντερικού σωλήνα, ακόμα και δέρμα και οστά!

Έμαθα ότι το ποσοστό επιβίωσης μετά τη μεταμόσχευση ξεπερνά το 95% και ότι έτσι άνθρωποι καταδικασμένοι σε θάνατο ή σε μια ζωή μέσα στα νοσοκομεία μπορούν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή και να κάνουν όνειρα για το μέλλον.

Έμαθα ότι κάθε 27 λεπτά κάπου στον κόσμο γίνεται μια επέμβαση μεταμόσχευσης. Αλλά ταυτόχρονα, κάθε 2 ώρες και 24 λεπτά κάποιος πεθαίνει περιμένοντας σε μια λίστα αναμονής μοσχεύματος.

Έμαθα ότι η Ελλάδα κατέχει μια από τις ντροπιαστικά χαμηλότερες θέσεις όσον αφορά τον αριθμό δοτών οργάνων. Το 2010, στο 1.000.000 πληθυσμού, οι δότες στην Ελλάδα ήταν 3,9-ενώ στην Ισπανία ήταν 32. 

Έμαθα ότι σε ένα τελείως οικονομικό και πραγματιστικό επίπεδο, η αύξηση των μεταμοσχεύσεων μπορεί να βοηθήσει την οικονομία της υγείας-και όλοι ξέρουμε πόσο πάσχει αυτή στη χώρα μας. Οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας έχουν πληθώρα ασθενών με οργανικές ανεπάρκειες τελικού σταδίου, ενώ η πληρότητα των κρεβατιών στις ΜΕΘ φτάνει σε καθημερινή βάση το 100%. Το ετήσιο κόστος μιας αιμοκάθαρσης στις Η.Π.Α. κυμαίνεται από 60.000-80.000 δολάρια και αν ο ασθενής ζήσει δέκα χρόνια, κυμαίνεται από 600.000-800.000 δολάρια. Η μεταμόσχευση νεφρού γίνεται μόνο μια φορά και κοστίζει άπαξ 100.000 δολάρια.

Έμαθα ότι οι ιστορίες του τύπου «ξύπνησε από το κώμα 30 χρόνια μετά» είναι απολύτως ανακριβείς. Το κώμα σπάνια διαρκεί για περισσότερες από 2 με 4 εβδομάδες. Πέρα από αυτό το χρονικό διάστημα, οι ασθενείς βρίσκονται σε εξακολουθητική φυτική κατάσταση για χρόνια ή ακόμη για δεκαετίες. Και από άτομα σε φυτική κατάσταση δεν παίρνουμε όργανα, γιατί δεν είναι εγκεφαλικά νεκρά.

Έμαθα ότι η «εικαζόμενη συναίνεση», για την οποία τόσο μελάνι έχει χυθεί εδώ, υπάρχει στην Ισπανία από το 1979, αλλά δεν έχει χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί ποτέ. Η ιδέα της μεταμόσχευσης είναι τόσο διαδεδομένη, που δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθούν οι συγγενείς να μεταμοσχευθούν τα όργανα του νεκρού τους.

Έμαθα ότι το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αποφάσισε να μην εισαχθεί μάθημα ή εκδηλώσεις σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις στα ελληνικά δημόσια σχολεία, κρίνοντας μια τέτοια προσπάθεια ως «αντιπαιδαγωγική». (……)

Διαλύοντας τους (τρομακτικούς) μύθους για τη δωρεά οργάνων Facebook Twitter

Έμαθα ότι κανένας δεν μπορεί να επανέλθει στη ζωή αν επέλθει ο εγκεφαλικός θάνατος. Ο εγκεφαλικός θάνατος είναι  η ανεπανόρθωτη απώλεια της ικανότητας για συνείδηση, σε συνδυασμό με την ανεπανόρθωτη απώλεια της ικανότητας για αυτόματη αναπνοή. Η καρδιακή λειτουργία μπορεί να ανακτηθεί, αν η παύση της αντιμετωπισθεί άμεσα. Αυτό έχει ως συνέπεια να μη μπορεί να εξισωθεί ο θάνατος με τη διακοπή της αυτόματης καρδιακής λειτουργίας και της αναπνοής.

