ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ
''Πώς είναι να γράφεις ένα θεατρικό έργο, να βραβεύεται και μετά να το βλέπεις σιγά-σιγά να παίρνει μορφή, στη σκηνή;''
«Εν αρχή ην η Ιδέα»
Μια ιδέα μπορεί να έρθει από παντού ή από το πουθενά. Όταν «συναντηθούμε» στηρίζομαι σ΄ αυτήν, την δομώ, την αποδομώ για να εξελίξω την ιστορία μου. Την συγκεκριμένη ιδέα την επεξεργαζόμουνα στο μυαλό μου καιρό. Πρόκειται για ένα έργο που διαβάζεται σαν θεατρικό κείμενο και ταυτόχρονα το ίδιο ακριβώς κείμενο περιγράφει τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις συγκρούσεις των αληθινών χαρακτήρων του έργου. Φαντασιωνόμουν τη Σκηνή και το Παρασκήνιο να λειτουργούν την ίδια στιγμή, σκεφτόμουνα δύο ιστορίες που να εξελίσσονται παράλληλα ως μία...
Ο κάθε ένας από εμάς αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τα ίδια ενδεχομένως γεγονότα. Τα βιώνει και τα επεξεργάζεται με τον δικό του προσωπικό τρόπο. Αυτό κάνω κι εγώ. Αποφασίζω ποιοι θα είναι ήρωες, το περιβάλλον που θα κινηθούν, το γενικότερο κλίμα όπου ζουν και δημιουργούν. Βάζω σε λειτουργία όλα τα δεδομένα του μύθου στον οποίο έχω καταλήξει έτσι ώστε να δημιουργηθούν όλες οι προϋποθέσεις για την εξέλιξη της δράσης.
Όλα μου τα έργα είναι γραμμένα σε σκηνές που διαδέχεται η μία την άλλη για να καταλήξουν ενωμένες να υπηρετήσουν τον κοινό σκοπό, να υποστηρίξουν δηλαδή την ιδέα από την οποία ξεκίνησαν όλα.
Για μένα το να γράφω είναι ένα παιχνίδι του μυαλού και της ψυχής. Είναι μια διαδικασία δημιουργική αλλά και επώδυνη που με απελευθερώνει, με «ταξιδεύει», με κάνει να ζω τη ζωή μου πιο όμορφα. Με το θέατρο «δραπετεύω» από την καθημερινότητα και ξεκινάω κάθε φορά ένα καινούριο συναρπαστικό «ταξίδι» προς το άγνωστο...
Είναι για μένα τρόπος ζωής, αντίληψης του κόσμου που με περιβάλει, παρατήρησης του εαυτού μου με τελικό στόχο την αυτοσυνείδησή μου.
Όταν τα έργα μου, μετά από πολλά στάδια πάρουν την τελική τους μορφή και βρούνε το δρόμο τους στη σκηνή, δεν τα εξουσιάζω πια, τα αφήνω ελεύθερα... οφείλουν να τα βγάλουν πέρα μόνα τους... Σχεδόν ποτέ δεν κάθομαι στην πλατεία να παρακολουθήσω παράσταση.
Είμαι πάνω-κάτω στα παρασκήνια κι αφουγκράζομαι τις αντιδράσεις, τις δονήσεις που μου στέλνει το κοινό. Από το πρώτο λεπτό, απ΄ τις ανάσες, τα μάτια, τις αντιδράσεις, ενστικτωδώς, ξέρω αν μπόρεσα να επικοινωνήσω με τον κόσμο στην πλατεία.
Τα βραβεία ήταν για μένα ένα καμπανάκι ότι κάτι γίνεται, ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο, ότι πρέπει να δουλέψω ακόμη περισσότερο να βελτιώσω τις όποιες ευκολίες μου. Το γεγονός ότι όλα μου τα έργα ανέβηκαν στην σκηνή ήταν ένας τρόπος να μαθητεύσω, να βελτιωθώ, να προχωρήσω. Μέσα από το Θέατρο αναζητώ την εξέλιξη...
=====
*Το έργο της Καρίνας Ιωαννίδου «Τζοκόντα vs Ντα Βίντσι», που κέρδισε το Α΄Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2010, παρουσιάζεται από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, στο νέο Υπερώο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών έως τις 31/05/13.
σχόλια