Ο Λάμπρος Αραπάκος διατηρεί μια απ' τις πιο ενδιαφέρουσες στήλες του LIFO.gr που λέγεται ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
Σ' αυτήν όπως και στη στήλη "Πρόσωπα Μέρα-Νύχτα" που δημοσιεύεται στο περιοδικό Trip της εφημερίδας Πελόποννησος (με φωτογραφίες του Βασίλη Σπύρου) και αποσπάσματα της οποίας θα αναδημοσιεύσω σήμερα, παρουσιάζει ανθρώπους της διπλανής πόρτας με έναν βαθύ ανθρωπισμό, με μεγάλη παρατηρητικότητα, με εύστοχο τρόπο.
Σήμερα: ένας ιδιοκτήτης γαλακτοπωλείου κι ένας ιδιοκτήτης πατσατζίδικου, μία γυμνάστρια κι ένας ιδιοκτήτης καντίνας.
--
ΜΕΡΑ. Χρήστος Καρακάσης, 54 χρονών, ιδιοκτήτης γαλακτοπωλείου
Ξυπνάει νωρίς το πρωί και κατευθείαν πηγαίνει στο γαλακτοπωλείο και κλείνεται μέσα στο εργαστήρι για να φτιάξει κανταΐφι, γαλακτομπούρεκο, μπακλαβά, και εννοείται τη σπεσιαλιτέ του καταστήματος που είναι οι λουκουμάδες. «Φτιάχνουμε περίπου 2000 λουκουμάδες την ήμερα» αναφέρει ο κ. Χρήστος και η μυρωδιά τους στολίζει όλη τη Ζαΐμη.
Τα μαρμάρινα τραπέζια, οι ξύλινες καρέκλες, το παλιό εκκρεμές ρολόι, οι κρεμασμένοι στον τοίχο κατάλογοι και γενικότερα όλο το μαγαζί σε πάει σε άλλη δεκαετία τότε που τα ζευγαράκια έδιναν το πρώτο ραντεβού τους σε γαλακτοπωλείο. Εδώ ξυπνούν αναμνήσεις. Αθώες.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο κ. Χρήστος ήταν 14 χρόνων, πήγαινε και έτρωγε γλυκά στο γαλακτοπωλείο του Μάρκου που τότε βρισκόταν στη συμβολή των οδών Κορίνθου και Ζαΐμη. «Με είχε συμπαθήσει και μου είπε να δουλέψω μαζί του». Από τον Μάρκο έμαθε όλα τα μυστικά του επαγγέλματος. «Δούλεψα μαζί του 10 χρόνια και όταν έφτασε η ώρα να πάρει σύνταξη με ρώτησε εάν είμαι έτοιμος να πάρω την επιχείρηση -τα παιδιά του δεν ήθελαν να κάνουν τη δουλειά αυτή. Μου εξήγησε ότι είμαι ο πιο ικανός και αποφάσισα μαζί με τα αδέλφια να την αγοράσουμε».
Ποιοι έρχονται στο μοναδικό γαλακτοπωλείο της πόλης που από το 1984 βρίσκεται στην οδό Ζαΐμη 22- 24 ; «Όλες οι ηλικίες. Και νέοι και πιο μεγάλοι» απαντάει ο κ. Χρήστος και συνεχίζει χαμογελώντας «Όλη η Πάτρα έχει περάσει από εδώ... Να φανταστείς πήγαινα να δω αγώνες της Παναχαϊκής και στο γήπεδο υπήρχε κόσμος που με ρώταγε εάν έχω φέρει λουκουμάδες μαζί μου να πουλήσω».
Είναι μια από τις λίγες Πατρινές επιχειρήσεις που η κρίση δεν την έχει επηρεάσει. «Πάμε καλά διότι είναι το τελευταίο παραδοσιακό γαλακτοπωλείο που έχει απομείνει στην πόλη και οι Πατρινοί το αγαπούν».
