Κάποτε σε μια μικρή χώρα, ο πρίγκιπας, συνάντησε ένα αυτιστικό συνομήλικο αγόρι και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος.
Πρίγκιπας: Γιατί είσαι διαφορετικός από τους άλλους;
Αυτιστικός: Γιατί είμαι αυτιστικός.
Πρίγκιπας: Τι είναι αυτό; Είναι κάποιο αξίωμα σαν το δικό μου;
Αυτιστικός: Όχι, απλώς εγώ συμπεριφέρομαι διαφορετικά από τους άλλους.
Πρίγκιπας: Δηλαδή πια είναι η καθημερινότητα σου; Τι κάνεις από το πρωί που θα ξυπνήσεις μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθείς;
Αυτιστικός: Όχι σημαντικά πράγματα όπως εσύ πρίγκιπα μου.
Πρίγκιπας: Πες μου θέλω να μάθω.
Αυτιστικός: Κάθε πρωινό ξύπνημα το απολαμβάνω σαν απρόσμενο δώρο, μην με ρωτήσεις από πού και από ποιον, δεν ξέρω να σου απαντήσω, απλώς έτσι αισθάνομαι. Έπειτα βάζω στόχο από μέσα μου μέχρι το μεσημέρι να μην θυμώσω σε κανέναν, ότι και να μου κάνει και όταν έρθει το μεσημέρι, βάζω τον ίδιο στόχο μέχρι το βράδυ.
Πρίγκιπας: Και πετυχαίνει;
Αυτιστικός: Όχι πάντα, αλλά προσπαθώ.
Πρίγκιπας: Τι άλλο κάνεις;
Αυτιστικός: Δεν επικρίνω κανένα, ούτε συγγενή ,ούτε φίλο, ούτε άγνωστο, γιατί ο πατέρας μου μου είπε ότι από τις επικρίσεις γεννιούνται οι προκαταλήψεις και δεν θέλω σε καμία περίπτωση κάποιος να ζήσει αυτό που ζω εγώ από τους γύρω μου. Κάθε βράδυ που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου προσπαθώ να ονειρεύομαι, πολλά όνειρα όμως, όχι ένα και δύο, πολλά. Είναι ένας περίεργος δικός μου τρόπος να δέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι και να ξυπνάω χαρούμενος την επόμενη μέρα.
Πρίγκιπας: Και είσαι ευτυχισμένος;
Αυτιστικός: Ναι απόλυτα.
Πρίγκιπας: Μπορείς να μου μάθεις και εμένα όλα αυτά για να γίνω ευτυχισμένος; Θα σου δώσω όσο χρυσάφι θέλει η ψυχή σου για να μου δείξεις τον τρόπο.
Αυτιστικός: Τι να το κάνω εγώ το χρυσάφι πρίγκιπα μου; Εγώ είμαι αυτιστικός. Αυτό που χρειάζεσαι το έχεις ήδη, στο κεφάλι σου και στην καρδιά σου.
Πρίγκιπας: Απλά σκέψου.
σχόλια