Στην απάντηση του Γιώργου Κιμούλη σε ένα άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου (ο οποίος κριτίκαρε τα λεγόμενα μιας τηλεοπτικής του εμφάνισης), χωρίς να πολυαπαντηθεί η ουσία -ποιες είναι οι χειροπιαστές προτάσεις του πέρα απ' τις, ολόσωστες, ουτοπικές του- υπήρχαν:
Ειρωνεία (συγνώμη κύριε ποιος είστε; μόλις έμαθα ότι γράψατε 25 έργα, δεν σας ήξερα και δεν σας ξέρω)
Εξυπνακίστικοι χαρακτηρισμοί (διάφοροι)
Ψευδοψυχολογική κατινιά (διάβαζε Μαρκούζε ο Θ. για να ρίξει γκόμενες, όμως έριχνε; "Μάλλον όχι και μάλλον μπακούρης φεύγατε κάθε βράδυ μετά από εκείνες τις ολονύχτιες συζητήσεις. Κατανοώ πλήρως αυτό, που σας συμβαίνει. Τα τραύματα σ' αυτήν την ηλικία μένουν ανεξίτηλα.")
Και, αλαζονικές, απειλές εκφοβισμού για καληνύχτα, ώστε να μην τολμήσει να τον ξανακριτικάρει γιατί αλλιώς θα τον κράξει χειρότερα ("Με τις υγείες σας, κύριε Θεοδωρόπουλε, και αν χρειαστεί θα επανέλθω γιατί έχω κι άλλα να σας πω").
"Καλά τα είπες" και "Μπράβο Κιμούλη" και "20-0!" διάβαζα στα σχόλια και ίσως είναι η και η λάμψη της αντιμνημονιακότητας. Όταν η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι έτοιμη να αποθεώσει τον Τράγκα επειδή λέει αυτά που θέλει να ακούσει, γιατί να μην αποθεώσει και τον Κιμούλη που τα λέει χίλιες φορές καλύτερα και με πιο ενδιαφέροντα τρόπο;
Η δύναμη όμως σήμερα είναι να το μην τυφλώνεσαι μόνο επειδή κάποιος λέει αυτό που θες να ακούσεις - να μην πηγαίνει περίπατο η κριτική σου ικανότητα επειδή ο τάδε υποστηρίζει αυτό που πιστεύεις ενώ ο δείνα όχι. Έχει χίλια δίκια ο Κιμούλης όμως η συμπεριφορά του θυμίζει αυτή του νταή παλαιάς κοπής - ή τρολ της σύγχρονης ψηφιακής εποχής: ενώ μπορεί να κάνει κουβέντα, προτιμά να τα κάνει όλα άνω-κάτω, μπλέκοντας τα προσωπικά των άλλων, τις πόσες γκόμενες (δεν) πήδηξαν, το ψυχολογικό απωθημένο που τους έμεινε και εξαιτίας αυτού τον κριτικάρουν, κλπ.
Όλοι έχουν λυμένο το ζωνάρι τους κι είναι έτοιμοι να κακολογήσουν τους άλλους. Το κάνει ο Κιμούλης, το κάνουν κι οι άλλοι εναντίον του Κιμούλη. Το περασμένο καλοκαίρι, είχα ξεσκεπάσει την ψευδή είδηση που είχε βγει εναντίον του) όταν στο youtube έγραφαν όλοι, χωρίς δεύτερη σκέψη εμπαθή σχόλια και για την προσωπική του ζωή ["Χειροκροταν τον ξεπουλημενο ...Μπραβο μαλακες ελληνες..", "Τι περιμενεις απο εναν ανθρωπο που ηταν παντρεμένος με την Δαμανάκη...το γουστο του τα λεει ολα" κλπ]. Φυσικά και τον είχα υποστηρίξει τότε - και πιστεύω ορθώς.
