Δεν είχαμε ανοίξει καλά-καλά τα μάτια μας και πέταχτηκες απότομα απ΄το κρεβάτι να ανοίξεις το πατζούρι. Ήθελες να με κοιτάς μισόγυμνη και ο ήλιος να τυφλώνει τα μάτια μου. Να αλοίφεις αγάπη με την παλάμη του χεριού σου σε ολόκληρο το κορμί μου. Εγώ απλά έκλεινα τα μάτια μου και έσπαγα τη σιωπή μου μ'ενα χαμόγελο ευχαρίστησης.
Μιας στιγμιαίας ευχαρίστησης που μετρούσε δύο χρόνια. Έτσι ζούσα και ερωτευόμουν μαζί σου. Στιγμιαία.
Έτσι απλά αδειάζαμε το κρεβάτι σου και πίναμε καφέ μαζί.Θυμάμαι τις περισσότερες φορές ήταν Τετάρτη. Εσύ γλυκό βαρύ και γω συμβιβαζόμουν στο μέτριο. Καπνίζαμε τα διπλά τσιγάρα μας στον ήλιο και μου μιλούσες λες και ήμουν όντως το ταίρι σου. Μέχρι που πήγα να το πιστέψω για ακόμα μια φορά οτι ίσως μπορούσες να νιώσεις αγάπη για μένα ενώ ταυτόχρονα έπαιρνες την αγάπη που σου χάριζα και οχι απλά έδινα. Γιατί τα φιλιά σου ήταν αργά και υγρά.
Εσύ να αγαπάς τελικά σαν τρελός το εικονικό σου ''δε μπορώ'' και γω να σε αγαπήσω και να σε αγαπάω όσο περισσότερο μπορώ.
Καθώς όμως άρχιζε να κρύβεται ο ήλιος, τόσο ένιωθα να φεύγεις μακριά μου ακόμα και αν εσύ ήσουν δίπλα μου -για κάποιο λόγο- στον δανεικό καναπέ σου, επιλέγοντας μια ηλίθια ταινία στην τηλεόραση. Γέματος μέσα σου. Με ρωτούσες αν κρυώνω. Αν ζεσταίνομαι. Αν πεινάω. Αν νυστάζω. Αν θέλω να πάμε μέσα να ξεκουραστούμε.Και κάθε φορά που αναρωτιόσουν ένα απ΄τα παραπάνω, εγώ μεγάλωνα όλο και πιο πολύ το γιατί μέσα μου.
Ένα γιατί τόσο μεγάλο που με κατάπιε ολόκληρη.Άλλωστε απο την αρχή πορευόμουν εγώ με το ''γιατί'' και συ με το ''θέλω αλλά δε μπορώ''.
Δεν ήξερες όμως τι δε μπορούσες κ έτσι η επόμενη μέρα μας ήθελες χώρια.Οχι όμως και την επόμενη βδομάδα. Οι επόμενες εβδομάδες νίκουσαν το ''δε μπορω'' σου με ένα σίγουρο ''θέλω'' και όλα ήταν κόκκινα ξανά.Εγώ ήμουν εκει όμως,σε κάθε δε μπορώ και σε κάθε θέλω.
Έτσι τα βράδια μας άδειαζαν και τα γέμιζαν στιγμιαία μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου, μέσα μου, να χαμογελάει. Να συνειδητοποιεί το πιο γ(ε)μάτο συναίσθημα.
Την Αγάπη. Οχι την Αγάπη που μοιραζόμουν μαζί σου αλλά την Αγάπη που είχα μέσα μου για σένα. Αυτό ήταν και το τέλος την συνάντησής μας. Εσύ να αγαπάς τελικά σαν τρελός το εικονικό σου ''δε μπορώ'' και γω να σε αγαπήσω και να σε αγαπάω όσο περισσότερο μπορώ.
σχόλια