Μου αρέσουν από μικρή αυτές οι γυάλινες οι σφαίρες που ναι γεμάτες με νερό και διάφορα μικρά πραγματάκια στο εσωτερικό τους, πασπαλισμένες με λίγη χρυσόσκονη, βγαλμένες σαν από όνειρο. Αυτές που ανακινώντας τες, σου αποκαλύπτεται ένας άλλος κόσμος φανταστικός, μα πιο λαμπερός και πιο χαρούμενος.
Πάντα ήθελα να αποκτήσω μιαν από εκείνες τις γυάλινες σφαίρες αλλά ποτέ δεν τόλμησα να αγοράσω μια. Ίσως γιατί δεν ξέρω ακόμα, εάν τα χέρια μου είναι αρκετά σταθερά να κρατήσουν το βάρος της. Άραγε πόσο να ζυγίζει τη σήμερον ημέρα ένα όνειρο; Ποιο να ναι το ειδικό βάρος της αγάπης; Πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο και μια θετική σκέψη;
Θα μπορούσα, λοιπόν, και εγώ κάποια στιγμή, ιδανικά, έχοντας διαλέξει πια τη σφαίρα μου τη μοναδική -και γυάλινη φυσικά- να κάθομαι και με τις ώρες να την βλέπω να αλλάζει μορφές, σχήματα και χρώματα, κάθε λογής. Να 'χω μπροστά στα μάτια μου μια στατικότητα κινούμενη, κλεισμένη έστω σε ένα μαγικό γυάλινο κόσμο, και όχι εγκλωβισμένη μέσα στο παιχνίδι του αδίστακτου ρεαλισμού αυτού του κόσμου, του δικού μας.
Χαθήκαμε οι άνθρωποι, σου λέω. Και εντός και εκτός μας, εγκλωβισμένοι είμαστε. Αυτός ο κόσμος ο γυάλινος μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό μας, τελικά. Υψώσαμε γυάλινα τείχη προστασίας και άμυνες-φρουρούς τριγύρω, να μη τύχει και εκτεθούμε συναισθηματικώς. Παλέψαμε να αποκτήσουμε περιεχόμενο και αξία και μόλις ο στόχος επετεύχθη, αποξενωθήκαμε, γίναμε ένα με το φόβο και τα σκυλιά του. Άλλοτε μας θαυμάζανε, γιατί κοιτούσαμε τον άλλον μες τα μάτια, γιατί γελούσαμε δυνατά στις παρέες και εκνευρίζαμε τους φίλους με τα αστεία μας. Και τώρα κοιτάμε με τα μάτια στραμμένα στο δρόμο και περπατάμε γρήγορα μη χάσουμε το τρένο. Τώρα οι φίλοι μοιάζουν όνειρο των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων ή βαθιά επιθυμία και το γέλιο μας μια μακρινή ανάμνηση.
Και κάποιες φορές όταν κάποιος προσπαθήσει να ταρακουνήσει το περιεχόμενο μας τον κοιτάμε με καχυποψία, σα να θέλει να γκρεμίσει τα παλάτια μας. Δεν δίνουμε ευκαιρίες, δεν τολμάμε να αφεθούμε. Και άλλος φόβος προστίθεται στη γυάλινη τη σφαίρα μας. «Και άλλα χέρια τρεμάμενα πάνε να μας αγγίξουν», λέμε με τρόμο.
Μα πώς μπορούμε τελικά να αντικρύσουμε τη ζωή μέσα από γυάλινα κλουβιά; Πώς θα πούμε ότι αδράξαμε την κάθε ευκαιρία που μας δίνει η ζωή, ή πως ζήσαμε ελεύθεροι χωρίς δεσμεύσεις και αυτοπεριορισμούς;
Καμία βαρύτερη ποινή από τον αυτοπεριορισμό.
Ναι, είναι όμορφη η κάθε γυάλινη σφαίρα και μοναδική.
Είναι εκπληκτικός ο κάθε γυάλινος κόσμος γιατί είναι λαμπερός, χρωματιστός, γεμάτος παραστάσεις ευτυχίας και στιγμές συναισθημάτων.
Μα δεν διαθέτει αλήθεια, δεν έχει ζωή. Έχει την ψευδαίσθηση τους.
Και όλο αυτό δε θα το δεις να μεταμορφώνεται σε αληθινή ζωή , αν πρώτα δεν το δεις να σπάει. Να γίνεται χίλια κομμάτια το γυάλινο περίβλημα σου. Δεν θα δεις ποτέ τον κόσμο να αλλάζει, ούτε και εσένα, εάν δεν αφήσεις ποτέ απ' τα χέρια σου να κυλήσει η γυάλινη σφαίρα που αγαπάς.
Και δεν θα το αποφύγεις.
Αυτό το εύθραυστο των ανθρώπων που παλεύεις να μη ζήσεις, μη το φοβάσαι. Αλλιώς αποπροσανατόλισε
τους φόβους σου, αν δεν μπορείς να τους νικήσεις. Ξέρεις, ο άνθρωπος έχει ως στόχο την επιβίωση. Και θα τα καταφέρει όσες φορές και αν σπάσει.
«Το θέμα δεν είναι πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς», έτσι λένε οι σοφοί.
Άσε τα γυάλινα κλουβιά σ' αυτούς που τα αξίζουν.
Εσύ θα μάθεις μια φορά, πως πάντα με Αγάπη γίνεσαι αλεξίσφαιρος όσες φορές και αν σπάσεις.