Η απάντησή του στον Θεοδωρόπουλο όμως -ασχέτως πολιτικών τοποθετήσεων- μου θύμησε την πολυσυζητημένη στήλη «Κριτική στην Κριτική», όπου ο ηθοποιός/σκηνοθέτης Γιώργος Κιμούλης έκραζε κριτικούς θεάτρου, δημοσίως, και συνήθως με χτυπήματα κάτω απ' τη μέση.
Ντρεπόμουν λίγο καθώς διάβαζα τα κείμενα: εναντίον του Γρηγόρη Ιωαννίδη της Ελευθεροτυπίας και εναντίον του Γιώργου Σαρηγιάννη των Νέων. Η στήλη του Κιμούλη δεν ήταν μια ευχάριστη κλειδαρότρυπα στα παρασκήνια των θεατρανθρωπων, ούτε ένας απλός γελοίος κουτσομπολίστικος τσακωμός. Είναι μια σύγκρουση τρένου - με παιδικά υπονοούμενα, αλήθειες, ψέματα και υπερβολές.
Ήταν γεμάτη και σεξουαλικά υπονοούμενα - τα οποία κάθε τόσο φρόντιζε να τονίσει διευκρινίζοντας συνέχεια ότι δεν τα λέει ως σεξουαλικά υπονοούμενα. Από την παρθενικότητα που καταλογίζει σε κριτικό, μέχρι την ξεκάθαρη ομοφοβία περί θηλυκότητας της γραφής του άλλου. Κι από την πασπαρτού εξήγηση πως όλοι ζηλεύουν ένα γεμάτο θέατρο και γι' αυτό γράφουν κακές κριτικές (παρ' ό,τι αυτοδιαψεύδεται λέγοντας ότι πχ. ο Ιωαννίδης είχε γράψει και καλή γι' αυτόν κριτική), μέχρι την κουραστική, συνεχή, εξυπνακίστικη ειρωνεία που υπάρχει σχεδόν σε κάθε παράγραφο του. Οι απειλές φυσικά είναι πάντα εδώ ("πρόσεχε μικρέ μου α-λέκτωρ, πρόσεχε τι γράφεις, γιατί δεν είμαστε όλοι κότες και την επόμενη φορά... βρεγμένη σανίδα! Συνεννοηθήκαμε;").
Ήδη από τότε είχα αγχωθεί με τον πατροναριστικό τρόπο γραψίματός του που θύμιζε μίγμα σκεπτόμενου ανθρώπου με οπαδό του Καμμένου χωρίς τα κεφαλαία. Πχ. στον τρόπο που "κατατροπώνει" τον κριτικό θεάτρου Γρηγόρη Ιωαννίδη, σε κάτι που δεν του αρέσει: "Πάλι;!!! Καλά εσύ δεν παίζεσαι! Τι πίνεις και δε μας δίνεις, αγόρι μου; Τι υστερία είναι αυτή με τα κιλά, παιδί μου; Τρίτη φορά;!!! Νύχτα την έγραψες την κριτική; Κι αν ήταν νύχτα δεν την ξαναδιάβασες το πρωί, πριν τη δώσεις για τύπωμα;" ή όταν νομίζει πως γράφει πολύ έξυπνα λέγοντας "Μεταξύ μας τώρα: πες μου, σε παρακαλώ, τι είναι αυτή η τρέλλα με το βάρος που έχεις; Γιατί θα το έχεις παρατηρήσει κι εσύ, δε γίνεται; Έχει κλινικό ενδιαφέρον. Ή μήπως είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικής σου ελαφρότητας, όλη αυτή η υστερία; - Ε; Το βρήκα; Να σαι καλά. Σ' ευχαριστώ."
