Ο Κώστας Καζαντζής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992. Είναι τελειόφοιτος φοιτητής της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και απόφοιτος της σχολής φωτογραφίας Focus. Τα θέματα που τον απασχολούν εστιάζουν στην αδυναμία αποδοχής του εαυτού, στην οικογένεια και στη σεξουαλικότητα. Από μικρή ηλικία είχε την ανάγκη να καταγράφει πτυχές του εαυτού του αξιοποιώντας τόσο το γραπτό λόγο οσο και το φωτογραφικό φακό.
Το Poems & Crimes των Εκδόσεων Γαβριηλίδης φιλοξενεί στον 1o όροφο την ατομική έκθεση φωτογραφίας του Κώστα Καζαντζή η οποία θα διαρκέσει από το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου εως την Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016.
Ποια ήταν η έµπνευση πίσω από το πρότζεκτ;
Μέσα σε εκείνον το δυσπρόσιτο, τον άγριο κόσµο της µαταιότητας, της απουσίας του φωτός κατοικεί το ασυνείδητο. Στεκόµαστε ανήµποροι, αδύναµοι, φοβισµένοι στην κάθε ανάδυσή του στην επιφάνεια, και κατ' αυτόν τον τρόπο αρνούµαστε να δεχθούµε, ότι εκείνο θα βρίσκει πάντοτε τη διέξοδο...
Η θλίψη, η απόγνωση, η παρακµή, η µοναξιά αποτελούν απαραίτητα δεδοµένα στον αγώνα για την αυτογνωσία. Απώτερος στόχος του καθενός από εµάς, έτσι και ο δικός µου στην ενότητα "Decadence", είναι η συµφιλίωση µε τις σκοτεινές, τις ανείπωτες πτυχές του εαυτού και η έκφραση της ατέρµονης ανάγκης για ανακάλυψη του νοήµατος στη ζωή, σε µια ζωή που γεννιέται µέσα από το σκοτάδι, και καταλήγει και πάλι στο χώµα, τη γη.
Τι είναι αυτός ο χώρος για σένα;
Για την ενότητα "Decadence" επέλεξα να φωτογραφίσω ένα χώρο, ένα διαµέρισµα ιδιαίτερα οικείο σε µένα, που την ίδια στιγµή φαντάζει µε τρόπο άγριο, απόµακρο και ξένο. Κι ο λόγος είναι ότι µέσα στους τέσσερις αυτούς τοίχους ο χρόνος είναι πια νεκρός.
Κλειδώθηκε 11 χρόνια πριν µε τ' αποµεινάρια µιας ζωής, που απούσα στο σήµερα µε καλεί να αποδώσω τον παραλληλισµό της χαµένης αθωότητας και µιας παρούσας παρακµής.
Ίσως η χρήση αλλά και η αµφισβήτηση ενός µέσου όπως η φωτογραφία, τόσο στενά συνδεδεµένου µε το εφήµερο, το θνητό, µε το χρόνο, να είναι ο µοναδικός τρόπος για να αποδοθεί ουσιαστικά η σύγκρουση δύο κόσµων: του συνειδητού και του ασυνείδητου.
Πώς ήσουν ως παιδί; Και ποια η σχέση σου µε τους γονείς σου;
Η οικογένεια και η παιδική ηλικία αποτελούν δύο από τους βασικότερους πυρήνες της δουλειάς µου. Πιστεύω ότι µέσα από την εξερεύνησή τους ο καθένας µας µπορεί να βρει τις απαντήσεις που αναζητά, αρκεί να είναι έτοιµος να έρθει αντιµέτωπος πρώτα απ' όλα µε τον ίδιο του τον εαυτό κι ύστερα µε καθετί που είναι στη ζωή του δεδοµένο. Η ταυτότητά µας είναι επινοηµένη, είπε κάποτε ο/η Genesis P Orridge, είναι έργο της οικογένειας, των συγγενών, της εκπαίδευσης, της κοινωνίας. Κι αυτό αποτελεί µια αλήθεια σκληρή για να την αποδεχθούµε αλλά την ίδια στιγµή απαραίτητο µέσο για την προσωπική εξέλιξη.
Ως παιδί ήµουν πάντοτε εσωστρεφής, οι φίλοι και η οικογένειά µου προσπαθούσαν να ανακαλύψουν ό,τι εγώ τους απαγόρευα. Με τη µητέρα µου η σχέση µας είναι πολύ ισχυρή, είναι σχέση λατρείας και αυτό ορισµένες φορές είναι καταστροφικό. Ο πατέρας µου αντίθετα µου είπε πρόσφατα σε µια συζήτησή µας: "Θέλω να γνωρίσουµε ο ένας τον άλλο, νιώθω ότι είµαστε δύο ξένοι που κατοικούν στο ίδιο σπίτι." Εγώ νοµίζω ότι βαθιά µέσα µας ξέρουµε πολύ καλά ο ένας τον άλλο, κι ας ισχυριζόµαστε το αντίθετο... Άλλωστε, γι' αυτό και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.
