Στέκεσαι την μια στιγμή και κοιτάς γύρω σου.
Όλα στην θέση τους.
Τα βιβλία τακτοποιημένα στα ράφια,τα ρούχα κρεμασμένα σωστά και όχι ανάκατα στην κρεμάστρα,ο πάγκος της κουζίνας μαζεμένος και τα πόμολα βιδωμένα και σταθερά στις πόρτες.
Κλείνεις τα μάτια σου και μόλις τ´ ανοίξεις είναι όλα ανάποδα,στο πάτωμα βρώμικα και ανακατεμένα. Προσπαθείς να φύγεις απ´ αυτό το δωμάτιο αλλά τα διαλυμένα πόμολα σ´ αφήνουν εγκλωβισμένο εκεί. Στέκεσαι πάλι και κοιτάς γύρω σου. Τ ο χάος. Τα δάχτυλα των χεριών σου τεντώνουν και τρεμοπαίζουν από τα νεύρα.
Μπερδεύεις τις εικόνες πριν και μετά το κλείσιμο των ματιών. Ποία είναι η αληθινή και ποιά η ψεύτικη.
Ξαφνικά από το ράδιο παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι. Τα δάχτυλα χαλαρώνουν. Ηρεμείς. Το τραγούδι σε παρασέρνει. Αρχίζεις και χορεύεις πάνω στον σωρό δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερο χαμό. Η ζωή σου είναι στο πάτωμα και συ χορεύεις πάνω της. Χορεύεις πάνω της χωρίς να σε νοιάζουν οι συνέπειες.
Μα το τραγούδι τελειώνει.
Και οι δύο εικόνες τελικά υπάρχουν. Υπάρχουν μέσα σου.
Τα νεύρα σε κυριεύουν πάλι και κλοτσάς τα πάντα.
Μακάρι να ήταν όλα στην θέση τους,εύχεσαι. Κοιτάς τον χαμό και τα φαντάζεσαι τακτοποιημένα και πάλι.Το συναίσθημα ίδιο. Σου λείπει αυτή. Τα δικά της βιβλία δίπλα απ´ τα δικά σου,τα δικά της ρούχα πεταμένα στο πάτωμα και η γλυκιά φωνή της να σου λέει,"Ηρέμησε,εγώ σ´ αγαπαώ για πάντα".
Επαναπαύεσαι σ´ αυτό. Κι ελπίζεις η μοίρα να σε φέρει πάλι κοντά της.
Η μοίρα.
Αυτό το αόρατο τεφτέρι που έχει γραμμένο πάνω του το μέλλον.
Αγχώνεσαι .Κι αν το δικό της τεφτέρι έχει γραμμένο τ´ όνομα κάποιου άλλου;
Αποφασίζεις να περιμένεις. Ξέρεις πως αξίζει η αναμονή.
Γιατί θα σου δώσει μία ιστορία με πολλές στιγμές μαζί της. Στιγμές μαγικές και παντοτινές.
Αν όχι,θα σου δώσει ικανοποίηση να ξέρεις πως εσύ παρά τα μεγάλα λάθη σου,ήσουν εκεί.Εκεί να την περιμένεις να της τα φτιάξεις όλα απ´ την αρχή. Και οι εικόνες παραμένουν ίδιες.
Με τα δικά της πράγματα δίπλα στα δικά σου ή χωρίς.