Όμως, οι ανώτερες ψυχικές και γνωστικές λειτουργίες, όπως η σκέψη, η αντίληψη, η μνήμη, που έχουν ως κέντρο το φλοιό του εγκεφάλου, εξαρτώνται κυρίως από το δικτυωτό σχηματισμό του εγκεφαλικού στελέχους και η ακεραιότητα του δικτυωτού σχηματισμού αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση της συνείδησης.

Η βλάβη του εγκεφαλικού στελέχους συνεπάγεται διαταραχή της λειτουργίας του δικτυωτού σχηματισμού και, συνεπώς, δυσλειτουργία ολοκλήρου του εγκεφάλου. Γι’ αυτό, αποδεχόμαστε ότι η ανεπανόρθωτη βλάβη του εγκεφαλικού στελέχους είναι ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για να θεωρηθεί ο εγκέφαλος νεκρός.

Έμαθα ότι η έκφραση «θα με βγάλουν από την πρίζα» είναι πέρα για πέρα ανακριβής. Οι δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου γίνονται χωρίς να είναι ο ασθενής συνδεδεμένος με οποιοδήποτε μηχάνημα. Πιο συγκεκριμένα, απαιτείται να συμμετάσχουν τρεις έμπειροι ιατροί: ο υπεύθυνος για τον άρρωστο ιατρός ή αντικαταστάτης του, ένας νευρολόγος ή νευροχειρουργός και ένας αναισθησιολόγος. Οι ιατροί αυτοί θα πρέπει να έχουν προϋπηρεσία τουλάχιστον δύο ετών από τη λήψη της ειδικότητάς τους και δεν πρέπει να ανήκουν στην μεταμοσχευτική ομάδα, εφόσον ο εγκεφαλικά νεκρός είναι υποψήφιος δότης οργάνου. Οι κλινικές δοκιμασίες πρέπει να επαναλαμβάνονται δύο φορές (με μεσοδιάστημα τουλάχιστον 8 ωρών), για να αποφευχθεί η πιθανότητα λάθους.

Ελέγχονται τα αντανακλαστικά του εγκεφαλικού στελέχους (στον εγκεφαλικό θάνατο καταργούνται: το οφθαλμοκεφαλικό αντανακλαστικό, το αντανακλαστικό της κόρης στο φως, το αντανακλαστικό του κερατοειδούς, το αιθουσο-οφθαλμικό αντανακλαστικό, οι αντανακλαστικές κινήσεις του προσώπου σε ισχυρό ερέθισμα και το φαρυγγολαρυγγικό αντανακλαστικό) και πραγματοποιείται η δοκιμασία άπνοιας (απουσία αναπνοής στο στάδιο της αναπνευστικής οξυγόνωσης, για την επιβεβαίωση της μόνιμης απώλειας της αυθόρμητης αναπνοής). Και σε περίπτωση αμφιβολιών, λαμβάνει χώρα και εργαστηριακός έλεγχος του εγκεφαλικού θανάτου, ο οποίος περιλαμβάνει: ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, νευροφυσιολογικό έλεγχο προκλητών δυναμικών, αγγειογραφία τεσσάρων εγκεφαλικών αγγείων, αξονική τομογραφία, μαγνητική τομογραφία - αγγειογραφία, διακρανιακό υπερηχογράφημα - Doppler και εγκεφαλική οξυμετρία.

Έμαθα ότι ο εγκέφαλος είναι το υπεύθυνο όργανο για την αιμάτωση και οξυγόνωση του υπόλοιπου σώματος, αποτελεί το κέντρο παροχής εντολών, και αν νεκρωθεί, κανένα άλλο όργανο δεν λειτουργεί αυτοδύναμα. Συνεπώς, η νέκρωσή του αποτελεί κομβικό σημείο στη διαδικασία νέκρωσης του οργανισμού μας. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, μετά τη νέκρωση του εγκεφάλου η λειτουργία της αναπνοής και η κυκλοφορία του αίματος είναι υπό όρους εφικτή μόνο με  τεχνητή υποστήριξη.

