Στην περίεργη αυτή περίοδο των πρώτων "άντα" ακόμη δεν έχω αποφασίσει, για το ποια είναι τελικά η κατάλληλη ηλικία να αποδείξεις οτι δεν είσαι ελέφαντας.
Καθημερινά πρέπει να διαχειρίζεσαι δεκάδες ρόλους και να φέρνεις τις υποχρεώσεις σου εις πέρας με τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία. Είσαι γυναίκα, κόρη, φίλη, εργαζόμενη, μαμά, μαθήτρια και ότι άλλο έχεις στριμώξει στο 24ωρό σου που ασφυκτιά και ποτέ δεν φτάνει για να τα προλάβεις όλα.
Φυσικά το θετικό της υπόθεσης είναι οτι δεν παραμένεις αδρανής, έχεις πάντα ενδιαφέροντα και κατά πάσα πιθανότητα βελτιώνεσαι συνεχώς. Αλλά μήπως μέσα από όλο αυτό χάνεις τελικά τον εαυτό σου;
Το να καταπιάνεσαι με πολλά πράγματα ταυτόχρονα δεν σε κάνει ένα σύγχρονο Ναπολέοντα και φυσικά επειδή δεν είσαι η μόνη, δεν θα γράψεις και ιστορία. Αντιθέτως σε κάνει ένα προγραμματισμένο ρομπότ που εξυπηρετεί τις προσδοκίες και τα συμφέροντα άλλων.
Το μόνο που αξίζει και θα συνεχίσει να αξίζει στη ζωή ενός σύχρονου ανθρώπου είναι οι στιγμές με τους δικούς του. Που θα ακούσει ευχαριστώ και δεν θα έχει να αποδείξει τίποτα.
Είσαι προγραμματισμένη απο την ημέρα της γέννησης σου να πας 6 χρόνια σχολείο, να ικανοποιήσεις τα όνειρα των γονιών σου και να γίνεις γιατρός, δικηγόρος ή ότι άλλο δεν κατάφεραν (ή κατάφεραν και θέλουν να το συνεχίσεις) εκείνοι, να βγάλεις τη σχολή σου στα 4 χρόνια ώστε μετά να πιάσεις μια δουλειά.
Όπου εκεί ανοίγεται μπροστά σου ένας νέος κύκλος, νέες υποχρεώσεις, ευθύνες και ξανά απο την αρχή πρέπει να αποδείξεις οτι αξίζεις και μπορείς να τη κρατήσεις.
Στην εποχή μας, στις περισσότερες περιπτώσεις αν όχι σε όλες, αν καταφέρεις να φτάσεις σε αυτό το στάδιο και να βρεις μια δουλειά (και ειδικά αν βρεις μια δουλειά που έχει σχέση με το πεδίο των σπουδών σου) ρίχνεσαι με τα μούτρα. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς...άλλωστε.
Και για να συνεχίσεις την ομαλή και καθώς πρέπει πορεία σου στη ζωή φτάνοντας κάπου στην ηλικία των 28-30, δουλεύοντας 12ωρα, έχοντας παντρέψει κάθε κολλητή και ξαδέρφη και παλεύοντας με τα 5 περιττά κιλά που δεν λένε να φύγουν και φταίνε για όλες τις συμφορές της μέχρι τώρα ζωής σου, πρέπει και εσύ να δείς τι θα κάνεις.
Τι θα κάνεις;
Δούλευες 12ωρα πληρωμένα για 8ωρα που φυσικά δεν σε ανέβασαν επαγγελματική βαθμίδα (γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι, δεν γίνονται αυξήσεις και προαγωγές με εξαίρεση συγγενείς και φίλους προϊσταμένων-α!και γκόμενες/-ους- και θα το κοιτάξουμε το θέμα όταν τα πράγματα πάνε καλύτερα και ο ουρανός δεν θα έχει φεγγάρι!). Έχεις χάσει κάθε κοινωνική και προσωπική ζωή και τελικά γυρνώντας πίσω αναρωτιέσαι...άξιζε;
Το μόνο που αξίζει και θα συνεχίσει να αξίζει στη ζωή ενός σύχρονου ανθρώπου είναι οι στιγμές με τους δικούς του. Που θα ακούσει ευχαριστώ και δεν θα έχει να αποδείξει τίποτα.
Η δουλειά και η επιτυχημένη επαγγελματική πορεία είναι πολύ σημαντικά, αν είσαι μέσα σου ισορροπημένη και μπορείς να τα χαρείς με εκείνους που αγαπάς.
Υ.Γ. Δεν είσαι ελέφαντας, είσαι άνθρωπος και τελικά δεν υπάρχει λόγος να το αποδείξεις σε κανέναν.
σχόλια