Θεσσαλονίκη. Απρίλιος 2010.
ΠΡΩΙ
«Για πού ταξιδεύεις;» ρωτά ο ταξιτζής καθώς με πηγαίνει στο Αεροδρόμιο Μακεδονία. «Ξέρεις ότι πολλές πτήσεις μπορεί να μη γίνουν λόγω του ηφαιστείου της Ισλανδίας;»
Δεν το ήξερα αλλά δε με νοιάζει. Τα αεροδρόμια πάντα με αγχώνουν - όχι τόσο το ταξίδι αλλά η αίσθηση πως θα χάσω την πτήση, πως θα έχω υπέρβαρο και απαγορευμένα αντικείμενα, πως θα με συλλάβουν χωρίς λόγο μόλις δουν το διαβατήριό μου.
Όχι σήμερα. Είμαι εδώ για διασκέδαση. Οι υπόλοιποι όμως τρέχουν πάνω κάτω έντρομοι, το ηφαίστειο τους έχει κάνει μεγάλη ζημιά κι όσοι ταξιδεύουν για Αγγλία ή Γερμανία είναι σ' αναμμένα κάρβουνα. Μερικοί τσακώνονται με τους υπαλλήλους, όλοι έχουν λόγους σημαντικούς για να ταξιδέψουν. «Έχω interview για δουλειά στη Google», φωνάζει ένας αναψοκοκκινισμένος νεαρός, «καταλαβαίνετε; Θα αλλάξει η ζωή μου αν πάρω τη δουλειά.» «Είμαστε όλοι ανήμποροι μπροστά στα τερτίπια της φύσης», του απαντά με κατανόηση μια υπάλληλος.
Κάνω βόλτες χωρίς σκοπό, ρουφάω τις εικόνες και τις λέξεις και θυμάμαι τις δεκάδες φορές που είχα βρεθεί εδώ. Στο τέλος μελαγχολώ, πράγμα ηδονικά όμορφο.
ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Τρώω κάτι πρόχειρο και κατασκοπεύω. Οι εφημερίδες έχουν ήδη έρθει και κατασκηνώνω έξω απ' το μαγαζάκι με τα έντυπα για να δω τι πουλάει πιο πολύ στο αεροδρόμιο. Κουτσομπολίστικα και γυναικεία περιοδικά, ξένα βιβλία, Μπελ, Άρλεκιν, αθλητικές εφημερίδες - καμία έκπληξη. Περιμένω ψυχαναγκαστικά εκεί για να δω κάποιον να αγοράζει κάτι κουφό. Μόνο τότε θα προχωρήσω, αποφασίζω. Μετά από κανά μισάωρο εντοπίζω κυρία, σίγουρα άνω των πενήντα, να αγοράζει μετά από άφθονες ματιές δεξιά κι αριστερά το Playboy. Αφού φεύγει πηγαίνω να δω τι έχει το Playboy και το πήρε. Στο εξώφυλλό του είναι δύο μοντέλα απ' το ριάλιτι Next Top Model, η Ελληνίδα Δήμητρα αγκαλιασμένη με την Αφρικανή Νάιλα – και ο τίτλος φωνάζει: "CELEBRITY PORN!".
Με τραβούν οι τραγικές ιστορίες στις αναχωρήσεις. Όπου βλέπω ζευγάρια και μανάδες με παιδιά τρέχω από κοντά για να κρυφακούσω. Λόγια αγάπης, δάκρυα, μητρικές συμβουλές. «Να προσέχεις τη νέα γρίπη, μην ακούς τα κανάλια που λένε ότι πέρασε, εσύ να μην αγγίζεις κανέναν. Ούτε τα πόμολα να πιάνεις!» λέει μια μητέρα στην κόρη που κάνει ότι ακούει αλλά στην πραγματικότητα ακούει μόνο τη μουσική απ' το i-pod της και ονειρεύεται όλα αυτά που θα αγγίξει με το που θα φτάσει στην φοιτητική εστία.
