Κυριακή της Μητέρας. Άλλη μια χρονιά που δεν ξέρω τι να πω για αυτή την γιορτή ή αυτή την Κυριακή. Όχι επειδή δεν έχω να πω πολλά, η συστολή μου δεν σχετίζεται με αυτό, αλλά με το ακριβώς αντίθετο. Έχω μέσα μου τόσα πολλά συναισθήματα για αυτή τη μέρα και για την μητέρα μου που δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι, όλα όσο νιώθω να γίνουν από σκέψεις λέξεις. Το μόνο που ξέρω είναι πως επιτακτικά εδώ και κάποιες μέρες μου ζητούν να προσπαθήσω να γράψω κάτι για αυτά, κάτι που θα τα απελευθερώσει.
Μητέρα. Είμαι ένας άνθρωπος που έχει πολύ αδυναμία στην μητέρα του, με όλα τα καλά και τα περίεργα που συνοδεύουν αυτό το συναίσθημα. Αν σκεφτόμουν την ζωή μου χωρίς την κυρία Μίνα, σίγουρα δεν θα ήταν τίποτα ίδιο. Όλα όσα γίνομαι έχουν άμεση συσχέτιση με εκείνη. Η ενθάρρυνση της, το κουράγιο της, οι φωνές της πως πότε δεν την ακούω σε ότι μου λέει και πάντα κάνω του κεφαλιού μου, όλα αυτά μπήκαν στις πράξεις και στην ζωή μου έχοντας ως μεγάλη εσωτερική την αγάπη και την αποδοχή της.
Ποτέ όμως δεν της παραδέχομαι πως μέσα μου την ακούω πιο πολύ από όσο φαντάζεται, πως σημαίνει πιο πολλά στην ζωή μου από ότι η ίδια νομίζει, πως δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο το γεμάτο οργή φλογισμένο βλέμμα της όταν κάνω κάτι που διαφωνεί.
Θυμάμαι ένα περιστατικό το οποίο με ακολουθεί συχνά στις σκέψεις μου. Της είχα πει πως θα φύγω για ένα ταξίδι απρόσμενο και εκείνη, οργισμένη, κατακοκκινισμένη και φοβισμένη μου έλεγε : «Δεν θα πας πουθενά» ενώ μου έβαζε στην βαλίτσα ένα χοντρό κόκκινο μπουφάν που είχα, για να μην κρυώσω.
Μάνα, αν ήξερα ότι θα διαβάσεις αυτό το κείμενο δεν θα τολμούσα ποτέ να το γράψω(η Κυρία Μίνα δεν τα πάει καθόλου καλά με τους υπολογιστές), να ξέρεις όμως πως σε λατρεύω και είμαι τυχερός που είσαι εσύ. Δεν θα σε άλλαζα με καμία στο κόσμο.
Είναι μια μέρα η σημερινή που πολλά θα γραφτούν, πολλά θα ειπωθούν και πολλά ίσως ξεχαστούν. Η δική μου σκέψη είναι πως σίγουρα υπάρχουν καλές και κακές μανάδες, υπάρχουν μαμάδες που έχουν καθορίσει θετικά αλλά και αρνητικά ζωές παιδιών, μανάδες που προκαλούν θαυμασμό και άλλες που προκαλούν φόβο. Το σίγουρο είναι πως μια ιδιότητα που μπορεί να προκαλέσει τόσες διαφορετικές συμπεριφορές και στάσεις, είναι σίγουρα μια ιδιότητα που επηρεάζει, καθορίζει, στιγματίζει και σίγουρα αξίζει να τιμάται την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Αφήστε που πάντα στη ζωή μου πιστεύω ότι οφείλουμε να αναδεικνύουμε έντονα την καλή περίπτωση, το καλό παράδειγμα, την καλή εκδοχή, αυτή που είναι ικανή να παραδειγματίσει, να παρακινήσει και να εμπνεύσει για κάτι καλύτερο.
Ας αγαπάμε τις μαμάδες μας, ουσιαστικά με δράση και όπου δεν γίνεται να υπάρχει δράση(αλλά απώλεια), ας υπάρχει έντονη σκέψη, αληθινή, γεμάτη ουσία και αγάπη. Ας προσφέρουμε ο καθένας στην μητέρα του κάτι που για εκείνη μπορεί να αποτελεί όλο τον κόσμο της, όπως ένα καθημερινό φιλί στο μάγουλο, έτσι, χωρίς λόγο.