Ρέστα όμως είχε δώσει όταν έγραψε έναν λίβελο εναντίον του κριτικού θεάτρου Γιώργου Σαρηγιάννη, όπου η ομοφοβία και η γελοιότητα (μεταμφιεσμένες σε αποτυχημένη αντιγραφή ευθυμογραφήματος της Έλενας Ακρίτα) χτυπούν κόκκινο:
Αποσπάσματα: (my bolds)
φληναφήματα και πομφόλυγες
(Γιώργο [Σαρηγιάννη] μου, συγνώμη για τον δύσκολο τίτλο, αλλά τρελλαίνομαι με την ιδέα, πως θα τρέχεις στα λεξικά να βρεις τι είναι φληνάφημα και τι πομφόλυξ!) Πέντε χρόνια έχουν περάσει και σου έχω μείνει ανεξίτηλος. Πρόσεχε, τρελλό αγόρι, θα τον παρεξηγήσουν αυτόν τον έρωτα! Άλλωστε εσύ έχεις συνηθίσει να είσαι δεύτερος.
Διάβασα, που λες λοιπόν, (στα πεταχτά πρέπει να ομολογήσω – όπως γράφεις κι εσύ δηλαδή) το χαζοχαρούμενο ευθυμογράφημά σου. Μετά Γιώργο μου (δε σε πειράζει που σε λέω Γιώργου μου, ε;) – μετά Γιώργο μου, παρατήρησα, πως η γραφή σου συνεχίζει να είναι στο επίπεδο δευτέρας ή τρίτης τάξης κάποιου γυμνασίου θηλέων και ησύχασα.
Την χειρουργική επιδεξιότητα με την οποία περνάς απ' την καθαρεύουσα στη μαλλιαρή και από τη γλωσσοπλασία στα καλιαρντά. Ειλικρινά είσαι η σωματοποιημένη απόλαυση ενός κειμένου!
Και το χιούμορ σου... δεν παίζεται. Απορώ γιατί κάποιοι το λένε κρυόκωλο. Είναι κρυόκωλη η περιγραφή των θεατών που κάνεις;
Κι αυτά τα "πιπίνια του fan club Μαρκουλάκης..." , όπως γράφεις. Αυτά, Γιώργο μου, μεταξύ μας κι εμένα μου σπάνε τα νεύρα. Πολλά πιπίνια γαμώτο πάνε σ' αυτόν! Και το χειρότερο: μόνο κοριτσάκια.
Τσατάλια τα νεύρα μου. Σε καταλαβαίνω.
Α! Δεν στο είπα. Άσχετο, βέβαια, αλλά ξέρεις εσύ απ' αυτά. Ο Αγγελικόπουλος (ο πρώην φίλος σου) σταμάτησε να ασχολείται με το θέατρο, από τότε που άρχισες να χρησιμοποιείς κι εσύ δύσκολες εκφράσεις. Φοβερό, ε;
Είσαι θεατρολόγος ρε πούστη μου! Συγκεκριμένος, σαφής και θεατρολόγος! Όχι! Η αλήθεια να λέγεται.
Είχα ηρεμήσει. Είπα στον εαυτό μου "Ευτυχώς που σταμάτησε να μιμείται τον κριτικό και επέστρεψε στο πραγματικό του χώρο: στα κοσμικά". Αρκετές μαλακίες έκανε. Επιτέλους ο Γιώργος μου έβαλε μυαλό.
Οι μέρες πέρασαν και σε είχα ξεχάσει (δεν εννοώ σε είχα γραμμένο) απλώς σε είχα ξεχάσει και ξαφνικά το Σάββατο, με σταματάει ένας νεαρός συνάδελφός μου στο δρόμο και μου λέει:
"Έγραψε κριτική ο κύριος Σαρηγιάννης για τον Οιδίποδα!"
Γιώργο! - σε λένε και "κύριο"! Φοβερό!
Μ' έπιασε κρύος ιδρώτας.
"Λες να έκανε πάλι καμια μαλακία ο Γιώργος μου", σκέφτηκα κι άρχισα να τρέχω με αγωνία προς το περίπτερο. "Ας μην την έκανε τη μαλακία, Θεέ μου" έλεγα, "ας μην την έκανε τη μαλακία" -
αγοράζω την εφημερίδα, "ας μην την έκανε τη μαλακία" , την ανοίγω και με πιάνει ρίγος!
