Berlinale: Βραβείο των κριτικών στην ελληνική ταινία «Στο σπίτι»
Το Οικουμενικό Βραβείο καλύτερης ταινίας του τμήματος του «Φόρουμ του Ανεξάρτητου Κινηματογράφου» του 64ου κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου, που απονέμουν καθολικοί και προτεστάντες κριτικοί απονεμήθηκε στην ελληνική ταινία «Στο σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα. Η ταινία αφηγείται το δράμα μιας παραδουλεύτρας που για πολλά χρόνια εργάζεται στο σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας (φροντίζοντας το σπίτι αλλά και τη μικρή τους κόρη), η οποία όταν μαθαίνει πως η γυναίκα πάσχει από ανίατη αρρώστια αποφασίζει να τη ξεφορτωθεί. #
Η Μαριέττα Φαφούτη ήταν εκεί, και της ζήτησα να μου αφηγηθεί την εμπειρία της
"Το σπίτι μας" στη Berlinale
"Η σκηνή έχει ως εξής: Μία άδεια παλιάς κοπής ταβέρνα στο Σχοινιά. Απ' έξω κόσμος κάνει ηλιοθεραπεία, διαβάζει περιοδικά, πηγαινοέρχεται στην παραλία. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα. Ξαφνικά ακούγεται ένα τανγκό από τα παλιά. Και τότε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αρχίζει να χορεύει. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε ζευγάρι. Είναι οι γονείς μου."
Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου όταν μου ζήτησε να γράψω το τανγκό για την ταινία "Στο σπίτι" του Αθανάσιου Καρανικόλα. Και αλήθεια εκείνη τη στιγμή δεν περίμενα πως το τραγούδι που θα έγραφα θα γινόταν ο λόγος για να βρεθώ μετά από μερικούς μήνες στη Berlinale παρέα με μία ομάδα υπέροχων και ταλαντούχων ανθρώπων. Ούτε πως η ταινία θα έφευγε με το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Βερολίνου χαρίζοντας σε όλους μας απέραντη συγκίνηση.
Πριν τη μεγάλη μέρα της παγκόσμιας πρεμιέρας στο forum της Berlinale κανείς μας δεν είχε δει την ταινία. Μόνο ο σκηνοθέτης και οι παραγωγοί. Είχαμε όλοι μεγάλη αγωνία για το τι θα βλέπαμε. Τα εισιτήρια της πρεμιέρας για το 800 θέσεων Cinestar είχαν εξαντληθεί ήδη 4-5 μέρες νωρίτερα. Μεγάλη χαρά φυσικά. Πήραμε τις θέσεις μας λοιπόν και η ταινία ξεκίνησε.
Δε νομίζω ότι υπάρχουν λόγια να περιγράψω όσα ένιωσα με την ταινία "Στο σπίτι". Είναι η ιστορία μιας υπέροχης γενναίας γυναίκας της Νάντιας, μιας Γεωργιανής που δουλεύει ως οικονόμος για μια ελληνική οικογένεια τα τελευταία 12 χρόνια ζώντας μαζί τους. Μέχρι που μαθαίνει πως πάσχει από μία ανίατη ασθένεια και τότε οι σχέσεις ανατρέπονται. Πρόκειται ίσως για την πιο ειλικρινή και ουσιαστική ταινία που παρακολούθησα ποτέ. Ένας ύμνος στην αξιοπρέπεια και την καλοσύνη. Ένα γνήσιο μελόδραμα που δεν έγινε ποτέ μελό. Και που στο τέλος μας βρήκε όλους με δάκρυα στα μάτια από την ομορφιά της ψυχής της πρωταγωνίστριας. Και με την καρδιά γεμάτη συγκίνηση, αγάπη και θαυμασμό. Η ταινία καταχειροκροτήθηκε από ένα κοινό που την αγάπησε από την πρώτη στιγμή ενώ ακολούθησε ένα εξαιρετικό Q and A. Οι κριτικές που ακολούθησαν μόνο τεράστια χαρά μας έδιναν συνεχώς.