Ποιο είναι το µεγαλύτερο όνειρό σου;
Να συναντήσω τον άνθρωπο εκείνο που θα µου ανατρέψει την αντίληψη ότι η απόλυτη ελευθερία είναι συνυφασµένη µόνο µε το θάνατο.
Πότε κατάλαβες ότι σου αρέσει η τέχνη;
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον στενά συνδεδεµένο µε την τέχνη. Οι γονείς µου, άνθρωποι µε ιδιαίτερες ευαισθησίες, µου παρείχαν πάντοτε τα απαραίτητα ερεθίσµατα. Ο πατέρας µου έλεγε ότι η σχέση µας µε τα έργα της τέχνης καλλιεργείται, υπάρχει απόσταση µεταξύ της συνειδητοποίησης της καλαισθησίας ενός αντικειµένου και της αντίληψης του βαθύτερου νοήµατός του. Με παρότρινε να επιµένω σε µορφές τέχνης και έκφρασης που µου φαινόντουσαν απόµακρες, σκληρές, βαρετές, ξένες, να στέκοµαι εµπόδιο απέναντι στην εύκολη λύση.
Παρόλα αυτά µου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, ίσως το απέφευγα µάλιστα, να προσπαθήσω να εκφράσω τα δικά µου συναισθήµατα και βιώµατα µέσω της τέχνης. Στη διαδικασία αυτή είσαι εκτεθειµένος και ευάλωτος, κι όσο σηµαντικά κι αν είναι τα ερεθίσµατα σου, µόνο εσύ ξέρεις πότε είσαι έτοιµος να έρθεις αντιµέτωπος µε κάποιους από τους µεγαλύτερους φόβους σου.
Νιώθεις ότι η τέχνη σε βοηθά να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου; Πόσο επίπονη µπορεί να είναι µια τέτοια διαδικασία;
Νοµίζω ότι η τέχνη είναι για µένα η µόνη διέξοδος να καταγράφω πτυχές του εαυτού µου που ανακαλύπτω, πτυχές που αρνούµαι, φοβάµαι να δεχτώ. Είναι ο µόνος τρόπος να τους δίνω µορφή, σάρκα και οστά, και έτσι να µη ξεχνώ ότι υπάρχουν και µε χαρακτηρίζουν σαν άνθρωπο.
Η τέχνη είναι συζήτηση µε το ασυνείδητο κοµµάτι µας, είναι σύγκρουση, αµφισβήτηση και δεν συγχωρεί. Τα έργα της τέχνης είναι έργα απέραντης µοναξιάς, έργα που προσεγγίζονται µόνο µε ειλικρίνεια, ευαισθησία, έρωτα, θλίψη και για το λόγο αυτό η δηµιουργία τους είναι διαδικασία επίπονη αλλά την ίδια στιγµή µονόδροµος για κάθε καλλιτέχνη.
Μέσα από τη δουλειά σου διακρίνω µια έντονη µοναχικότητα. Μπορεί να υπάρξει "ο άλλος" σε µια τέτοια στάση ζωής;
Δεν υπάρχει µεγαλύτερη µοναξιά από εκείνη την αποξένωση που βιώνεις στις κοινωνικές σου σχέσεις, περιτρυγιρισµένος από ανθρώπους.
Όσο επίπονη κι αν είναι η µοναχικότητά µου, ξέρω καλά ότι είναι εκείνη η πτυχή του εαυτού µου που, οσο περνάει ο χρόνος, παραµένει αληθινή, αθώα, αστείρευτη. Νιώθω ότι χάνοντάς την, θα πάψω να υπάρχω και γω και γιαυτό το λόγο, µε εγωιστικό οριµένες φορές τρόπο, προσπαθώ να τη διαφυλάξω. Περισσότερο από όλα φοβάµαι, τρέµω τους ανθρώπους εκείνους που δεν αντέχουν να µείνουν µόνοι. Παρόλα αυτά, δεν σταµατώ να προσπαθώ να βρω το χώρο και για "τον άλλο", να ξεπεράσω τον εαυτό µου. Δεν σου κρύβω ότι ίσως είναι για µένα ένας από τους πιο δύσκολους στην επίτευξη στόχους.
Ετοιµάζεις κάποιο άλλο πρότζεκτ; Τι σκέφτεσαι για τη συνέχεια;
Κάποιο βράδυ που βρέθηκα στο διαµέρισµα της Πατησίων έστησα ένα αυτοπορτραίτο και µέσα στην πλάκα ζήτησα στη Ζωή να µε φωτογραφίσει. Αργότερα, όταν γύρισα σπίτι συνειδητοποίησα ότι δεν µπορούσα να αντικρίσω τη φωτογραφία, την έκρυψα κάπου.
Μέσα από το συγκεκριµένο περιστατικό, ξέρω τώρα ότι για τη συνέχεια σκέφτοµαι να αποδόσω ένα πορτραίτο της οικογένειας και του φίλου µου, ένα πορτραίτο δικό τους... Μέσα όµως από τον τρόπο που βλέπω εγώ τον εαυτό µου.
