Αποθησαυρίζοντας όσα γράφτηκαν σήμερα, πέτυχα το καλύτερο στο Facebook του συγγραφέα Κυριάκου Αθανασιάδη. Ο Κυριάκος έγραψε ένα μικρό κειμενάκι που ξεκινάει μάλλον σοκαριστικά αλλά στην πορεία, όπως και η ζωή, έχει τις ανατροπές της.
Το δημοσιεύω, με την άδειά του:
Ο Έκτορας, γείτονας και φίλος, έκλεισε το μαγαζί του πριν κάτι μήνες, και μαζί και το λογαριασμό του στο Facebook, γιατί διαγνώστηκε με καρκίνο και είχε δουλειά μπροστά του.
Έγραφε, θυμάμαι, «Δεν θα μασήσω, θα τον νικήσω», κάτι τέτοιο.
Πέρασε, μην τα πολυλογώ, καιρός, τις προάλλες τον είδα, όρθιο, γερό, ευθυτενή, πολλά κιλά αδυνατισμένο όμως και με ξυρισμένο κεφάλι -- ουσιαστικά, γνώρισα μόνο το χαμόγελό του, είναι όμορφος. Μου λέει, «Όλα καλά πάνε, λίγο ακόμα να περιορίσουμε τον όγκο και θα αφαιρεθεί μετά, δεν το βάζω κάτω, κουλ».
Προχθές, εκδόθηκε και το τελευταίο του βιβλίο (γράφει ωραία παιδικά), που το μαστόρευε όλο αυτό το διάστημα. Το πρωί σήμερα τον είδα πάλι, μου λέει, «Δεν έχω μαζί μου να σου δώσω, και θα λείπω για κάποιες μέρες εγώ, πέρνα την άλλη Δευτέρα να πάρεις αντίτυπο, θα σου 'χω και αφιέρωση». Του λέω, «Μια χαρά σε βλέπω». Και μου 'κλεισε το μάτι.
Ούτε αγια-Βαρβάρες, ούτε μπλε σκορπιοί και γκρίζες σκόνες και μαγνήτες και διαλογισμοί και καθρέφτες:
απλή, δυνατή, σύγχρονη ιατρική, και φόβος, και ελπίδα, και σφιχτά δόντια. Και να δεις που θα τα καταφέρει.
ΥΓ. Καλοτάξιδο και το βιβλίο, αδερφέ!
σχόλια