Το κατάστημα, τώρα, το δουλεύει μαζί με τον αδερφό του. Ενώ εδώ και αρκετά χρόνια ο μεγαλύτερος γιος του και ο ανιψιός του έχουν μπει στη δουλειά, την έχουν μάθει για τα καλά και θα την συνεχίσουν. «Είναι μια επιχείρηση που κράτησε και θα κρατήσει χρόνια, δεν σβήνει, δεν την αφήνει ο κόσμος να σβήσει. Θέλει αγώνα. Δεν είναι εύκολη δουλειά. Χρειάζεται λεπτομέρεια. Πρέπει να είσαι καλός μάστορας».
ΝΥΧΤΑ. Κυριάκος Μπαζάρογλου, 39 ετών, ιδιοκτήτης ταβέρνας που ειδικεύεται στον πατσά
Η «νύχτα» της Πάτρας όταν σχολάσει δεν πάει σπίτι της. Περνάει μια βόλτα από την ταβέρνα που ακούει στο όνομα «Βέρρα... Γεύσεις». Αγίου Ιωάννη Πράτσικα 60 δίνεται το ραντεβού και το μαγαζί τιγκάρει από κόσμο για να φάει και να μοιραστεί τη νύχτα και τις όποιες εκπλήξεις της.
Ο Κυριάκος, τα τελευταία 10 χρόνια, πιάνει δουλεία στις 12 τα μεσάνυχτα και σχολάει το πρωί στις 8, μπορεί και πιο αργά -εξαρτάται πότε θα φύγουν οι ξενύχτηδες... «Φτιάχνουμε πολλά φαγητά. Αλλά το όπλο μας είναι το βραστό και ο πατσάς, ο οποίος ήταν πάντοτε το φαγητό της φτωχολογιάς. Δεν υπάρχει περίπτωση ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, σερβιτόροι, εργάτες να μην κάνουν στάση όταν σχολάσουν για έναν πατσά. Τώρα, έχουν προστεθεί και όσοι πάνε στα μπουζούκια και οι καλλιτέχνες. Αυτή η ’’κατάληψη’’ των ξενύχτηδων στα πατσατζίδικα είναι κατά κάποιο τρόπο και η επιθυμία τους να παρατείνουν τη νύχτα. Δε θέλουν να τελειώσει ή τουλάχιστον θέλουν να τελειώσει καλά» λέει ο Κυριάκος.
Η ταβέρνα δουλεύει όλο το 24ωρο και την άνοιξε ο πατέρας του πριν 17 χρόνια ο οποίος αν και έχει βγει σε σύνταξη είναι όλη μέρα εκεί. Τώρα ο Κυριάκος τη δουλεύει μαζί με τον αδερφό του.
«Κώστας Βουτσάς, Τζούλια Αλεξανδράτου, Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, Πασχάλης Τερζής, Άντζελα Δημητρίου, Έφη Θώδη, Πίτσα Παπαδοπούλου, Λευτέρης Πανταζής είναι μερικές “φίρμες”που ήρθαν στην Πάτρα και πέρασαν από μας για να φάνε. Τη μεγαλύτερη πλάκα την είχε ο Βουτσάς, έκανε πολύ χαβαλέ. Και ο Καρράς ήταν ωραίος. Είχε έρθει με την παρέα του -καμιά δεκαριά άτομα, το μαγαζί ήταν γεμάτο, με το που μπήκε ο κόσμος τον χειροκρότησε και του φώναζε: Βασίλη, πες ένα τραγούδι. Και ο Καρράς άρχισε να τραγουδάει»...
Από τη κουβέντα μαζί του, καταλαβαίνω ότι ο πατσάς είναι μπελαλίδικο φαγητό. «Θέλει καλό καθάρισμα, πρέπει να το βράσεις, να το ξεζουμίσεις, να το ξαναβράσεις έχει πολύ δουλειά»...
