Η σειρά των πραγμάτων θέλει αιώνες τώρα το ρητό να έχει ως εξής: Verba volant, scripta manent. Είναι όμως φορές και εποχές που τα λόγια δεν μπορούν να πετάξουν. Όσο και να το θέλουν. Όσο και να το θέλουμε. Μένουν, επιμένουν και ενίοτε μας στοιχειώνουν. Ζούμε, θαρρώ, εδώ και καιρό μία τέτοια εποχή. Τα λόγια που μείναν. Τα λόγια της «κρίσης». Ψέματα, αλήθειες αλλά και ρητά εκπεφρασμένες, βαρύνουσες σιωπές. Αλήθεια, ανάμεσα σε ένα ψέμα, μιαν αλήθεια και μια σιωπή, τι θα σας στοίχειωνε περισσότερο; Όχι, δεν ρωτώ τι θα σας θύμωνε, αλλά τι θα σας στοίχειωνε. Υπάρχει διαφορά.
Πόσα λόγια;
Πόσα λόγια -ακόμη;
Πόσα λόγια ακόμη -ανήμπορα να πετάξουν;
Όταν τα λόγια μπορούν και πετούν, είναι γιατί δεν χρειάζεται άλλο να μείνουν, γιατί -δεν πρέπει- άλλο να μείνουν, κι αυτό γιατί οι πράξεις είναι εκεί να τους γεμίσουν αέρα τα φτερά και να τα «απελευθερώσουν».
Όταν τα λόγια μένουν, τότε είναι που τα νοήματα δεν μπορούν να «φτερουγίσουν» στους αιθέρες και να ευαγγελισθούν ελπίδες. Τότε είναι που το μέλλον αργεί. Και το παρόν βαραίνει απελπιστικά στους ώμους, τα μάτια και τις ψυχές των ανθρώπων. Αχ, τα λόγια πρέπει να πετούν! πρέπει να φεύγουν και να μπορούν να απομακρύνονται. Κι αυτό γιατί το πέταγμά τους σημαίνει Ελευθερία. Γιατί το πέταγμά τους -προϋποθέτει- την Ελευθερία. Γιατί το πέταγμά τους σημαίνει -ενίοτε- Δημοκρατία.
Όταν τα λόγια μπορούν και πετούν, είναι γιατί δεν χρειάζεται άλλο να μείνουν, γιατί -δεν πρέπει- άλλο να μείνουν, κι αυτό γιατί οι πράξεις είναι εκεί να τους γεμίσουν αέρα τα φτερά και να τα «απελευθερώσουν». Τα λόγια, άλλωστε, είναι προορισμένα να φεύγουν, να μας αφήνουν να συνεχίζουμε μόνοι, χωρίς αυτά και μετά από αυτά, σε μια αιωνιότητα που μας ανήκει.
Κι όμως, πάει καιρός που λόγια βαριά έχουν κατακάτσει σαν κουρνιαχτός πυκνός και σκοτεινός πάνω στις «στέγες» μας. Λόγια πολλά. Λόγια-αδιέξοδα. Λόγια-αιχμές. Λόγια-πληγές. Λόγια που έκαναν το μοιραίο λάθος να θελήσουν να υπάρξουν ως πράξεις. Ύβρις.
Τι όμορφα που θα ήταν τα λόγια μας -και τα λόγια τους- να μπορούσαν να πετάξουν ξανά. Να εισέλθουμε στους ρυθμούς μιας ζωής που θα επιτρέπει στις πράξεις να γεννιούνται και στα λόγια να φεύγουν αφού αρθρωθούν. Να μας επιτρέπεται η ελπίδα στο άπιαστο, το δίκαιο και το άφοβο. Όχι -να μην επιτρέπονται όλα- αλλά όλα να δικαιούνται να αγγίξουν την ελπίδα.
Αρχίζω από απόψε. Απελευθερώνω μέσα από τα χέρια μου μια λέξη, σαν ένα λευκό περιστέρι. Δεν θα σας πω ποιά. Ίσως όμως συναντηθούν με τις δικές σας στο Πάνθεον των τελευταίων για φέτος αυγουστιάτικων αστροφεγγιών. Και τότε δεν θα μπορεί παρά...να μην είναι πια αργά.
Σειρά σας!
σχόλια