Είχα ξαναγράψει γι' αυτό.
Μια φίλη μου νυστάζει πάντα μετά τα μεσάνυχτα, ακόμα κι όταν βρίσκεται με παρέα στο σπίτι. Ο σύντροφός της την ξυπνάει κάθε δέκα δευτερόλεπτα, μέχρι που γίνεται μεγάλος τσακωμός. «Sleep Police» τον αποκαλεί, ξέροντας πως με το παραμικρό κλείσιμο των ματιών της αυτός θα τη γελοιοποιήσει δημοσίως, ποινικοποιώντας παιχνιδιάρικα τον ύπνο της.
Αυτόν τον Αστυνόμο του Ύπνου μού θυμίζουν οι απαραίτητοι γκρινιάρηδες που πετάγονται σε κάθε λυπητερό άρθρο-λινκ στο facebook κι επαναφέρουν στην τάξη όσους έκαναν like (από βιασύνη ή επειδή είναι πιο βολικό απ’ το share).
«Δηλαδή, σας άρεσε το ότι πέθανε η Γουίτνι Χιούστον / ότι εξαφανίστηκε μια γατούλα / ότι έπεσε ένα αεροπλάνο και κάνατε like;», θα γράψει με μαθηματική ακρίβεια κάποιος σε λιγότερο από ένα λεπτό.
Μερικοί θα εξηγήσουν καλοπροαίρετα ότι το «like» δεν πηγαίνει στον θάνατο ή στην αναποδιά, αλλά στην κάλυψη του θέματος, όπως αυτή γίνεται στο λινκ («Αν πω ότι μου αρέσει ο Ταραντίνο, σημαίνει ότι χαίρομαι με όλους τους θανάτους στις ταινίες του;»). Άλλοι, ντροπιασμένοι, θα κάνουν unlike, μη θεωρηθούν νεκρόφιλοι ή αναίσθητοι.
Κάθε φορά που στο facebook της LifO βάζουμε αμφιλεγόμενη ή δυσάρεστη είδηση, περιμένω με παιδική ανυπομονησία να διαβάσω τα σχόλια - ξέροντας ότι η αστυνομία των like θα επέμβει άμεσα, νουθετώντας τους παραβάτες. Είναι ταυτόχρονα απωθητικό αλλά και εθιστικό: λίγο σαν τους καβγάδες της φίλη μου, όταν ο σύντροφός της την ξυπνάει με το ζόρι ή εφαρμόζει προκαταβολικά (ευφάνταστες) τεχνικές για να μην την πιάσει ο ύπνος. Νιώθεις άβολα αν είσαι μπροστά, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις σαν να βλέπεις ένα αστείο ριάλιτι στην τηλεόραση - με ανθρώπους που ξέρεις από κοντά!
Παλιότερα, σε post στο facebook για αυτοκτονία σημαντικού καλλιτέχνη χρειάστηκαν μόλις 20 δευτερόλεπτα μέχρι να εμφανιστεί η Like Police απ' τη γωνία. Κάποιος ρώτησε με προσποιητή, τονισμένη απορία: «Τι ακριβώς σας αρέσει και κάνετε like??????????». (Τα δέκα αγγλικά ερωτηματικά υποθέτω πως έχουν σκοπό να λειτουργήσουν ως «τσκ, τσκ, τσκ», γεμίζοντας με τύψεις τους άκαρδους που έκαναν το λάθος να χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο κουμπί.)
O Christos Poulakis απάντησε το αυτονόητο: «Ίσως (κάνουμε like για) το γεγονός πως αυτή η τραγική είδηση αποκτά δημοσιότητα και δεν χάνεται στα αζήτητα. Ο κάθε άνθρωπος το βλέπει διαφορετικά - σίγουρα, κανείς δεν χαίρεται για το γεγονός αυτό».
Μερικά λεπτά αργότερα γίνεται νέο αποδοκιμαστικό σχόλιο, διατυπωμένο ως απορία («giati like re paidia ?»), το οποίο μάλιστα συγκεντρώνει αρκετά like!
Η Lito Logotheti δίνει τη δική της απάντηση: «Γιατί μάθαμε την είδηση. Αμάν με τις προκαταλήψεις και τον ευνουχισμό της έκφρασης», και ο Christos Poulakis συμφωνεί, «Δυστυχώς, η κρίση έχει χτυπήσει σε τέτοιον βαθμό τον ψυχισμό μας, που έχουμε ξεχάσει να συναισθανόμαστε τις πράξεις και τις προθέσεις των διπλανών μας. Πέντε βαθιές ανάσες και κάτι θ’ αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε, δεν είναι δύσκολο».
Πρόσφατα έγινε αυτός ο διάλογος που, νομίζω, εξηγεί πολλά πράγματα:
Αν έχετε περάσει έστω και πέντε λεπτά στο ελληνικό ίντερνετ, θα ξέρετε πως όλοι κυκλοφορούμε με λυμένο το ζωνάρι, έτοιμοι για καβγά, σαν αυτόκλητη Αστυνομία της Διαφορετικής Άποψης.
Οι προθέσεις παρεξηγούνται, οι άλλοι αντιμετωπίζονται ως ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. («Επειδή εμείς δεν θα πατούσαμε like, πρέπει να βάλουμε τους άλλους στη θέση τους!».)
Φταίει η κρίση, φταίνε όμως και το ταμπεραμέντο μας κι η αίσθηση πως εμείς τα ξέρουμε όλα.
Κυρίως, όμως, φταίει το facebook.
Ας ονομάσει το ρημάδι το like κάπως αλλιώς, να τελειώνουμε.
σχόλια