Είχα διαβάσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Dali Το Ημερολόγιο μιας μεγαλοφυΐας (Εκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ) και τώρα που μπήκε το φθινόπωρο θέλω να μοιραστώ ένα κομματάκι της παρανοϊκά απολαυστικής ζωής που ζούσε.
Να έντεκα πράγματα που έκανε ένα φθινόπωρο πριν από ακριβώς 60 χρόνια, όταν ο ίδιος είχε κλείσει τα 52 του χρόνια. Πράγματα που δείχνουν γιατί αυτός ήταν ο Νταλί κι εμείς όχι.
2 Σεπτεμβρίου 1956
«Πήρα ένα τηλεγράφημα από την πριγκίπισσα Ρ., στο οποίο μου αναγγέλλει την αυριανή της άφιξη. Υποθέτω ότι θα έχει μαζί της το "αυνανιστικό κινέζικο βιολί" (…) Αυτός ο ηδονικός δονητής προορίζεται να εισαχθεί αρχικά στην οπή του πρωκτού και στη συνέχεια στο αιδοίον. Όταν εισχωρήσει καλά, ένας βιρτουόζος βιολιστής παίρνει το δοξάρι του και το περιφέρει πάνω στις χορδές του βιολιού. Και φυσικά δεν παίζει οτιδήποτε, ερμηνεύει μια σύνθεση ειδικά γραμμένη για αυνανιστικούς σκοπούς!»
3 Σεπτεμβρίου 1956
«Κατέφτασε η πριγκίπισσα χωρίς όμως το πρωκτικό κινέζικο βιολί. Ισχυρίστηκε ότι φοβόταν τους τελωνειακούς. Θα της ήταν δυσάρεστο, λέει, να τους εξηγεί τη χρήση του εργαλείου.»
4 Σεπτεμβρίου 1956
«Καθώς έψαχνα σε μια Ζωολογία την εικόνα ενός λιονταριού, από τη σελίδα που απεικόνιζε το λιοντάρι έπεσε ένας μικρός πένθιμος φάκελος...
Είχε μέσα ένα μπιλιέτο του Ραϊμόν Ρουσέλ, στο οποίο με ευχαριστούσε για το βιβλίο μου που του είχα στείλει.»
4 Σεπτεμβρίου 1956
«Είδα από το παράθυρο το κίτρινο πλοίο της Γκαλά να πλησιάζει στο μώλο… Είναι ο Θεός που μου την έστειλε πάλι. Μοιάζει όσο ποτέ με το λιοντάρι της Metro Goldwyn Mayer.»
5 Σεπτεμβρίου 1956
«Από μια αδέξια κίνηση έδωσα ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι μου […] Έφτυσα πολλές φορές, αναθυμούμενος τους γονείς μου που έλεγαν ότι αυτό βοηθάει για να βγει προς τα έξω το χτύπημα. Όταν πιέζεις απαλά το οίδημα, δημιουργούνται γλυκείς και ηθικοί πόνοι σαν τα μελαγχολικά δαμάσκηνα του Δεκαπενταύγουστου...»
6 Σεπτεμβρίου 1956
«Πήγαμε με το αυτοκίνητο στην αγορά του Φιγκουέρας, απ’ όπου αγόρασα δέκα κασκέτα για τα χτυπήματα. Στην επιστροφή φόρεσα από ένα στις ανισοϋψείς καρέκλες που αγόρασε η Γκαλά.
Η σχεδόν λειτουργική θέα αυτής της τακτοποίησης μου προκαλεί ελαφριά στύση. Ανέβηκα αμέσως στο ατελιέ μου για να ικετεύσω και να ευχαριστήσω το Θεό!»
7 Σεπτεμβρίου 1956
«Σήμερα είναι Κυριακή. Ξύπνησα πολύ αργά. Μόλις κοίταξα έξω απ’ το παράθυρο, είδα να κατεβαίνει από κάποιο πλοίο ένας νέγρος. Ήταν γεμάτος αίματα και κρατούσε έναν από τους κύκνους μας νεκρό κι ετοιμοθάνατο.
Τον είχε καμακώσει ένας τουρίστας νομίζοντας ότι είχε ανακαλύψει κάποιο σπάνιο είδος πουλιού. Αυτό το θέαμα μου προκάλεσε μια παράξενα ευχάριστη θλίψη.»
8 Σεπτεμβρίου 1956
«Μου τηλεφώνησαν κοινοί φίλοι μου για να μου διαμηνύσουν ότι πρόκειται να μ’ επισκεφτεί ο βασιλιάς Ουμπέρτο της Ιταλίας. Ασβέστωσα πάλι το δρόμο.»
10 Σεπτεμβρίου 1956
«Σήμερα διαβάζοντας την αλληλογραφία μου, έμαθα πως ένας Αμερικανός συλλέκτης έχει στην κατοχή του την Κατάκτηση του Παραλόγου που είχα χαρίσει στον Αδόλφο Χίτλερ υπογράφοντας μ’ ένα σταυρό αντί άλλης αφιέρωσης.»
10 Σεπτεμβρίου 1956
«Με επισκέφτηκε ένας παλιός φίλος του πατέρα μου, που ήθελε να πιστοποιήσω την γνησιότητα ενός παλαιού πίνακά μου, που ανήκει στην οικογένειά του. Τον διαβεβαίωσα ότι ο πίνακας ήταν πράγματι αυθεντικός. Εκείνος εξεπλάγη που μπορούσα να εγγυηθώ την αυθεντικότητά του, χωρίς καν να κοιτάξω τον πίνακα. Αλλά εμένα μου ήταν αρκετό που είχα δει τον κάτοχό του!»
10 Σεπτεμβρίου 1956
«Χθες έκανα έναν πρόχειρο απολογισμό της μεγαλοφυΐας μου. Ήθελα να διαπιστώσω αν έχει επαυξηθεί ή όχι. Ήταν η 9η Σεπτεμβρίου, δηλαδή ο αριθμός 9, ο τελευταίος κύβος ενός υπερκύβου. Πραγματικά, είχε επαυξηθεί!»
σχόλια