Διαλύοντας τους (τρομακτικούς) μύθους για τη δωρεά οργάνων Facebook Twitter
 

Έμαθα ότι το αν μπορούμε να δώσουμε τα όργανά μας εξαρτάται από πάμπολλους παράγοντες: το βάρος, την ηλικία, τυχόν κακοήθειες, το αν ίσως πάσχουμε από υπέρταση, στεφανιαία νόσο ή διαβήτη και πάνω από όλα, από την ιστοσυμβατότητα με τον εκάστοτε λήπτη. 

Έμαθα ότι στην Ελλάδα του 2012, παρά τη δική μου βούληση και παρά τη συμφωνία των άμεσων συγγενών μου, υπάρχει πιθανότητα τα υγιή όργανά μου να πάνε χαμένα και οι πιθανοί λήπτες να χάσουν μια ευκαιρία να ζήσουν. Υπήρξε περίπτωση θύματος τροχαίου όπου η ίδια ήταν δωρήτρια και ο σύζυγος και τα παιδιά της συμφωνούσαν. Οι αδερφές της όμως θεωρούσαν αμαρτία τη δωρεά οργάνων και απειλούσαν με κανάλια και δυσφήμιση του θεσμού των μεταμοσχεύσεων. Τα όργανα δεν ελήφθησαν ποτέ. Ο λόγος; Με τα λόγια της συντονίστριας μεταμοσχεύσεων: «Είναι πού είναι χαμηλό το ποσοστό μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα-σκεφτείτε τι θα γινόταν αν έβγαιναν οι αδερφές στα κανάλια και άρχιζαν να μας κατηγορούν ότι της πήραμε τα όργανα παράνομα. Κι ας πληρούνταν όλες οι προϋποθέσεις-ιατρικές και νομικές».

Έμαθα ότι ο Έλληνας νομοθέτης δεν μπορεί ή δεν θέλει να χαράξει μια σταθερή πολιτική στο θέμα των μετά μοσχεύσεων. Σε αντίθεση με τον προϊσχύσαντα ν. 2737/1999, που προέβλεπε ότι η αφαίρεση οργάνου από θανόντα δότη μπορούσε να διενεργηθεί μόνο εφόσον ο τελευταίος, όσο βρισκόταν στη ζωή, είχε συναινέσει εγγράφως σ’ αυτήν (άρθρο 12 παρ. 2) ή στην περίπτωση που δεν είχε εκφράσει τη συναίνεση ή την άρνησή του, εφόσον δεν εξέφραζαν την αντίθεσή τους ο σύζυγος, τα ενήλικα τέκνα ή τα αδέρφια του (άρθρο 12 παρ. 4), ο ισχύων νόμος 3984/2011 προέβλεπε, στο άρθρο 9 παρ. 2, ότι «η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του». Και τον Απρίλιο του 2012, μόλις λίγους μήνες πριν, ο 3984/2011 τροποποιήθηκε με τον 4075/2012 και πλέον απαιτείται και η συναίνεση της οικογένειας του δότη.

Ενώ λοιπόν ο νόμος 2737/99 αρκούνταν στη μη αντίθεση των συγγενών για τη λήψη οργάνων από τον θανόντα, ο νέος νόμος , στην περίπτωση που δεν έχει εκδηλωθεί η ρητή βούληση του νεκρού, απαιτεί ρητή προσυπογραφή-συναίνεση των οικείων. Είναι λοιπόν περίεργο που φαινόμενα σαν τα παραπάνω συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα;

Έμαθα ότι για την Εκκλησία, η μεταμόσχευση δεν είναι αμαρτία, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι παπάδες και θεούσες, αλλά η ύψιστη πράξη αλληλεγγύης και αυτοθυσίας. Με τα λόγια του Ιερέα που μας έκανε μια σχετική εισήγηση: «Ο Χριστός έδωσε το σώμα Του για να σώσει τους ανθρώπους, κι εμείς δεν θα δώσουμε τα όργανά μας;»   

Έμαθα ότι η άρνηση των πολιτών και των συγγενών οφείλεται στην άρνηση της ιδέας του θανάτου και σε μια ευρύτερη δυσπιστία για τον ιατρικό κλάδο, που οφείλεται στις περισσότερες περιπτώσεις σε ασαφείς και αβάσιμες υπόνοιες για την ηθική του κλάδου και το παρεμπόριο ανθρώπινων οργάνων.

