Στη στήλη "Κάνε με να κλάψω" του μηνιαίου περιοδικού "Ζωή και Θάνατος", ο αγαπητός Δημήτρης Χρηστάκης συγκίνησε με την αστεία καταμέτρηση των στιγμών του.
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Πριν από μια εβδομάδα πάτησα τα σαράντα και πρόσφατα διάβασα μια ιστορία, οπου σε ένα χωριό όταν πέθαινε κάποιος, οι συγγενείς του δε μετρούσαν τα χρόνια που έζησε, αλλά τα χρόνια που ευτύχησε. Έτσι κάποιος μπορεί να έφευγε στα πενήντα αλλά να έζησε ευτυχισμένος μόνο δέκα χρόνια. Άλλος να έζησε είκοσι χρόνια ευτυχίας και άλλος πέντε. Εμπνεύστηκα λοιπόν από την ιστορία αυτή και ξέθαψα όλες τις αναμνήσεις γέλιου που έχω. Ποσο χρονο εχω γελάσει; Πόσο διαρκεί ενα γέλιο;
Στην ιστορία που διάβασα, οι άνθρωποι σημείωναν στο τέλος κάθε μέρας πόσο χρόνο είχαν περάσει γελώντας. Έτσι στο τέλος της ζωής τους υπολογίζοταν με ακρίβεια τα χρόνια που έζησαν ευτυχισμένοι. Εγώ όμως δεν είχα ημερολόγιο ευτυχίας για αυτό και το αποτέλεσμα που έβγαλα καταμετρώντας τις αναμνήσεις γέλιου μου, δεν ήταν ακριβές, αλλά πλησίαζε πολύ την αλήθεια. Έχω ζήσει σαράντα χρόνια λοιπόν και από αυτά μόνο τα δυο χρόνια έζησα γελώντας. Τα υπόλοιπα τριανταοχτώ χρόνια τα πέρασα σοβαρός. Και μουτρωμένος. Και δε το πίστεψα.
Λυπήθηκα με το αποτέλεσμα και απογοητεύτηκα με τον εαυτό μου και είπα να κάνω κάτι που δεν έκαναν οι ήρωες της ιστορίας. Να μετρήσω το κλάμα. Αν και είναι μέρος της ζωής μου, δεν ήθελα να θυμηθώ με λεπτομέρειες όλες τις μαύρες στιγμές μου, έτσι επινόησα μια άλλη μέθοδο μέτρησης. Ζύγισα το δάκρυ. Και δυο δάκρυα ζυγίζουν περίπου ένα γραμμάριο. Όμως το κλάμα αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και εγώ δε κλαίω πολύ, όχι γιατί είμαι σκληρός, αλλά επειδή δε θέλω. Έτσι υπολόγισα οτι στα σαράντα χρόνια της ζωής μου -που είχα μπόλικες άσχημες στιγμές- έχω ρίξει δυόμιση με τρία κιλά κλάμα περίπου, και αν το κιλό είχε πέντε ευρώ, εγώ θα έβγαζα γύρω στα τριάντα ευρώ πουλώντας τα δάκρυα μου. Κάτι που με κάνει να σκεφτώ:
<<Τι άρωμα φοράς;>>
<<Κοκό Σανέλ με άρωμα νυχτολούλουδο και δάκρυα χαράς της Lady Gaga.>> ή <<Άρωμα ορχιδέας με δάκρυα συγκίνησης του Leonardo Di Caprio.>>
Το λοιπόν. Έχω ζήσει σαράντα χρόνια, τα δυο από αυτά τα πέρασα γελώντας και έχω ρίξει δυόμιση με τρία κιλά κλάμα. Ακούγεται αστείο αλλά έτσι είναι. Προχώρησα το πείραμα μου, μετρώντας τις στιγμές θυμού αυτή τη φορά. Ξεκίνησα να τις μετράω από την ηλικία που έμαθα να βρίζω, γιατί οι λέξεις έχουν δύναμη και πολλές φορές δεν επηρεάζουν μόνο τους ανθρώπους στους οποίους τις λέμε, αλλά και εμάς τους ίδιους. Έτσι στα σαράντα μου χρόνια έχω βρίσει 550.000 φορές, δηλαδή δεκατέσσερις βρισιές την ημέρα. Δεκατέσσερις στιγμές θυμού κάθε μέρα. Κάτι που με κάνει να σκεφτώ:
<<Πόσες φορές έχω βρίσει σήμερα; Μόνο δυο; Πώπω! Πρέπει να βιαστώ να πω άλλες δώδεκα βρισιές πριν τελειώσει η μέρα! Ας βγω να βλαστημίσω.>>
Αν ήμουν κάτοικος του χωριού στην ιστορία που διάβασα και πέθαινα στα σαράντα, στο τάφο μου θα έγραφαν:
2 χρόνια γέλιου.
6.000 δάκρυα.
550.000 βρισιές.
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Σχόλια χρηστών.
Kapiosxristis: Ευγε Δημήτρη! Καταπληκτική στορία. Με ενέμπνευσε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Είμαι τριανταδύο χρονών και υπολόγισα οτι έχω πάει στη τουαλέτα 8.200 φορές στη ζωή μου. Είπες οτι ζύγισες τα δάκρυα σου άρα υποθέτω πως έχεις κάποια ζυγαριά ακριβείας. Θα σου ήταν εύκολο να βρεις πόσο ζυγίζει περίπου... μια αφόδευσή μας; Ενδιαφέρομαι να μάθω στα τριανταδύο χρόνια της ζωής μου, με πόσα κιλά έχω προικίσει τη γη δικέ μου!
σχόλια