« Τι χρώμα έχει λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και περπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη.
— Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
—Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
— Τι χρώμα έχει η χαρά; Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
— Και η μοναξιά; Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
— Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις πάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
— Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη. Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
—Τι χρώμα έχει ο έρωτας; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού όταν είναι πανσέληνος. Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε το αστέρι. Κοίταξε μακριά στο κενό και δάκρυσε.
Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι και ονειρεύεται.
Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι και ονειρεύονται.
Ονειρεύονται και Ελπίζουν....»
Ο δρόμος της καρδιάς είναι στ' αλήθεια ο πιο δύσκολος, αλλά ακολουθούσε το μόνο σκοπό που είχε θέσει: να ζήσει τη ζωή του και όχι απλώς να επιβιώσει. Μερικές φορές, χαράζουμε το δρόμο μας με πράξεις που ανταποκρίνονται σε καθορισμένες προσδοκίες ή επιταγές. Αυτές δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάγκη, να μας αγαπούν και να μας αναγνωρίζουν-το σημαντικότερο πάντα- και συνεπώς να νιώθουμε ότι αξίζουμε να υπάρχουμε. Έτσι, δίνουμε προτεραιότητα σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που σχετίζονται περισσότερο με την επιβίωση παρά με την ζωή: την επιβίωση της ψυχικής μας ισορροπίας.
Ωστόσο, όταν βάζουμε την καρδιά μας σε ότι κάνουμε, κερδίζουμε σε πλούσια εμπειρία και γνώση. Άλλωστε, για να συγκροτήσουμε μια εικόνα στο νου μας, ή μια ιδέα ,ή ένα στόχο στη ζωή μας , χρειάζεται κάτι το οποίο θα στηρίζει και θα τρέφει αυτό το οποίο έχουμε βάλει στο νου μας ή σαν στόχο μας .
Αν δοκιμάσουμε να προβάλουμε μια εικόνα στην οθόνη του νου μας, θα δούμε ότι μετά από λίγο ξεθωριάζει ,εμφανίζεται αρχικά ,μετά σιγά- σιγά θαμπώνει, και τελικά χάνεται. Η νοητική ενέργεια ίσως εδώ δεν είναι αρκετή από μόνη της, για να συγκροτήσει την σκέψη ή την εικόνα.
Για οτιδήποτε επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε, και με οποιοδήποτε τρόπο, το στήριγμα και η τροφή προέρχεται από το πόσο πραγματικά μας ενδιαφέρει αυτό που κάνουμε, πόσο καρδιά και πάθος βάζουμε σε αυτό. Το πάθος είναι η κινητήρια δύναμη που μας ωθεί να προχωρούμε, και είναι η συναισθηματική ενέργεια, που προέρχεται από την καρδιά. Η συναισθηματική ενέργεια που την λέμε και με πολλά αλλά ονόματα όπως πάθος, ενδιαφέρον, διάθεση ,όρεξη κ .λ .π , συμπληρώνει την νοητική ενέργεια αν πρόκειται για κάποια εργασία ανάλογη , αλλά και την κινητική ενέργεια αν πρόκειται για κάποια εργασία που απαιτεί την κίνηση.
Έτσι ,αν αυτό που θέλουμε συνοδεύετε και από το ανάλογο συναισθηματικό ενδιαφέρον, τότε η ένωση και η συνεργασία αυτών των ενεργειών φέρνει και το καλύτερο αποτέλεσμα .