Για το cast τώρα τι να πρωτοπώ. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών καταπληκτικές. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Γιάννης Τσορτέκης, η μικρή Ζωούλα Ασημάκη σε καταπληκτικές ερμηνείες. Και μια Μαρία Καλλιμάνη συγκλονιστική. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα θαυμάσει τόσο πολύ έναν ηθοποιό στα αλήθεια. Και οι υπόλοιποι συντελεστές ένας και ένας. Από τους παραγωγούς Αργύρη Παπαδημητρόπουλο (Ελλάδα) και Lasse Seite (Γερμανία), από τον Δημήτρη Σκιαδόπουλο και τον Ιωσήφ Αδάλογλου στην οργάνωση παραγωγής, μέχρι την Αλίκη Κούβακα που η σκηνογραφία της και η ενδυματολογία της ξεπέρασαν κάθε προσδοκία, μέχρι τον Θανάση Καρανικόλα, τον σκηνοθέτη, που είναι από τους πιο φωτεινούς, γαλήνιους και γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Μια ομάδα όχι μόνο ταλαντούχων ανθρώπων, αλλά πάνω απ' όλα υπέροχων ανθρώπων που στα μάτια τους έβλεπα την ευγνωμοσύνη που βρέθηκε ο ένας στον δρόμο του άλλου.
Τη μέρα που μάθαμε για τη βράβευση της ταινίας με το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Βερολίνου πραγματικά η χαρά και η συγκίνηση όλων ήταν απερίγραπτη. Δεν είναι μια απλή ταινία το Σπίτι. Το ξέρουμε όλοι όσοι έχουμε βάλει έστω και ένα λιθαράκι για την ολοκλήρωσή της.
Στη Belinale όμως δεν γινόταν να μη δώσουμε το παρόν σύσσωμοι όλοι οι συντελεστές της ταινίας στην παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη "Το μικρό ψάρι". Μια ταινία εξαιρετική με εξίσου καταπληκτικές ερμηνείες και έναν Βαγγέλη Μουρίκη που έσκασα που δεν πήρε βραβεία Πρώτου Ανδρικού ρόλου με την ασύλληπτη ερμηνεία του.
Ήταν πολύ όμορφα στη Berlinale. Πολύ όμορφα. Και ο κόσμος, και η υποδοχή και τα κόκκινα χαλιά -που κοροϊδευα αλλά είναι υπέροχα τα άτιμα- και όλη η φεστιβαλική ατμόσφαιρα. Και ήταν υπέροχο και πολύ τιμητικό που είχαμε τόσο σημαντική ελληνική παρουσία. Αυτό που είναι εξίσου σημαντικό όμως είναι να στηρίξουμε τον ελληνικό κινηματογράφο και εδώ στην Ελλάδα, στη χώρα μας. Γιατί πιστεύω πως για τους ίδιους τους δημιουργούς όποια και αν είναι η αποδοχή στο εξωτερικό, δεν συγκρίνεται με την υποδοχή στο σπίτι σου.
Και γι' αυτή την υποδοχή θα είναι πολύ όμορφο να βάλουμε όλοι το χεράκι μας.
Y.Γ. Την ιδέα του τραγουδιού την είχα γράψει σε 5 με 10 λεπτά από τη στιγμή που άκουσα την περιγραφή της σκηνής. Υστερα πήρα τη φοβερή Μαρίζα Ρίζου και της είπα: Θα μου τραγουδήσεις σα να ήσουν τραγουδίστρια του 30'; Ακολούθησε ο Άρης Ζέρβας, με τα καταπληκτικά τσέλα του. Το "Φως μες στο σκοτάδι" (παραγωγή της Musou Records) γράφτηκε με άπειρη αγάπη. Είναι το πρώτο μου ελληνικό τραγούδι.
σχόλια