ΑΠΟΓΕΥΜΑ
Βγαίνω έξω και ο ξαφνικός ήλιος με τυφλώνει. Όλοι προσπαθούν να αποφύγουν το έξοδο του πάρκινγκ και παρκάρουν πρόχειρα μπροστά απ' τις αφίξεις ή τις αναχωρήσεις. Μια οικογένεια με εντοπίζει, με θεωρεί από την όψη καλό παιδί και μου ζητά να κάτσω δίπλα στο αμάξι τους μέχρι να πάει ο μπαμπάς μέσα τους υπόλοιπους που φεύγουν για Αθήνα. Ο άντρας μού δίνει το κινητό του για να τον πάρω αν εμφανιστεί κάποιος της τροχαίας. Πέντε λεπτά αργότερα εμφανίζονται δύο της τροχαίας και γράφουν με τη σειρά τα αμάξια.
Αγχώνομαι και του τηλεφωνό. Καμία απάντηση. Τον ξαναπαίρνω. Τρέχω για λίγο μέσα, ψάχνω στα γκισέ, πουθενά. Βγαίνω πάλι έξω, οι τροχονόμοι πλησιάζουν το αυτοκίνητο της οικογένειας η οποία λείπει εδώ και ένα τέταρτο. Όσο καλό παιδί και να ήμουν δεν θα μπορούσα να τους γλιτώσω απ' το δικαιολογημένο πρόστιμο. Φεύγω διακριτικά καθώς οι τροχονόμοι ετοιμάζονται να τους γράψουν και κρύβομαι πίσω από ένα πεζούλι. Πέντε λεπτά μετά, ο άντρας επιστρέφει. Βλέπει την κλήση στο παρμπρίζ και μοιάζει έκπληκτος στην αρχή, στη συνέχεια έξαλλος. Με ψάχνει με το βλέμμα του κι αμέσως ξανακρύβομαι πίσω απ' το πεζούλι.
ΒΡΑΔΥ
Έχω μπουχτίσει με τους συγκινητικούς αποχωρισμούς, ήρθε η ώρα να αλλάξει το κλίμα. Μεταφέρομαι στις αφίξεις, εκεί που κόσμος περιμένει με βαρεμάρα ή αγωνία για να υποδεχτεί τους επιβάτες. Τώρα με τραβούν οι χαρούμενες ιστορίες. Κάποιος κρατάει λουλούδια και χαμογελάει. Πηγαίνω κοντά του – σε λίγο υποδέχεται την καλή του, αγκαλιάζονται, στριφογυρίζουν, γελούν δυνατά, δεν τους νοιάζει για τον κόσμο γύρω τους. «Δύο βδομάδες!» λέει αυτός. «Δύο βδομάδες, το φαντάζεσαι;» Μοιάζει πολύ χαρούμενος για τις μέρες που θα περάσουν μαζί και προφανώς προσπαθεί να βγάλει απ' το μυαλό του τη σκέψη πως οι δυο βδομάδες θα περάσουν χωρίς καν να το καταλάβουν.
Είμαι σίγουρος πως αυτό το αγαπημένο ζευγάρι που τώρα λάμπει από ευτυχία σε 15 μέρες θα κλαίει με μαύρο δάκρυ. Και ξέρω πως αν ξαναρχόμουν σε δύο βδομάδες και πήγαινα στις αποχωρίσεις, πάλι αυτοί θα με τραβούσαν με την λυπητερή ιστορία τους. Προς το παρόν όμως μόνο εγώ κάνω τέτοιες σκέψεις, αυτοί καταφέρνουν να τις μπλοκάρουν και σκέφτονται όλο τον καιρό που έχουν μπροστά τους - τις μέρες που μοιάζουν να μην έχουν τέλος...
*Η στήλη 'Μια Μέρα στην Πόλη' δημοσιευόταν στο έντυπο Παράλλαξη την περίοδο 2009-10. Δεν είχε ψηφιοποιηθεί ποτέ, μέχρι σήμερα.
σχόλια