Έξω από τα σκαλοπάτια μου όλα ομορφαίνουν. Τα παιδιά, ο ήλιος, τα όνειρα ξεσκίζουν τα «πρέπει», το χειμώνα και τη λύπη. Η ελιά, το αμπέλι και τα ψαροκάικα ακούνε την προσταγή του Ελύτη, και η Ελλάδα η ίδια ξεσκίζει τη φθορά του χειμώνα. Οι μέρες μεγαλώνουν, οι φωνές στο δρόμο γεμίζουν τα αυτιά μου κι ο ήλιος κάνει το δέρμα μου να νιώθει ζωντανό.
Και οι άνθρωποι; Γιατρεύει η άνοιξη τους ανθρώπους; Διαγράφει τη φθορά από όσα είπαν, όσα λένε, όσα εννοούν, όσα νιώθουν, όσα φώναξαν και όσα κατάπιαν; Οι γνώμες τους, τα «θέλω» τους, οι αλήθεις που μοιράστηκαν, τα ψέματα που έζησαν, ή τα ψέματα που μοιράστηκαν και οι αλήθειες που έζησαν, ξεφεύγουν και αυτά από τη φθορά; Η φυλακή γίνεται ελευθερία; Η ατυχία γίνεται τύχη και το τέλος αρχή; Ο χειμώνας στη ζωή μας φέρνει την άνοιξη; Το γκρί τ'ουρανού μας ξαναγίνεται γαλάζιο;
Μάλλον, «το ζήτημα είναι απο πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Και 'γω τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας»._
σχόλια