Έμαθα ότι το να γίνει κανείς δωρητής οργάνων είναι πανεύκολο. Μια απλή αίτηση σε ένα ΚΕΠ ή στο www.eom.gr.

Έμαθα ότι το να γίνει κανείς δωρητής μυελού των οστών είναι εξίσου απλό. Δίνει δείγμα αίματος σε κάποιο Κέντρο Εθελοντών Δοτών Μυελού Των Οστών (ιδού η σχετική λίστα: http://www.eom.gr/index.php?option=com_k2&view=item&layout=item&id=93&Itemid=110&lang=el), ώστε να γίνει τυποποίηση κάποιων βασικών αντιγόνων και αν ποτέ χρειαστεί κάποιος μυελό των οστών, τότε θα τον καλέσουν για να δωρίσει. Η βάση είναι παγκόσμια-μπορεί τον μυελό μου να τον χρειαστεί κάποιος στην Ιαπωνία και εγώ να λάβω μυελό από κάποιον στη Βραζιλία.

Μετά από όλα αυτά, φρόντισα άμεσα να γίνω δωρήτρια οργάνων και μυελού των οστών. Όταν ενημέρωσα τους γονείς μου για την απόφασή μου, η αρχική αντίδραση της μητέρας μου ήταν το «όχι, ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω ότι μπορεί να πεθάνεις». Η αμέσως επόμενη αντίδραση ήταν: «τουλάχιστον όμως, θα βλέπω τον άλλο και θα ξέρω ότι μέσα του υπάρχει κάτι ζωντανό από το παιδί μου». Και η χαρά που πήρα όταν έλαβα την κάρτα δωρητή μέλους από τον ΕΟΜ ήταν απερίγραπτη. Γιατί σε αυτό το μάθημα έμαθα ότι η δωρεά οργάνων είναι δωρεά ζωής και συνειδητοποίησα ότι είναι υποκρισία εκ μέρους μου να θέλω να λάβω όργανο, αν μού χρειαστεί ποτέ, αλλά να αρνούμαι να δωρίσω τα δικά μου.

 

 

Εκ των υστέρων, αναρωτιέμαι γιατί τόσα χρόνια δεν γινόμουν δωρήτρια, αφού η ιδέα πάντα μου φαινόταν ευγενική και σπουδαία. Καταλήγω στο ότι δεν ήθελα να συνειδητοποιήσω ότι κι εγώ κάποια μέρα θα πεθάνω. Ο θάνατός μας όμως έχει νόημα μόνο αν αφήσουμε κάτι πίσω μας. Αν λοιπόν με το θάνατό μας δώσουμε την ευκαιρία σε κάποιον άλλο να ζήσει, τότε τον έχουμε ξορκίσει εντελώς.

Στην τελική, όπως είχε πει ο Κρίστιαν Μπαρνάρντ, ο καρδιοχειρούργος που έκανε την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση καρδιάς το 1967:

 «Χίλιες φορές να μεταμοσχεύσεις μια καρδιά, παρά να τη χώσεις στο χώμα και να τη φάνε τα σκουλήκια».

 

 

 

16

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αρχείο / O René Magritte στην Πινακοθήκη της LifO.

