Το 2001, την περίοδο της παντοκρατορίας του Σημίτη, όταν ο πρώην Πρωθυπουργός είχε κερδίσει τη δεύτερη τετραετία του, είχε βάλει τη χώρα στο ευρώ και ετοίμαζε τους Ολυμπιακούς, διαπίστωσε ότι υπήρχε πρόβλημα στο Ασφαλιστικό.
Χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν πολλά για τα οποία μπορείς να κατηγορήσεις τον Σημίτη, και σε διάφορα ζητήματα (Χρηματιστήριο, διαφθορά κ.α.) προκάλεσε ζημιά. Όμως τότε, μαζί με τον υπουργό του Τάσο Γιαννίτση βρήκαν τρόπους για να αποτρέψουν την επερχόμενη καταστροφή. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση (που ήταν εξαιρετικά ηπιότερο απ' αυτά που ακολούθησαν λόγω του Μνημονίου και απ' αυτό που έφερε ο Κατρούγκαλος) θα εξασφάλιζε τη βιωσιμότητα των ταμείων και -σε ένα βαθμό- τη σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας.
Ο Σημίτης κι ο Γιαννίτσης δεν ήταν σαδιστές που ήθελαν να κόψουν συντάξεις για την πλάκα τους ή για να πλουτίσουν οι δυο τους. Και άλλοι στη θέση τους, αφού τα πράγματα πήγαιναν αρκετά καλά από οικονομικής απόψεως, δεν θα τολμούσαν καν να στεναχωρήσουν τους ψηφοφόρους (αυτό έκανε ο Καραμανλής μετά για 5.5 χρόνια, και μόνο τον τελευταίο μήνα, δραπετεύοντας, τους στεναχώρησε ώστε να μην τυχόν επανεκλεγεί). Μπορούσαν ωραιότατα να κάνουν την πάπια. Κι όμως, προειδοποίησαν και πίεσαν την κοινωνία - η οποία φυσικά δεν ήθελε να ακούσει.
Δεν ήταν μόνο η αντιπολίτευση που αντανακλαστικά αντέδρασε και απέρριψε το νομοσχέδιο που ίσως θα μας είχε σώσει. Δεν ήταν καν οι αρκετοί βουλευτές της κυβέρνησης που παρασκηνιακά δήλωναν ότι δεν θα το ψήφιζαν προκαλώντας την τελική απόσυρσή του. Ήμασταν όλοι εμείς. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κατέβηκαν στους δρόμους -χωρίς να έχουν ιδέα για το διακύβευμα, ξέροντας μόνο ότι η κακιά κυβέρνηση θα μείωνε τις συντάξεις τους- και έκαναν σαφές πως το Ασφαλιστικό δεν περνάει.
Και δεν πέρασε. Παρότι ο Σημίτης υπερασπιζόταν μέχρι τέλους την άποψή του και αυτό που θεωρούσε σωστό (θυμηθείτε το ζήτημα με τις ταυτότητες και την εκκλησία - δεν έκανε πίσω και κέρδισε), αυτή τη φορά δεν κατάφερε να πείσει ούτε το κόμμα του.
Μόνο ένας ανόητος δεν θα παραδεχτεί σήμερα πως αν το νομοσχέδιο Γιαννίτση είχε περάσει τότε, θα είχαμε αποφύγει τα πολύ χειρότερα νομοσχέδια που ακολούθησαν (*μόνο βέβαια αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι δεν θα το ακύρωνε κάποιος μετέπειτα -λαϊκιστής- πρωθυπουργός).
Ο Νάσος Αθανασίου απέδειξε σήμερα ότι δεν είναι ανόητος.
«Τα Ταμεία είχαν καταρρεύσει, είχαν χρεοκοπήσει, είχαν κατακρημνιστεί επί κυβέρνησης Σημίτη. Και ο Σημίτης, μπορείς να τον κατηγορήσεις για πολλά, όπως για παράδειγμα για την ενθάρρυνση της διαπλοκής. Πρέπει όμως από τον πρωθυπουργό Σημίτη και τον Τάσο Γιαννίτση να ζητήσουμε συγγνώμη διότι από τότε είχε καταλάβει ότι το ασφαλιστικό καταρρέει, ότι τα Ταμεία καταρρέουν, και έπρεπε να κάνουμε κάτι» είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Για πολλά πρέπει να ζητήσουμε τα ρέστα απ' τον Σημίτη. Αυτά δεν διαγράφονται ούτε ξεχνιούνται. Υπάρχει όμως κι αυτό, στο οποίο δεν μπορούμε να μη παραδεχτούμε πως έκανε ό,τι μπορούσε για να μας ξυπνήσει.
Φυσικά ο μόνος λόγος που το παραδέχτηκε ο Νάσος Αθανασίου δημοσίως είναι επειδή είναι αναγκασμένος να ψηφίσει τα ακόμη χειρότερα μέτρα που φέρνει η κυβέρνησή του. Αλλά πάλι, η αυτογνωσία είναι τόσο σπάνια σ' αυτήν την κυβέρνηση, που κάθε εξαίρεση, ακόμα κι αν χλευάζεται, είναι ευπρόσδεκτη.
*Κυβερνητικές πηγές, όταν ρωτήθηκαν για τις δηλώσεις του κ. Αθανασίου, τον άδειασαν φυσικά. Υπογράμμισαν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα καθώς «επί διακυβέρνησης Σημίτη κατεβλήθη προσπάθεια να περιοριστούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα σε συνθήκες ανάπτυξης, ενώ με τη σημερινή προσπάθεια της κυβέρνησης ο στόχος είναι να κατοχυρωθούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα σε συνθήκες ύφεσης.»
Οπότε με τη λογική Μαξίμου, αυτός που βλέπει την καταστροφή να έρχεται και προνοεί ώστε να την αποφύγει είναι κακός, ενώ αυτός που αναγκάζεται να πάρει μέτρα μην έχοντας άλλη επιλογή είναι ήρωας. Η έλλειψη αυτογνωσίας που λέγαμε...
σχόλια