(ακολουθεί απλή περιγραφή γεγονότων, χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία λόγω προστασίας προσωπικών δεδομένων)
Την Κ.Λ την συνάντησα για πρώτη φορά τον περασμένο Μάιο σε μια συνάθροιση που είχαμε παρευρεθεί αμφότεροι. Την είδα από μακριά και έτσι συνέχιζα να την βλέπω και για τις επόμενες 4-5 εβδομαδιαίες συναθροίσεις που ακολούθησαν.
Έβλεπα μια πολύ όμορφη, νέα κοπέλα, με εκφραστικό, γεμάτο θάρρος και θέληση βλέμμα. Ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι...Κι όμως, αν αγνοούσες την ύπαρξή αυτού, ήταν σα να έβλεπες έναν απλό καθημερινό άνθρωπο ο οποίος δεν αντιμετώπιζε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στη ζωή του, παρά μόνον τα συνηθισμένα. Αμέσως ρώτησα τη φίλη μου που βρισκόταν μαζί μου στη συνάθροιση να μου πει αν την ήξερε. Μου είπε πως την γνώριζε αναφέροντάς μου απέριττα το περιστατικό του περσινού αυτοκινητιστικού δυστυχήματός της.
Έχοντας κατά νου το περιστατικό και απλά κοιτώντας την, ομολογώ πως η συγκέντρωσή μου πήγε περίπατο...Αφενός λόγω του απίστευτα στενάχωρου περιστατικού, αφετέρου των πολύ ''δυνατών'' και αντιστρόφως ανάλογων μηνυμάτων και συναισθημάτων που συνήθως μου γεννούσαν τα άτομα με τη συγκεκριμένη αναπηρία και που εξέπεμπε με την αύρα και το βλέμμα της. Όλη αυτή η ιδιαίτερη κατάσταση, ανέβασε στην επιφάνεια την επιθυμία μου να προσεγγίσω και να γνωρίσω το εν λόγω άτομο. Όμως πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό χωρίς να φανώ αδιάκριτος; Χωρίς να τη φέρω σε δύσκολη θέση, αμηχανία ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό; Πες η δειλία μου, πες η διακριτικότητά μου, δε με άφησαν να επιχειρήσω την προσέγγιση αυτή.
Η τεχνολογία μερικές φορές είναι σύμμαχος σε τέτοιες καταστάσεις κι έτσι βρέθηκαν οι γέφυρες για την πρώτη επαφή. Της έστειλα προσωπικό μήνυμα που της εξηγούσα ποιος είμαι και τι ακριβώς είχε συμβεί. Φιλικότατη, με αποδέχτηκε και από τότε ξεκίνησε η επικοινωνία μας με αρκετά θετική διάθεση. Η περίοδος των διακοπών ευνόησε μια συνάντηση από κοντά προς τέρψη της επιθυμίας και της περιέργειάς μου να γνωρίσω αυτή την προσωπικότητα.
Λένε πως η πρώτη γνώμη που σχηματίζεις για έναν άνθρωπο είναι συνήθως η σωστή...Η Κ.Λ με δέχτηκε τόσο απλά. Μου μίλησε τόσο άνετα για αυτό που της συνέβη, την εμπειρία της, πράματα που βίωσε και βιώνει. Το τι έγινε εκείνο το πρωινό. Έχει αποδεχθεί πλήρως την αναπηρία της ΟΜΩΣ έχει πιστεί πως δίνοντας μεγάλες καθημερινές μάχες από την επομένη κιόλας μέρα του ατυχήματος, σύντομα θα σταθεί και πάλι στα πόδια της! Και ξέρετε κάτι; Κι εγώ το πιστεύω! Το πρώτο της βλέμμα με έκανε να το πιστέψω, τότε στη συνάθροιση. Χωρίς να την ξέρω, μόνο με την πρώτη μας ματιά μου έλεγε «ΕΓΩ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ».
Πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Ελπίζω να διατηρηθεί αυτή η επαφή και να παραμείνουμε φίλοι. Πήρα πολλά μαθήματα και έμαθα ακόμα περισσότερα από τη δίωρη συνάντησή μας. Πήρα τόσα που μέρες διαβάσματος δε θα μπορούσαν να μου δώσουν. Φεύγοντας από τη συνάντησή μας αλλά και τώρα που κλείνω αυτό το άρθρο σκέφτομαι: «Κοίτα μια κακιά στιγμή τι μπορεί να σου φέρει; Να σου αλλάξει ριζικά τη ζωή ακόμα και να χαθείς. Αλλαγή που μοιραία δεν επηρεάζει μόνο εσένα αλλά και ολόκληρο τον κοινωνικό σου περίγυρο. Κι όμως, κάτι τόσο μεγάλο αυτός ο άνθρωπος έχει καταφέρει και το διαχειρίζεται και μάχεται καθημερινά για να πάρει πίσω αυτό που έχασε σε μία στιγμή. Κι επειδή τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια η Κ. σίγουρα θα τα καταφέρει! Κ. σε ευχαριστώ!».