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, στο καρναβάλι είναι οι περίοδοι που το πατσατζίδικο μαζεύει τον περισσότερο κόσμο ενώ τα τελευταία χρόνια έρχεται και πολύ νεολαία. «Έχω παρατηρήσει ότι και οι κοπέλες έχουν αρχίσει να τρώνε πατσά». Και με την κρίση τι γίνεται; «Ο Έλληνας, αν και σφιγμένος οικονομικά βρίσκει τον τρόπο να διασκεδάσει, να βγει, να φάει. Η διαφορά, τώρα, είναι ότι παραγγέλνει λιγότερα πράγματα».
«Πάππου, βάλε μου ένα πατσά» είναι η ατάκα που λέει συνεχώς ο 7χρόνος γιος του Κυριάκου στον πάππου του. «Έρχεται συχνά εδώ. Του αρέσει». Θέλει ο γιος του να αναλάβει την επιχείρηση όταν θα μεγαλώσει; «Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον. Η δουλειά είναι απρόβλεπτη. Θα δείξει»...
ΜΕΡΑ. Σοφία Μπαλαλά, 27 ετών, personal trainer
H Σοφία από μικρή ασχολoύνταν με την ενόργανη γυμναστική, το στίβο και το βόλεϊ. Μεγαλώνοντας άρχισε να ασχολείται ακόμα περισσότερο με θέματα διατροφής και σώματος. Θα περίμενε κανείς ότι θα σπούδαζε κάτι σχετικό... Το μηχανογραφικό της είχε άλλες προσδοκίες και την οδήγησε στη σχολή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Παράλληλα με τους «φιλοσόφους», αρχίζει και τα ιδιαίτερα μαθήματα φιλολογικών σε παιδάκια και το τρέξιμο ξεκινά...
Κάτι όμως την έτρωγε μέσα της. Ένιωθε το «ανολοκλήρωτο στοιχείο» να της χτυπάει την πόρτα δυνατά... Τα χρόνια περνούσαν, τα ιδιαίτερα μαθήματα πολλαπλασιάζονταν και το όνειρο να σπουδάσει σε κάποια σχολή fitness στην Αθήνα φαινόταν άπιαστο... Πέρυσι, λοιπόν, αφού τα οικονομικά της το επέτρεπαν αποφάσισε να διώξει τις αντιστάσεις και να κάνει το μεγάλο βήμα. «Τέλειωνα τα ιδιαίτερα μαθήματα το βράδυ της Παρασκευής, έπαιρνα το ΚΤΕΛ και το Σάββατο στις 12 το πρωί ήμουν Αθήνα στο μάθημα μου... Δεν έλειψα ούτε ένα Σαββατοκύριακο, μάλιστα το βράδυ της Κυριακής έπρεπε να είμαι Πάτρα γιατί είχα ιδιαίτερο. Αυτό κράτησε για ένα χρόνο. Δεν είπα ούτε μια στιγμή βαριέμαι ή κουράστηκα ή δεν μου αρέσει. Έκανα επιτέλους αυτό που ήθελα που δε με ένοιαζε τίποτα»!
Η Σοφία τελειώνοντας τη σχολή fitness, κατευθείαν βρήκε δουλειά. Ξυπνάει πρωί- πρωί, τρώει το καλό της πρωινό και τρέχει -κυριολεκτικά- στα γυμναστήρια ή στους δρόμους με τους ανθρώπους που τους κάνει personal training. Παράλληλα, κάνει και τα ιδιαίτερα φιλολογικών μαθημάτων. «Με τα παιδάκια μου έχω δεθεί γιατί τους κάνω μάθημα πολλά χρόνια... Αλλά αυτό που με έχει κερδίσει πραγματικά και δε το αλλάζω είναι το personal training. Μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο χαρούμενο, υγιή και ευχαριστημένο κάνοντας γυμναστική. Διότι η γυμναστική δεν είναι μονό ομορφιά, πάνω από όλα είναι υγεία. Και πολύ περισσότερο όταν έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου να σου δείχνει πως να γυμναστείς σωστά, να ξέρει τις ανάγκες σου και να φτάνετε στο επιθυμητό αποτέλεσμα».