Από τη Βικιπαίδεια:Ο Μαγκρίτ γεννήθηκε το 1898 στην πόλη Λεσσίν του Βελγίου. Το 1912 η μητέρα του αυτοκτόνησε στον ποταμό Σαμπρ. Σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών. Δούλεψε σε εργοστάσιο που κατασκεύαζε ταπετσαρίες, και σχεδίαζε αφίσες και διαφημίσεις μέχρι το 1926. Τότε ζωγράφισε τον πρώτο του σουρρεαλιστικό πίνακα, Le jockey perdu, και έκανε την πρώτη του έκθεση. Οι κριτικοί τού επιτέθηκαν μαζικά. Απογοητευμένος με την αποτυχία, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έγινε φίλος με τον Αντρέ Μπρετόν και έγινε μέλος της ομάδας των σουρρεαλιστών.Ήταν ένας αριστοτεχνικός ζωγράφος. Η τέχνη του δείχνει ένα πιο αντιπροσωπευτικό και παραστατικό ύφος του σουρρεαλισμού σε σύγκριση με το «αυτόματο» ύφος που συναντούμε σε έργα καλλιτεχνών όπως ο Χουάν Μιρό. Το έργο του έχει φανταστικά στοιχεία, αλλά είναι επίσης πνευματώδες και διασκεδαστικό.Πέθανε από καρκίνο στις 15 Αυγούστου του 1967, και τάφηκε στο νεκροταφείο Σααρμπέκ των Βρυξελλών.
ΤΕΧΝΕΣ/ LIGHTBOX