"Την έκανε τη μαλακία!" - Γιατί την έκανες Γιώργο μου! Γιατί, παιδί μου;
Τι είναι αυτό;! – ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ, ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ;!
Σου είπαν, μωρό μου, πως οι σοβαροί κριτικοί στην αρχή αναλύουν το έργο κι εσύ έκατσες κι έγραψες την ΥΠΟΘΕΣΗ;! Έλα μ.... στο τόπο σου! Ποιος σου το είπε αυτό, παιδί μου; Ο Γεωργουσόπουλος στο είπε; Παιδάκι μου, θέλει να σε καταστρέψει αυτός. Είναι κακός άνθρωπος. Στο είπε για να γελάμε μαζί σου. Να σε δείχνουμε και να λέμε: "δες το χαζό!"
Γελάω! Πρέπει να τρέμεις όταν γράφεις. Λες από μέσα σου: "θα καταλάβουν τι μαλάκας είμαι".
Σαν να διάβάζω έκθεση καλοσιδερωμένης μαθήτριας του δημοτικού.
Ω, ρε πού καταντήσαμε;! Μάθανε πως γ........στε, πλάκωσαν κι οι γύφτοι!
Σε λίγο θ' αρχίσεις και ν' ακούς φωνές... γάμα τα! Ξέρεις λοιπόν τι προτείνω, Ζαν ντ' Αρκ;
Καλά, καλά... βαριέμαι να σχολιάζω άλλο τις μπουρδολογίες σου. Βαρέθηκα να σου κάνω άλλο πλάκα. Γιατί για πλάκα είσαι.
Άντε ρε Γιώργο, γράψε καμία άλλη κριτική τώρα, να γελάσουμε!
Εγώ πάντως δεν μπορώ ούτε να πατήσω, ούτε και να αποπατήσω στα γραπτά σου [...] "Στην τουαλέτα".
Γιατί δεν έμενες εκεί; Αφού εκεί είναι ο φυσικός σου χώρος.
Γιατί επέστρεφες στην αίθουσα, BOF (boring old fart); Γιατί;Μα, καλά δεν ντρέπεσαι καθόλου; - Να μου πεις εδώ δεν ντρέπονται αυτοί, που σε αφήνουν και γράφεις τέτοιες χυδαιότητες, θα ντραπείς εσύ;
Ειλικρινά ήθελα να 'ξερα δεν υπάρχει κανείς στην εφημερίδα σου, να διαβάζει αυτά τα άθλια κείμενα που γράφεις;
Κλείνω κρατώντας το τέλος σου στην κριτική του Οιδίποδα. Τη φράση: εν ολίγοις.
"Εν ολίγοις"! Σαν υπογραφή σου μου κάνει.
Αυτό είσαι, εν ολίγοις: λ ί γ ο ς. –
Γνώση δεν έχεις, γράμματα δεν ξέρεις, ταλέντο δεν σου έδωσε η φύση, πού πας και πού πατάς;!
Σαρηγιάννη, δε θα σε πάρω ποτέ στα σοβαρά και ξέρεις γιατί; Γιατί παίρνεις εσύ τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά. Η έπαρση πως μπορείς να αναλύσεις μία θεατρική παράσταση, σε εξορίζει ισοβίως στο χώρο του ψώνιου.
Κι επειδή δε θα με ακούσεις και θα συνεχίσεις να γράφεις κριτικές, θέλω να γνωρίζεις, πως από δω κι εμπρός θα μ' έχεις από πίσω σου
και όχι για χαρά
*Όταν μια δημοσιογράφος δηλωσε στα σχόλια απογοητευμένη απ' το παραλήρημά του, ο Κιμούλης τής απάντησε ευγενέστατα:
"Φαίνεται έχεις πολύ καιρό να να δεις τυπωμένο κείμενό σου γι' αυτό, παρά την απειλή των 10000 λέξεων, - που βάζω στοίχημα δεν τις έχεις - η γραφή σου κινείται στα όρια του παραληρήματος. Χαίρομαι πάντως που σου έδωσα την ευκαιρία να θυμηθείς ξανά το επάγγελμα σου.
