Είναι δύσκολο να έχεις την ικανότητα να βρίσκεις την αφετηρία, την αρχή ενός συναισθήματος. Νομίζω πως το δικό μου υπήρχε απο πάντα εκεί να με περιμένει, να περιμένει να έρθεις εσύ στη ζωή μου και να σε αγκαλιάσει σφιχτά να μην φύγεις πότε. Πάντα φοβόμουν την φυγή σου. Ας ξεκινήσω όμως με τον ερχομό σου.
Σε βρήκα τυχαία(ήταν όντως τύχη τελικά;) στο facebook, προσπέρασα την φωτογραφία σου άλλα σε δευτερόλεπτα ξαναγύρισα πίσω. Στάθηκα να την παρατηρήσω... εσύ με ένα τεράστιο χαμόγελο κ ένα σκυλάκι στην αγκαλιά σου. Το πρόσωπο σου τόσο οικείο αλλά ταυτόχρονα εντελώς άγνωστο. Στα δευτερόλεπτα αυτά που σε κοιτούσα ένιωσα κάτι, κάτι απροσδιόριστο. Το αίτημα είχε σταλεί.
Δεν μπορώ να πολεμήσω το τέρας πια. Δεν έχω στόχο για να το κάνω. Με κυριεύει αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω άπλα να τελειώνει μαζί μου. Ότι είχα ήσουν εσύ και αφού εσύ δεν είσαι πια εδώ δεν έχω τίποτα.
Με αποδέχθηκες εκεί και λίγο αργότερα και στη ζωή σου. Εγώ έκανα το πρώτο δειλό βήμα και εσύ το δεύτερο αποφασιστικό με το να μου στείλεις μήνυμα. Πότε δεν θα ξεχάσω την περιέργεια και των δυο μας, την πρώτη αυτή συζήτηση που έφερε την δεύτερη και την τρίτη... χωρίς να έχει τελειωμό. Με γοητεύεσες. Αρχικά το όμορφο περιτύλιγμα σου που όσο ξεδιπλωνόταν μπροστά μου έκρυβε ένα φως μέσα που το ερωτεύτηκα. Ξανά και ξανά. "Κι έλεγα μέσα μου: αυτό που βλέπω δεν είναι παρά ένα κέλυφος. Το πιο σημαντικό είναι αθέατο..." Έγινες το λουλούδι μου κι εγώ ο μικρός σου πρίγκιπας. Ένιωθα υπεύθυνος γι αυτό που είχα εξημερώσει. "Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου... " Γι' αυτό έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να γίνω εγώ ο λόγος να ξανά αγαπήσεις τον εαυτό σου, να ξανά πιάσεις το μολύβι και να πάρουν σχήματα οι σκέψεις σου στο χαρτί. Εσύ μόνο ξέρεις αν το κέρδισα.
Είναι δύσκολο να κατανοήσει κάνεις το πώς μπορείς να ποθήσεις, να ερωτευτείς και να αγαπήσεις ένα πλάσμα που δεν έχεις δει, δεν έχεις αγγίξει, που δεν έχεις φιλήσει τα χείλη του και το κορμί του. Ίσως να είναι και αδύνατο. Μερικοί ξέρουν όμως ότι "δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια. Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάξεις με την καρδιά." Έτσι λοιπόν τα ένιωσα όλα αυτά, τόσο βαθιά, τόσο αληθινά που κάθε μέρα πονούσα. Πονούσα γιατί ήξερα. Ήξερα ότι δεν ήμουν άξιος να σε έχω πότε στην πραγματικότητα. Εγώ και το τέρας μου δεν σου αξίζαμε όσο κι αν το αρνιόσουν εσύ. Προσπάθησα να σου εξηγήσω να σου πω την αλήθεια μου και να σε αφήσω να συνεχίσεις την ζωή σου όσο ήταν νωρίς. Το ίδιο προσπάθησαν να σου πουν και οι φίλοι σου, οι δικοί σου άνθρωποι. Δεν άφησες κανέναν μας. Αντιστάθηκες σε αυτούς που δεν μας υποστήριξαν. Προσπάθησες ως στο τέλος γι' αυτό που πίστευες χωρίς να ακούς κανέναν. Στην πραγματικότητα ούτε εγώ ήθελα να σε αφήσω. Έμεινες μαζί μου 2 χρόνια. Μαζί μου γέλασες, εξομολογήθηκες, ονειρεύτηκες, έκανες έρωτα, έκλαψες, πόνεσες. Στο τέλος όμως διαλύθηκες και διαλύθηκα κι εγώ μαζί σου. Σύμμαχος σου ο χρόνος που κυλούσε, οι επιλογές μου και το αβέβαιο μέλλον σου μαζί μου. Κι ήρθε η στιγμή να με αφήσεις εσύ χωρίς να ακούς την κραυγή μου που σε παρακαλούσε να μην το κάνεις. Ξέβαψαν τα έντονα χρώματα του έρωτα που είχες για μένα. Έμειναν κάτι ξεθωριασμένα χρώματα αγάπης που δεν τα θέλω. Εγώ με τα έντονα ονειρεύτηκα λουλούδι μου.
Έφυγα, πήγα εκεί που νιώθω ήρεμος. Πλέον δεν μιλάμε όπως παλιά. Εσύ δηλαδή δεν μου μιλάς πια."Μπορεί" να προχώρησες λες. Δεν σου κρύβω ότι με πλήγωσε. Η σκέψη ότι αυτό που θέλησα όσο πότε στη ζωή μου και το οποίο δεν μπόρεσα πότε να έχω όπως θα ήθελα είναι πια στην αγκαλιά κάποιου άλλου είναι μαχαίρι στην καρδιά.
Δεν μπορώ να πολεμήσω το τέρας πια. Δεν έχω στόχο για να το κάνω. Με κυριεύει αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω άπλα να τελειώνει μαζί μου. Ότι είχα ήσουν εσύ και αφού εσύ δεν είσαι πια εδώ δεν έχω τίποτα.
Αν πότε με θυμηθείς και νιώσεις την ανάγκη να μου πεις δυο κουβέντες κοίτα ψηλά τον ουρανό. Ψάξε για το πιο μακρινό αστέρι. Εκεί θα βρίσκεται ένα σ' αγαπώ. Μου λείπεις νίνι μου. Μου λείπει ο άνθρωπος μου. Θα συνηθίσω την απουσία σου όπως είχα συνηθίσει την παρουσία σου...ε;
Σ' ΑΓΑΠΑΩ... τότε τώρα και για πάντα.
σχόλια