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

10 σχόλια
Ειμαι δωρητης οργανων από το 2001. Μεχρι σημερα εχω κανει δυο καισαρικες και ενα πολυ σοβαρο χειρουργειο το οποίο κατεληξε στο να μεινω τρεις μερες σε κωμα. Ο Γιατρός μου ηξερε ότι ειμαι δωρητης, οι γονείς μου το ίδιο. Κανενας δεν με έβγαλε από την πρίζα κανενας δεν με "σκοτωσε" (προφανως) για να παρει τα οργανα μου. Μοστραρω τημ καρτα του δωρητη όπου σταθω και όπου βρεθω (μια φορά την εδωσα και σε συνεδριο για να δανειστω μια συσκευη μεταφρασης). Δεν με ακουθησαν ποτε "φορτηγακια". Πρεπει να σταματησουμε να θαβουμε τα όργανα και να αρχισουμε να τα χρησιμοποιούμε. Δινοντας ευκαιρία για ζωη σε άλλους.
Θυμαμαι ειχαν εξαγγειλει (η κυβερνηση μας) οτι πλεον θα ειναι προκαθορισμενο οτι ολοι ειμαστε δωρητες και εαν καποιος δεν θελει θα πρεπει να παει να το δηλωσει. Το ακυρωσανε αυτο το μετρο;
Ένα καλό κίνητρο για να γίνεις δωρητής οργάνων θα ήταν να έχεις προτεραιότητα αν χρειαστείς εσύ όργανα. Σε χώρες με πληθυσμό διστακτικό σε κάτι τέτοιο, όπως η Ελλάδα, θα λειτουργούσε. Και άρθρα σαν αυτό πάντως βοηθούν, είμαι αιμοδότης και ήθελα πάντα να γίνω και δωρητής οργάνων, τώρα είναι ευκαιρία.
Ευχαριστώ πολύ που μου θύμισες να κάνω κάτι που ήθελα από καιρό... και που μου έδειξες τον ευκολότερο τρόπο να το κάνω (νόμιζα ότι μόνο στα ΚΕΠ γίνεται και το ανέβαλα συνεχώς, αλλά η online εγγραφή λέει..). Έχω όμως μια απορία.. δεν με ρώτησε πουθενά τι όργανα θέλω να δωρίσω.. μόνο τα στοιχεία μου συμπλήρωσα και πήρα το εξής μέιλ πίσω:'Επιβεβαιώνουμε ότι παραλάβαμε τα στοιχεία σας για την εγγραφή σας στο Εθνικό Μητρώο Δωρητών Οργάνων και σας ευχαριστούμε.Σε ένα μήνα περίπου θα παραλάβετε τη προσωπική σας Κάρτα Δωρητή Οργάνων στη ταχυδρομική διεύθυνση που αναγράψατε στη δήλωσή σας, με απλό ταχυδρομείο.'Γίνεσαι αυτόματα δωρητής σώματος (τα πάντα-όλα)?
Απο την στιγμη που γινεσαι δωρητης οργανων για να σωσεις καποιο συνανθρωπο σου, τι δε θα ηθελες να δωρησεις δηλαδη;Προσωπικα το παραπανω κειμενο με εκανε να δω πολυ πιο θετικα το θεμα της δωρεας, ξεκαθαριζοντας μου αρκετες αμφιβολιες που ειχα.
Για μένα (προσωπικά) μακάρι να μην πάει τπτ χαμένο (no worms!!).. αλλά άλλοι ίσως να έχουν ενδοιασμούς και να θέλουν να γίνουν δωρητές οργάνων (και όχι σώματος). Υπάρχει διαφορά δε νομίζεις? Δεν βρήκα όμως αντίστοιχο πεδίο (ή επιλογή) στη φόρμα που συμπλήρωσα..
Προσωπικά μακάρι να μην πετιέται τίποτα.. αλλά κάποιοι ίσως να μη θέλουν να γίνουν δωρητές σώματος αλλά οργάνων και νομίζω υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα δύο. Συμπληρώνοντας τη φόρμα όμως δεν υπήρχε (ή τουλάχιστον εγώ δεν είδα) σχετικό πεδίο.. ΥΓ προσπάθησα να απαντήσω και πριν από κάτι ώρες αλλά δε... ελπίζω να μην διπλοποστάρω στο τέλος.. αν ναι συγχωρήστε με..
Θελω σε παρακαλω πολυ να μου εξηγησεις με δυο λογια τι εννοεις μ`αυτο που γραφεις. Θελεις να γινεις δωρητης οργανων επιλεκτικα? Δεν εχεις προβλημα δηλαδη μετα θανατον να δωρισεις την καρδια σου αλλα οχι το νεφρο σου για παραδειγμα? Δεν καταλαβαινω καθολου τι μπορει να εννοεις. Θα ηθελα πολυ να μου απαντησεις.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το να αρνηθείς να δωρίσεις τα όργανα των δικών σου ανθρώπων. Είναι σα να δολοφονείς άλλους πέντε. Στη δικιά μας περίπτωση μέσα σε μια βδομάδα είδαμε το γιατρό-τέρας που άφησε τον άνθρωπό μας να πεθάνει και το γιατρό- άνθρωπο που με δάκρυσμένα μάτια μας ζήταγε να δωρίσουμε κάποια όργανα. Μακάρι κανείς να μη βρεθεί αντιμέτωπος με μια τέτοια απόφαση αλλά επειδή η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις μη διστάσετε ούτε στιγμή.
είναι συγκινητικό πάντως όταν κάποιος ειδοποιείται για μεταμόσχευση και συγχρόνως συνειδητοποιεί πως κάποιος συνάνθρωπος έχασε τη ζωή που θα λάβει ο ίδιος.
Αυτο που δε μας λεει η κυρια Βασιλειου ειναι γιατι δεν κανουν μια ενημερωτικη εκστρατεια για να εξηγησουν στον κοσμο ολα αυτα που τοσο απλα και ομορφα περιεγραψε η ιδια.Ομολογω οτι παρολο που ειμαι δωριτης πολλα απο αυτα δεν τα γνωριζα. Μην περιμενουμε τον κοσμο να ψαξει την ενημερωση. Το αναποδο ισχυει.
Στην Αγγλία σημειώθηκε ότι οι περισσότεροι πολίτες είναι θετικοί στην ιδέα δωρεάς οργάνων, παρ'όλα αυτά δεν είναι και τόσοι πολλοί καταγεγραμμένοι γιατί δεν τους τίθεται συχνά το ερώτημα. Έτσι, το αρμόδιο υπουργείο κατέστησε ως υποχρεωτική την απάντηση της ερώτησης περί δωρεάς οργάνων ή όχι σε καθένα που θέλει να δώσει εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης. Το αποτέλεσμα είναι σημαντικότατη αύξηση των δωρητών.