ΝΥΧΤΑ. Σωτήρης Οικονομόπουλος, 26 ετών, ιδιοκτήτης καντίνας
Τα αυτοκίνητα πληρώνουν τα διόδια του Ρίου και τρέχουν σαν παλαβά για τους αμέτρητους προορισμούς τους. Κάποια σταματούν για το μόνιμο ραντεβού τους με την καντίνα του Σωτήρη και της οικογένειάς του. Χειμωνιάζει. Η βροχή και ο αέρας υπόσχονται επιβολή.
Η καντίνα ζει 12 χρόνια και δεν κλείνει ποτέ. Ο Σωτήρης δουλεύει τα τελευταία 8, από τα 18 του. Δίπλα από την καντίνα, έχουν φτιάξει ένα χώρο -περικυκλωμένο από νάιλον- που μπορείς να κάτσεις και να φας σαν άνθρωπος. Ξύλινα τραπέζια, πλαστικές καρέκλες, ψεύτικα λουλούδια, ένα μαρμάρινο σιντριβάνι που δε δουλεύει και μια μεγάλη τηλεόραση πάνω από το ψηλό ψυγείο που παίζει κάτι ξεχασμένες σειρές, είναι το σκηνικό της καντίνας που την έχουν βαφτίσει Ο μικρός Λεωνίδας. «Της δώσαμε το όνομα του 11χρονου αδερφού μου που από τότε που γεννήθηκε δεν μπορεί να μιλήσει και να ακούσει» εξηγεί ο Σωτήρης.
Στην αρχή, η καντίνα δούλευε με γεννήτρια με πετρέλαιο και πολλές φορές που έβρεχε καταρρακτωδώς, τέλειωνε ξαφνικά το πετρέλαιο. «Παίρναμε τα μπιτόνια και τρέχαμε με τον αδερφό μου μέσα στη νύχτα και τη βροχή να βρούμε ανοιχτό βενζινάδικο».
Ποιοι σταματούν τη νύχτα στην καντίνα; «Κυρίως, φορτηγατζήδες σταματούν και μου λένε το ζόρι που τραβάνε, που κάνουν μεγάλα δρομολόγια με μόνη παρέα το φορτίο τους. Επίσης, τελευταία, έρχονται πολλοί άνθρωποι και ζητούν να φάνε κάτι χωρίς να έχουν χρήματα. Ακόμα, υπάρχουν οδηγοί που μας ζητάνε χρήματα για να πληρώσουν τα διόδια. Εμείς, όσο μπορούμε, τους βοηθάμε».
«Είναι σπάνιες οι φορές που μας έχουν κλέψει» λέει ο Σωτήρης και δείχνει να μη φοβάται. Νιώθει ασφαλής με τον Τότη, την Ήρα και τον Αραφάτ, τα τρία σκυλιά που τους προσέχουν. «Έρχονται εδώ και παρατάνε τα κουταβάκια και τα γατάκια τους. Εμείς τα κρατάμε, τα αγαπάμε» λέει χαμογελώντας ο Σωτήρης που πριν από 3,5 μήνες έγινε πατέρας για πρώτη φόρα.
Παρά την μείωση της δουλειάς στην καντίνα λόγω της κρίσης, ο Σωτήρης και η οικογένειά του έχουν σχέδια «Θέλουμε να την αναβαθμίσουμε, θα την κάνουμε καλύτερη. Σπούδασα μάγειρας και θα βάλουμε φαγητά μαγειρευτά και κατσαρόλας. Με τα λεφτά που βγάζει η καντίνα ζει η γυναίκα μου, το παιδί μου, η μάνα μου και όλα τα αδέρφια μου. Δεν έχουμε τίποτα άλλο. Η καντίνα μας, μάς μεγάλωσε και είμαστε περήφανοι που τη συνεχίζουμε»...
---
*Δείτε επίσης: την εξαιρετική στήλη του Λάμπρου Αραπάκου ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
σχόλια