Στο twitter της vivian_e διάβασα για το παραπάνω άρθρο (που ήδη πάνω από χίλια άτομα το μοίρασαν μέσω Facebook).
“Τρελό γέλιο. Το ΒΗΜΑ ηθικολογεί πατώντας πάνω σ’ενα ανύπαρκτο ιστορικό περιστατικό. Το παρατήρησε ο @mandravelis”
Διάβασα το άρθρο. Ο Μαλούχος χάρη στον οποίο άνοιξε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση (κουνώντας μας όντως κάπως ηθικολογικά το δάχτυλο) συνεχίζει:
«Σήμερα, ποιος θυμάται τον Κουκίδη; Κανείς φυσικά. Και γιατί να τον θυμόμαστε; Επειδή πήγε και αυτοκτόνησε για να μην παραδώσει την Ακρόπολη στο βάρβαρο κατακτητή; Αστεία πράγματα…
Ηταν ήρωας της παγκόσμιας επανάστασης; Δεν ήταν. Ή μήπως ήταν πολιτικός που πάλευε για τα… δίκαια του λαού και φιλούσε κι αγκάλιαζε όποιον έβρισκε μπροστά του τάζοντας ψέμματα; Ούτε αυτό ήταν. Μήπως έβαλε χέρι σε κανένα δημόσιο ταμείο να γίνει «μάγκας»; Όχι. Φυσικά, δεν ήταν και περσόνα της τηλεόρασης. Δεν χόρευε, δεν μαγείρευε, δεν έκανε την καρικατούρα, τη γλάστρα ή τον κλόουν στο γυαλί, ούτε ρητόρευε από αυτό – δεν υπήρχε γυαλί άλλωστε… Μήπως ήταν κρατικοδίαιτος κομματικός συνδικαλιστής να… προασπίζεται τη δημόσια περιουσία με το πάθος που θα προασπιζόταν τη δική του ιδιωτική, προφανώς επειδή τις έχει μπερδέψει; Μπα, ούτε αυτό.
Ε, τέλος πάντων, τι ήταν αυτός ο Κουκίδης; Αφού δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά, που συγκροτούν το σκληρό πυρήνα του αξιακού συστήματός μας, ήταν ένα τίποτα. Πολύ καλά έκανε και πήγε και έπεσε από την Ακρόπολη, δικιά του δουλειά. Και πολύ καλά κάνουμε λοιπόν και εμείς και δεν θυμόμαστε. Τι να θυμηθούμε δηλαδή από έναν τέτοιο ήρωα; Τολμάμε να τον θυμηθούμε; Πρέπει να τον θάψουμε βαθειά στη λήθη. Όταν θα θυμόμαστε τι ήταν αυτός, θα θυμόμαστε αναγκαστικά τι είμαστε κι εμείς. Ασε λοιπόν καλύτερα…»
Το επόμενο tweet της @vivian_e έλεγε: «Η δήθεν αυτοκτονία του εύζωνα συγκαταλέγεται μαζί με άλλους κορυφαίους εθνικούς μύθους: το κρυφό σχολειό, τους Τρεις Ιεράρχες κλπ.»
Και έδινε και ένα λινκ για παλιότερο ρεπορτάζ του Ιού, με τίτλο Ο ΗΡΩΑΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑ.
Διαβάζουμε εκτός των άλλων εκεί:
Λες και μας έλειψαν οι ηρωικές μορφές. Σύσσωμο το έθνος τιμά ένα ήρωα που όλοι παραδέχονται ότι ανήκει στο χώρο του θρύλου. Κανείς δεν τολμά όμως να φωνάξει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός: ο τιμημένος ήρωας Κουκίδης απλώς δεν υπήρξε!
«Τιμάμε τον Κουκίδη», δηλώνει με στόμφο ο κ. Αβραμόπουλος, «παρά το ότι η ιστορική έρευνα δεν απέδωσε επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή του και για την πράξη του αυτή. Τίποτα δεν αποκαλύφτηκε από την έρευνά μας στα αρχεία των Ενόπλων Δυνάμεων, σημασία όμως έχει ότι έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο σε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Εμείς ξεκινήσαμε πριν από τέσσερα χρόνια μια έρευνα που έφερε στην επιφάνεια κάποια στοιχεία, αλλά τίποτα που να επιβεβαιώνεται, που να αποτελεί μαρτυρία ιστορική. Δεν έχει όμως σημασία αυτό.»
