3 λεπτά. Το καταραμένο! Δε μπορούσε να αργήσει λίγο ακόμα; Ξέρεις πόσες φορές έχω περιμένει και 10 ολόκληρα λεπτά; Και τώρα που εσύ είσαι εδώ, μαζί μου, βιάζεται. Σαν υπηρέτης της μοίρας, που τον έστειλε να σε πάρει από εμένα. Ψάχνει κάθε τρόπο να μου αποδείξει αυτό που μου έμαθε από την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε. Εμείς οι δύο λέει, δεν έχουμε μέλλον.
Ούτε παρελθόν έχουμε. Ό,τι χτίζουμε ξεχνιέται λες και είναι ένα τίποτα. Οι αγκαλιές και τα φιλιά μας χάνονται με τον αέρα. Ιούνιος μήνας και κοίτα πόσον αέρα έχει. Όλα εναντίον μας. Αλλά τις βροχές τις αγαπάω. Θα μου θυμίζουν εμάς να τρέχουμε να προλάβουμε το βαγόνι, να προλάβουμε να αγαπηθούμε λίγο. Να πάρουμε μια ανάσα ως την επόμενη μέρα που θα ειδωθούμε ξανά.
Και σκεφτόμουν σήμερα, πόσες στιγμές χάσαμε άδικα όταν δεν ξέραμε το δρόμο που μας ενώνει; Σκέψου πόση αγάπη πήγε χαμένη! Θέλω να κλάψω για αυτό. Μια μέρα που δε θα προλάβω το μετρό μας, μια μέρα που θα βρέχει και δε θα είσαι εκεί να τρέξουμε πάλι μαζί, θα κλάψω για όλην την αγάπη που στερηθήκαμε.
Για όλα τα φιλιά που έδινες στο παράλυτο σώμα μου. Κάθε φορά που μ’ ακουμπούσες αυτό αυτομάτως παραδινόταν στα χέρια σου. Ήμουν το παιχνίδι σου. Κάθε σου φιλί και μια ανάσα. Εγώ τις μάζευα για να ‘χω να ζω όταν θα έφευγες. Και οι αγκαλιές σου, άλλο πράμα. Μια φυλακή αγάπης που έκλεινε τις πόρτες της με τόση βία που δε μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. Μόλις τις άνοιγε μπορούσα πια να πάρω ανάσα. Όμως τι ειρωνεία..ακριβώς εκείνην τη στιγμή πέθαινα.
Κι εσύ έφευγες πάντα πρώτη. Όσο κι αν μ’ αγαπούσες, έπρεπε να φύγεις. Τα τελευταία φιλιά είχαν πάντα περισσότερη αγάπη. Δεν ξέρω πως το έκανες, ενώ τα μισούσα που ήταν η τελευταία δόση οξυγόνου που έπαιρνα, η αγάπη τους με έπνιγε. Και αυτομάτως σε αγαπούσα κι εγώ πιο πολύ.
Το σώμα ξαφνικά άρχισε και πάλι να έχει τις αισθήσεις του. Τα μάτια μου άνοιξαν. Η θέση σου ήταν κενή, είχε μείνει μόνο τ’ άρωμά σου.
Το επόμενο μετρό αύριο στις 2 το μεσημέρι.
σχόλια