« Να ζήσει τη ζωή του και όχι απλώς να επιβιώσει»
Το συναίσθημα και η λογική είναι αναμφισβήτητα μια δύσκολη μάχη, μοιάζει με αγώνα ξιφασκίας. Αλλά το ένστικτο... πού είναι το ένστικτο; Αυτό ξέρει, αυτό πάντα ξέρει και δεν κάνει ποτέ λάθος! Έλα όμως που μέσα στο μπέρδεμα που δημιούργησαν οι άλλες δύο, μπερδεύτηκε και αυτό! Και τώρα;
Δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος! Αυτή η μάχη είναι η χειρότερη που έχεις να δώσεις! Κανένας δρόμος δε μοιάζει σίγουρος. Και μην ελπίζεις πως το συναίσθημα κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσει και θα πάρει το δρόμο του, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί όσο είσαι κοντά! Δεν γίνεται να μην πληγωθείς και να μην πληγώσεις! Σε μία μάχη σαν αυτή είναι και τα δύο αναπόφευκτα! Κράτησε κάποια απόσταση και από τις δύο, κλείσε για λίγο τα αυτιά και μείνε σιωπηλός...
Πάντα πίστευα ό,τι η κίνηση του καθενός έρχεται από μέσα. Μέσα από την καρδιά του. Γιατί εκεί βρίσκεται όλη η ουσία της ύπαρξης του ανθρώπου. Στην καρδιά του! Η παραπάνω διαπίστωση των επιστημών θα σήμαινε πως δεν ακούω την καρδιά μου. Πως δεν ακούω αυτό που μου ψιθυρίζει απαλά εκείνες τις στιγμές που, χωρίς να το καταλάβω, τρυπώνει μέσα στα όνειρά μου και μου λέει τι αληθινά είναι το καλύτερο για εμένα και τη ζωή μου! Σήμερα ,έχει τόσο θόρυβο η ζωή του ανθρώπου που ξέχασε πως να την ακούει. Έτσι ,όσο και αν αντέχει ακόμα η καρδούλα να ψιθυρίζει την αλήθεια της, εκείνος δεν μπορεί πια να την ακούσει. Δεν μπορεί να την ακούσει γιατί έμαθε να θεωρεί ως φυσικό άκουσμα, ως φυσικό ήχο τον θόρυβο και όχι την αρμονία της ίδιας του της καρδιάς.
«Συναίσθημα και λογική μοιάζει με αγώνα ξιφασκίας»
Μ' αυτό τον τρόπο, πιστεύω πως χάθηκε και ξεχάστηκε η αρμονία από τη ζωή του ανθρώπου. Από τον πολύ θόρυβο... Κάπως έτσι έχασε την ομορφιά και την απλότητα που θα μπορούσαν να έχουν οι σκέψεις, τα συναισθήματά και η ζωή του! Κάπως έτσι και η δική σου η ζωή γέμισε προβλήματα... και τώρα πια πολλά προβλήματα!
Άλλωστε η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά... Άστη να σου πει. Εκείνη ξέρει.! Γιατί εκείνη θα σε οδηγήσει στη ζωή που πάντα ονειρευόσουν! Γιατί η ζωή ίσως είναι σαν την αγάπη, μια γλυκιά βόλτα, ένα ταξίδι, ένας προορισμός που σε περιμένει να φανείς. Κι εσύ χάθηκες, ξεχάστηκες κάπου στην άκρη των συμπληγάδων.
Θυμήσου τις φορές που έζησες αυτό που αληθινά ήθελε η καρδιά σου! Την ευτυχία, την χαρά, την ολοκλήρωση, την απόλαυση, την ικανοποίηση που ένιωσες. Εκείνες οι στιγμές είναι που πήρες και μια γεύση από την αγάπη! Από την αγάπη για τον ίδιο σου τον εαυτό!
Μην αργείς... ξεκίνα για τον πιο γλυκό προορισμό σου...αυτόν της καρδιάς σου!
Αυτόν της ζωής σου! Μην αργείς, μην αναβάλεις!
Κοίτα το Αστέρι σου και κάνε μια Ευχή...Και ίσως εκείνο σου δείξει το δρόμο για το «δύσβατο» Μονοπάτι της Αγάπης και της Καρδιάς που για καιρό τώρα φοβόσουν!!!!
Γιατί με «Αγάπες και Αστέρια» πάντα ο κόσμος προχωρεί δίχως «φωτιές και μαχαίρια|»...
σχόλια