Στα τέλη του περασμένου αιώνα άνοιξε ένα περίεργο, θεματικό μουσείο στο Λονδίνο, στο Oxo Tower, δίπλα στον Τάμεση. Λεγόταν "The Museum Of..." και κάθε μερικούς μήνες μεταμορφωνόταν εξ ολοκλήρου. Στην αρχή έγινε The Museum of... Collectors, μετά νομίζω Museum of... Emotions και στο τέλος Museum of...Me. Όλοι οι όροφοι και οι χώροι μεταμορφώνονταν ανάλογα με την περίσταση.
Στο Museum of Me πήγα με τη μαμά και την αδερφή μου που είχαν έρθει για επίσκεψη στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1999, τότε που υπήρχε η αίσθηση πως σε λίγους μήνες -με τη νέα χιλιετία- η ζωή θα άλλαζε δραματικά, ή έστω θα ξεκινούσε από την αρχή.
Το κόνσεπτ ήταν το εξής: σε κάθε χώρο υπήρχαν ένα σωρό διαδραστικά εκθέματα που ζητούσαν απ' τον επισκέπτη (τον "Me" του τίτλου) να αφήσει στοιχεία της προσωπικότητά του. Να απαντήσει σε ερωτήσεις, να βιντεοσκοπηθεί σε κουβούκλια, να φτιάξει λουλούδια, να γράψει στον τοίχο, να τραγουδήσει, να φωτογραφηθεί, να απαντήσει σε εξαιρετικά προσωπικές ερωτήσεις, να μιλήσει για τα όνειρά του και λοιπά.
Σ' όλα αυτά έπρεπε να γράψεις οπωσδήποτε το όνομά σου. Με το κλείσιμο του Μουσείου όλα αυτά θα φυλάσσονταν σαν Time Capsule σε αποθήκες, και ΜΕΤΑ ΑΠΟ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΑ ΞΑΝΑΝΟΙΓΕ παρουσιάζοντας όλα τα κομμάτια του εαυτού τους που άφησαν οι επισκέπτες εκείνο το καλοκαίρι του 1999.
Μπαίνοντας στο Μουσείο "μας" μας έδειναν μια άδεια κονσέρβα "Me", την οποία σιγά σιγά γεμίζαμε με διάφορα πράγματα δικά μας, που είχαμε πάνω μας εκείνη τη στιγμή - και αυτές οι κονσέρβες (20.000 τελικά, όσοι ήταν και οι επισκέπτες) που θα δοθούν ξανά στο κοινό το 2049, μαζί φυσικά με τα βίντεο στα οποία συμμετείχαμε, τις φωτογραφίες και τα διάφορα διαδραστικά σκηνικά.
Θυμάμαι ακόμα κάτι μπουκαλάκια μινιατούρες που μας έδιναν. Σ' αυτά βάζαμε ένα χαρτάκι στο οποίο είχαμε γράψει το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής μας. (Και τι δε θα έδινα για να έβλεπα τώρα ποιο ήταν το μυστικό μου τότε...) Μας έδιναν αυτοκόλλητα για να γράψουμε τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μας, βγήκαμε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, φτιάξαμε το δικό μας t-shirt με το σύνθημα της επιλογής μας, γράψαμε στο γιγάντιο ημερολόγιο για τη σημαντικότερη μέρα της ζωής μας.
Και τέλος, γράψαμε το μεγαλύτερο όνειρό μας, και το δέσαμε στον σπάγκο ενός τεράστιου αιωρούμενου μπαλονιού. (Αυτό μπορώ να το φανταστώ/θυμηθώ: να βρω τον έρωτα της ζωής μου κάποτε, και να ορκιστούμε να μείνουμε μαζί για πάντα. Αν θυμάμαι σωστά και ήταν αυτό το όνειρό μου, δεν είχα ιδέα πως σε λιγότερο από δύο χρόνια θα πραγματοποιούνταν με τον πιο όμορφο τρόπο.)
===
Ήταν φυσικά συγκλονιστικό να συμμετέχω σ' αυτήν την έκθεση κάτω απ' αυτήν την προοπτική - ότι κάποτε ο 71χρονος εαυτός εαυτός μου το καλοκαίρι του 2049 θα ξαναταξίδευε στο Λονδίνο και αναζητώντας τα στοιχεία θα συνέθετε τα θραύσματα του 20χρονου Άρη, τα βίντεο με την οικογένεια, τα σαχλά ερωτικά γράμματα, το λεύκωμα με τις απαντήσεις, τις φωτογραφίες στο μισοσκότεινο θάλαμο.
Η μαμά μου πέθανε 13 χρόνια μετά την έκθεση - και θα έδινα τα πάντα για να έβλεπα κάποτε και τα δικά της χνάρια, στο μουσείο του 2049. Ελπίζω ότι θα προλάβω πάντως, και το καλοκαίρι του '49 να μπορέσω να ταξιδέψω στον χωροχρόνο του μουσείου "μας".
Δεν ξέρω αν θα ζω τότε. Και δεν ξέρω αν τυχόν μας κορόιδεψαν και δεν γίνει καν ξανά η έκθεση.
Δεν υπάρχει, όμως, ομορφότερο πράγμα απ' την ελπίδα.
σχόλια