Δεν με αφορούν ούτε αυτά που λες λοιπόν, ούτε αυτό που είσαι, μανάρι μου.
Δεν σε ήξερα πριν το σχόλιό σου. Ειλικρινα. Μόλις τώρα έψαξα και βρήκα ποια ήσουν και τι έκανες. Σε ποια απ' όλες τις ανοησίες σου μπορώ να απαντήσω; Δεν μπορώ να παρακολουθήσω το παραλήρημά σου. Μόνο να σε κατανοήσω. Δε γίνεται ν' απαντήσω στην κακιασμένη κιτρινίλα σου, ψυχή μου.
Τι χαζομάρες είναι αυτές; Θα κάτσω τώρα εγώ να υποδεικνύω σ' εσένα κείμενα που τους περισσεύει η τεστοστερόνη! Τι τα θες; Χρειάζεσαι τεστοστερόνη εσύ; Τι να την κάνεις; Αν πάλι τη χρειάζεσαι, βρες την αλλού.
Εμένα δε θα με πάρει ο αέρας της μυρωδιάς σας γιατί δεν έχω κάτι να φοβηθώ. Κάν' το λοιπόν, αντί να απειλείς ψευδογκαιμπελικά. Κάν' το κι άσε τους χαζοτσαμπουκάδες και τις εκ του ασφαλούς γενικόλογες απειλές. Γιατί οι γούνες είναι πολλές και τα ράμματα ακόμη πιο πολλά.
Γυναίκα μου γλυκειά, δεν είμαι απ' αυτούς που δεν κατανοούν τη μοναξιά στον καραβοτσακισμένο άνθρωπο, η οποία πολλές φορές αντί να τον κάνει πιο σοφό, τον κάνει πιο ανόητο απ' ο τι ήταν. Σε κατανοώ λοιπόν
Στελίτσα μου (και το υποκοριστικό δεν έχει καμία τρυφερότητα), η συζήτησή μας τελειώνει εδώ.
ναι! -κατά τη γνώμη μου -με απείλησες, ναι! ήσουν κίτρινη, ναι! είναι εμφανές πως κάποιοι σε έβαλαν να απαντήσεις. κράτα τη γνώμη σου εσύ, να κρατήσω κι εγώ τη δική μου, μιας και οφείλω να σεβαστώ την "προβολή" της κλιμακτηρίου εν μέσω μάλιστα θερινής περιόδου, που κάνεις."
-----------------------
Μετράω λοιπόν σε όλες τις απαντήσεις του:
Εμπάθεια
Κατινιές
Προσωπικοί, κατακίτρινοι υπαινιγμοι
Αλαζονεία
Ένα θα του πεις εκατό θα απαντήσει
Συνωμοσιολογία
Ξερολισμός
Ενώ κανένας δεν αναφέρεται στα προσωπικά του για να τον μειώσει, αυτός το κάνει για όλους τους υπόλοιπους
Εκφοβισμός
Κάποια δημόσια πρόσωπα δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Και δεν είναι μόνο ο τρόπος που απαντούν - ξεκάθαρο bullying πολλές φορές- αλλά και αυτά που λένε στον εαυτό τους για να τον αποτρέψουν από οποιαδήποτε απόπειρα αυτοκριτικής.
Σύμφωνα με αυτή τη νοοτροπία εγώ δεν ενοχληθηκα πραγματικά από τη δημόσια συμπεριφορά του κυρίου Κιμουλη. Δεν μπορεί να είναι τόσο απλά τα πράγματα!
Να τι έχει συμβεί:
1) έχω συμφέροντα να πληγεί ο Κιμούλης (πιθανότατα κάποιος συγγενής μου είναι ανταγωνιστης του Κιμουλη στο θέατρο και αυτός με έβαλε να γράψω αυτά!)
