Γάμος. Όταν περνάς τα τριάντα ακούς μεταξύ σοβαρού και αστείου πάντα την κλισέ ατάκα πως ¨έρχεται η ώρα σου¨. Ακούγεται σαν κουβέντα του χάρου λίγο πριν σε πάρει, όχι για ευχή παντρειάς ή μήπως είναι το ίδιο πράγμα;
Η άποψη που θα διαβάσετε είναι καθαρά αντρική, είναι η αντίληψη του άντρα για τον γάμο βάση των ιστοριών και των περιγραφών που ακούω από τον περίγυρό μου(καθότι άγαμος). Θα χαιρόμουν πολύ να διαβάσω ένα αντίστοιχο κείμενο με την γυναικεία αντίληψη περί γάμου (εξαιρώντας την επιθυμία απόκτησης παιδιών που είναι δεδομένη) διότι θεωρώ πως άντρας και γυναικά είμαστε δυο διαφορετικά όντα που απλά συμβιώνουμε και προσπαθούμε να συμβιβαστούμε και να συνεννοηθούμε, πράγμα που πολλές φορές είναι ακατόρθωτο γιατί τα θέλω μας, ο τρόπος σκέψης και η οπτική της ζωής βρίσκονται σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. Ας μην ξεφεύγω όμως από το θέμα μου που είναι ¨Τι σημαίνει γάμος για τον άντρα¨.
Όπως λέει και ένας φίλος μου με τον οποίο φιλοσοφώ τα απογεύματα τρώγοντας παγωτό, αυτοί που σε κάνουν να μην θες να παντρευτείς είναι οι παντρεμένοι. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να είναι πάνω από εφτά-δέκα χρόνια παντρεμένος και να σου λέει καλά λόγια για την συμβίωση και τον γάμο (μιλάω για νέους ανθρώπους, ζευγάρια της παλιάς σχολής δεν τα βάζω στην κακομοιριά, εκεί υπάρχουν θεμέλια δυνατά συνήθως και πολύ διαφορετική κουλτούρα και φιλοσοφία). Πάντα ακούς καλά λόγια και εκδηλώσεις λατρείας για το παιδί τους, αλλά όχι για την γυναίκα τους. Υπάρχουν απίστευτα περιστατικά, όπως το να κάθετε παραπάνω ώρα στην δουλειά μόνο και μόνο για να μην γυρίσει σπίτι του ή οι αντιδράσεις του όταν δει ένα ωραίο κοριτσάκι στον δρόμο. Νομίζεις πως είναι κλειδωμένος σε υπόγειο και ξαφνικά τον απελευθερώνουν και κάνει σαν τρελός. Σε κάποια ζευγάρια επίσης η απιστία γίνεται νόμος, με την συνεισφορά των στραβών ματιών της συζύγου πολλές φορές.
Στα δικά μου μάτια οι παραπάνω αντιδράσεις πιθανότατα να οφείλονται στην διαφορετικότητα που προανέφερα, πως όλο αυτό κάποια στιγμή βγαίνει στην επιφάνεια και δεν αντέχει ο ένας τον άλλον. Πράγμα βέβαια που πιθανότατα να συνέβαινε σε όλες τις σχέσεις, ακόμα και τις φιλικές. Αν συμβίωνες για δέκα χρόνια με ένα φίλο σου μπορεί να μην τον άντεχες ούτε αυτόν από κάποιο σημείο και μετά (πόσο μάλλον ένα διαφορετικό ον). Ίσως ο άνθρωπος να είναι ένα πλάσμα που αναζητά την ανεξαρτησία του παρόλο που τα κοινωνικά πρότυπα τον βάζουν σε διαδικασία δέσμευσης(είτε για να μην πεθάνει εγκαταλελειμμένος, είτε για την διαιώνιση του είδους) που μελλοντικά αποδεικνύεται πως δεν αντέχει, κατηγορώντας τον σύντροφό του ως υπεύθυνο και όχι το σκαρί του.
Υπάρχει και ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που είναι όντως καλά στον γάμο τους γιατί έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους και τον σύντροφό τους και ξέρουν γιατί επέλεξαν να δεσμευτούν. Δεν κινήθηκαν δηλαδή διερευνητικά χωρίς να ξέρουν πως θα αντιδράσει το μυαλό τους στην συνέχεια.
Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπανδρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος.
Κωνσταντίνος Καβάφης
σχόλια