Από το 1994 έχει εντοιχιστεί τιμητική πλάκα στους στρατώνες της Προεδρικής Φρουράς: «Πλατεία Εύζωνα Κουκίδη Κωνσταντίνου». Μάταια ο αρμόδιος αξιωματικός της -τότε ανακτορικής- φρουράς αποκλείει την ύπαρξη τέτοιου ονόματος. "Αν ήταν στρατιώτης στους ευζώνους δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ήξερα".
Εξίσου απαρατήρητη περνά η μαρτυρία του πλέον αρμόδιου εκπροσώπου του στρατού, του αντιστρατήγου Ιωάννη Κακουδάκη, διευθυντή στη ΔΙΣ (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού): "Διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξε την περίοδο εκείνη στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης Κωνσταντίνος. Το ΓΕΣ έχει καταγράψει όλους τους φαντάρους κι όλους τους αξιωματικούς της περιόδου. Κάπου θα έπρεπε να ανήκει ο Κουκίδης. Ούτε εύζωνας υπήρξε ούτε ήταν φαντάρος. Όλα εξετάστηκαν". Το ενδιαφέρον είναι ότι -όπως ομολογεί σήμερα ο αντιστράτηγος- όταν υπηρετούσε σε τάγμα νεοσυλλέκτων έκανε "εθνική διαπαιδαγώγηση", χρησιμοποιώντας ο ίδιος -ως ιστορικό γεγονός- τη "θυσία του Κουκίδη"...
[Αναρωτιέμαι αν τα γνώριζε όλα αυτά ο αρθρογράφος του Βήματος. Πιθανολογώ πως όχι. Πολύ περισσότερο όμως δεν θα γνώριζε και τα παρακάτω, πάλι απ’ τον Ιό - ούτε αυτός, ούτε οι χιλιάδες που έκαναν like το ενδιαφέρον, κατά τα άλλα, άρθρο του.]
Τη δεκαετία του '90, εποχή "εθνικής αφύπνισης" και "αλύτρωτων πατρίδων", στρατευμένοι ιστοριοδίφες του ακροδεξιού χώρου έστησαν λιθαράκι λιθαράκι το μύθο.
Κεντρική φυσιογνωμία της κίνησης αναδεικνύεται ο γνωστός Κώστας Πλεύρης (ο φίρερ των ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών). Από τις εκπομπές του στο κανάλι Tele-City (ιδιοκτησίας του βουλευτή Γιώργου Καρατζαφέρη), το θέμα Κουκίδη γίνεται δημοφιλές. Αποκαλυπτική είναι η συζήτηση του Πλεύρη με το δήμαρχο Αβραμόπουλο για τα "εθνικά θέματα" του Δήμου, όπως την είδαμε στο Tele-City (1.3.1995). Λέει ο Πλεύρης: "Το όνομά του ήτο Κωνσταντίνος Κουκίδης. Έχουμε όλο το φάκελο από το Γενικό Επιτελείο Στρατού...". "Πρέπει να σας πω ότι εδώ σας προλαμβάνω εγώ", απαντά ο κ. Αβραμόπουλος. "Το έχουμε ήδη συζητήσει και προτιθέμεθα συντομότατα να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με το θέμα του συμβολικού αυτού ήρωα." Άλλο που δεν ήθελε ο Πλεύρης.
Τον Μάιο του 1998 εκδίδεται το βιβλίο του δημοσιογράφου Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη "Ήρωες και Προδότες στην κατοχική Ελλάδα", από τις γνωστές εκδόσεις του εθνικιστικού χώρου "Πελασγός", οι οποίες ανήκουν στο στέλεχος του "Ελληνικού Μετώπου" Γιαννάκενα. Εκεί πληροφορούμαστε ότι «λέγεται πως ο Κων. Κουκίδης δεν ήταν στρατιώτης αλλά φαλαγγίτης της ΕΟΝ (σ.σ. της μεταξικής νεολαίας) που εκ περιτροπής τις τελευταίες ημέρες με άλλους ΕΟΝίτες φύλαγαν σκοπιά στη σημαία όταν η στρατιωτική φρουρά είχε αποσυρθεί για να πάρουν οι στρατιώτες προσωρινά απολυτήρια.» (!)
---
[Κλείνοντας το ποστ ήθελα να πω μια γνώμη: Μερικές φορές χρειάζεται όντως να τιμούμε και τους θρύλους – και όχι μόνο τα γεγονότα. Αλλά τουλάχιστον ας γνωρίζουμε πρώτα τα γεγονότα...]
σχόλια