Στο πλαίσιο της ενότητας Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ δημοσιεύω απόψεις νέων, συνήθως ανθρώπων, για την λεγόμενη "Ελληνική Κατάσταση".
Ο 18χρονος Άγγελος μιλά για την δική του πραγματικότητα - που τυχαίνει να είναι η πραγματικότητα χιλιάδων άλλων νέων σήμερα.
Στην χιλιοειπωμένη «εποχή της κρίσης» είναι σαφές ότι «ένα τεράστιο βάρος έχει πέσει στους άμοιρους νέους». Τους νέους που δεν βρίσκουν δουλειά, τους νέους που παλεύουν πίσω από μια φούστα ή ένα πορτοφόλι και τους νέους που εγκαταλείπουν τη μάχη αναζητώντας τη Γη της Επαγγελίας – μια γη πολύ διαφορετική και συνάμα ίδια με αυτήν της δεκαετίας του ’50. Σε αυτή την τρίτη κατηγόρια εντάχθηκα με προσωπική μου θέληση και εγώ, ένας 18χρονος που έκανε στροφή μπροστά στις πανελλήνιες εξετάσεις και το «καταραμένο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα» καταλήγοντας στο διεθνές πρόγραμμα “International Baccalaureate Diploma Programme”. Παρόλα αυτά χωρίς την θέληση μου εντάχθηκα και σε μια ακόμα κατηγορία: τα τεμπέλικα πλουσιόπαιδα που εκμεταλλεύονται τους κόπους των γονιών τους για να αποφύγουν οποιαδήποτε κούραση και μαθητικό πείσμα προκειμένου να πετύχουν ακαδημαϊκά. Σε αυτά τα δυο χρόνια του προγράμματος ανακάλυπτα καθημερινά ότι δεν πρόκειται για τίποτα τέτοιο αλλά για ένα σύστημα όπου ο καθένας κοπιάζει όσο επιθυμεί αλλά τελικά ο κόπος του ανταμείβεται πάντα και απόλυτα δίκαια. Το κείμενο όμως αυτό δεν αποτελεί μια ανώφελη σειρά απολογιών προς τους αδαείς κριτές αυτής μου της απόφασης αλλά μία προσπάθεια κατανόησης της επίθεσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού προς τους ανθρώπους που είχαν την ευκαιρία να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο μετά την ενηλικίωση από τον προκαθορισμένο και την αξιοποίησαν.
Όλες οι κοινωνίες σε περιόδους κρίσης γεμίζουν από ακραίες αντιλήψεις δεκάδων πλευρών, μίσος από όλους προς όλους και είτε απόλυτο πατριωτισμό είτε απόλυτη απέχθεια προς οτιδήποτε πατριωτικό συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της πατρίδας. Έτσι λοιπόν θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν και τα σημερινά λαϊκά συναισθήματα που αφορούν μια μάχη της «δύστυχης Ελλάδας» προς οτιδήποτε ξένο. Το βαθμό κατά τον οποίο αυτό ισχύει τον αποδεικνύει ήδη και διαρκώς η ιστορία. Το νοσηρό όμως σημείο αυτής της αντίληψης είναι η έντονη επίθεση προς τους ανθρώπους που απεικονίζονται ως λιποτάκτες σήμερα. Αυτοί οι εγωιστικοί απάτριδες αντί να βοηθήσουν τη χώρα τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές της, τρέχουν μακριά από αυτή αναζητώντας ένα ευκολότερο μέλλον σε χώρες όπου οι πολίτες πάλεψαν κάποτε για την ανάπτυξη τους και τώρα στέκονται δυνατές. Το ερώτημα όμως παραμένει: τρέχουν ή μήπως τους διώχνουν;
Θα ήταν πολύ εύκολο να ειπωθεί πως το πολιτικό σύστημα και τα στελέχη του φταίνε για τους κατατρεγμένους νέους, όπως φταίνε και για οτιδήποτε άλλο σήμερα, αυτό όμως θα ήταν ένα ψέμα προς τους ίδιους μας τους εαυτούς για να απαλλαγούμε από τύψεις και ερινύες. Η απάντηση ενός από αυτούς τους νέους το αποδεικνύει και το διαπιστώνεται διαβάζοντας τι. Η απόφαση ενός ανθρώπου να αφήσει το σπίτι του και τη ζωή του λίγους μήνες μετά την ενηλικίωση του είναι σκληρή άλλα η εικόνα ενός χτυπημένου αλλοδαπού –ή αυτή ενος δολοφονημένου Έλληνα - και η εικόνα ενός κύματος ανθρώπων που «διαδηλώνουν μαζικά και ειρηνικά» χωρίς όμως να έχουν αποφασίσει το λόγο της διαδήλωσης τους- και εμποδίζοντας τους ανθρώπους που θέλουν να προχωρήσουν μαζικά και ειρηνικά - την κάνει πιο εύκολη. Επιπλέον,δημιούργει ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο που απειλεί να καταστρέψει με τυφώνες οποιαδήποτε καλλιέργεια αρχίσει να ανθίζει μέσα στα ερείπια και με κατακλυσμούς όποιο καράβι πλησιάσει έστω και λίγο αυτό που λέγεται όνειρο.
Ο κάθε άνθρωπος έχει την δύναμη είτε να δυναμώσει με κραυγές λίγο παραπάνω αυτό το σύννεφο ώσπου να μείνει από κάτω μονάχα μια κενή ξερή κοιλάδα είτε να χτίσει μία ελπίδα η οποία είναι σίγουρο πως θα φέρει την πίστη στα πρόσωπα των νέων και την ελπίδα στις καρδιές τους. Δεν ωφελεί να κυνηγάμε την αλλαγή αν πρώτα δεν δημιουργήσουμε το έδαφος για αλλαγή. Οι νέοι δεν θέλουν να θυσιαστούν για τα παιδιά τους απλά γιατί είναι ακόμα παιδιά. Έχουν όρεξη να δουλέψουν άλλα μόνο όταν τους δοθεί αυτή η δυνατότητα. Αντί να κρατάμε μια κοινωνία στη ζωή με σωληνάρια επιτρέποντας της να αυτοκαταστραφείκαι χρονοτριβώντας, πρέπει να ανοίξουμε το δρόμο για μια καινούργια και καθαρήεκδοχή της χωρίς μίσος, χωρίς πόνο και χωρίς μάχη για επιβίωση. Όταν η ζωή μοιάζει παντοτινή το πάθος και η όρεξη μας οδηγούν μόνο στη σκληρή δουλειά για την δημιουργία και την εξέλιξη, όχι για την διάσωση κάτι νεκρού.
σχόλια