2) Έχω προσωπικά προηγούμενα μαζί του
3) Δεν με αγαπούσαν οι γονείς μου και μου έμειναν απωθημένα και γι' αυτό βρήκα υπερβολικές κάποιες από τις δημόσιες τοποθετήσεις του.
4) Είμαι ένας παναγνωστος που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του και βρήκα τροπο να γίνω διάσημος
5) Τον ζηλεύω και επιχειρώ να κλέψω λίγη από την λάμψη του
6) Δεν κάνω καλό σεξ (πράγμα το οποίο δεν αποκλείεται να ψάξει ενδελεχως στο google ο Καλλιτέχνης για να με πλήξει, όπως και για κάθε τι έχω κάνει και πει ποτέ ώστε να το κοροϊδέψει - πράγμα που έκανε και ο Καμμένος κατά σύμπτωση)
7) Η επαγγελματική μου αποτυχία μου δημιουργεί προβλήματα τα οποία και βγάζω αδίκως πάνω στον ευγενεστατο δημιουργό
8) Με έχουν βάλει οι Τροϊκανοί, ο ΔΟΛ και η κυβέρνηση να αμαυρωσω την φιλολαϊκή εικόνα του
9) Ενα τελευταίο επιχείρημα θα ήταν ότι "Έλα μωρέ, η εμπάθεια του Κιμουλη είναι το σημαντικότερο πρόβλημα αυτή την περίοδο; Δηλαδή αν σταματήσει να κράζει θα σωθούμε;" (Πράγμα στο οποίο θα απαντούσα βλακωδώς κι εγώ: "Έλα μωρέ, η δική μου κριτική στον Κιμουλη είναι το μεγαλύτερο σας πρόβλημα, αν δεν την έκανα θα είχαμε σωθεί;").
Είναι σίγουρο: Πρέπει κάτι από όλα αυτά (ή και διάφορα αλλά που δεν έχω σκεφτεί ακόμα) να συμβαίνει!
Το να σκεφτείς ότι κάποιος σε κρίνει επειδή περίμενε περισσότερα από τη δουλειά σου, επειδή σε είχε ψηλά και θα προτιμούσε να μην κανείς χτυπήματα κάτω από τη μέση, ή επειδή ενοχληθηκε με κάτι που είπες είναι φυσικά αδιανόητο. Είτε τον έβαλε το αφεντικό του, είτε τον πλήρωσε η κυβέρνηση, είτε είναι στερημένος και ψυχοπαθής. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση.
Κι όμως. Αν δεν βρίσκαμε συνεχώς συνωμοσίες και δικαιολογίες γύρω απ' τις αρνητικές για μας απόψεις, ίσως να βελτιωνόμασταν έστω και λίγο, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι είμαστε ήδη τέλειοι. Ας αφήσουμε καμιά φορά να πέσει και κάτω κάτι που ειπώθηκε για μας αντί να επιτεθούμε σαν μπουλντόγκ. Το πόσες φορές έκανα γαργάρα πράγματα που άκουσα ή διάβασα για μένα δεν λέγεται. Αυτό που λέγεται όμως είναι το πώς προσπάθησα να βελτιωθώ (με αποτέλεσμα να γίνω λίγο πιο ευτυχισμένος και χαλαρός) με μερικά από αυτά.
Ο Γιώργος Κιμούλης, ο άνθρωπος που πίστεψε ότι κατατρόπωσε έναν εχθρό του γράφοντας "Δεν μπορείς να αντιληφθείς, πως η ίδια σου η γραφή υπονομεύει τη σοβαρότητά σου;" μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται πως μερικές φορές και δεν είναι μόνο η γραφή των Άλλων που υπονομεύει τη σοβαρότητα...
Κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο δεν είναι να έχουμε πάντα δίκιο και να βγάζουμε τους άλλους πράκτορες του εχθρού, αλλά να λέμε αξιοπρεπώς αυτό που πιστεύουμε: με σθένος και ειλικρίνεια αλλά χωρίς υπερβολές και εκφοβισμούς.
σχόλια