Τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως τα πίστευα μικρός. Θα μου πεις ¨Κάτι μας είπες τώρα¨, αλλά η αλήθεια είναι πως οι διαπιστώσεις είναι θλιβερές. Όντας πλέον στην ηλικία των Τριανταπέντε (σχεδόν) και ζώντας μια αρκετά εξωστρεφή τελευταία δεκαετία, αποφάσισα μετά από τη συλλογή εμπειριών που αποκόμισα να αποτραβηχτώ όσο πιο μακριά μπορώ(όσο είναι εφικτό σε μια μεγαλούπολη) από αυτό που λέγεται ¨ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία¨
Θα γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος στο τι με εξέπληξε αρνητικά κατά τη διάρκεια της ωρίμανσής μου. Στην πολύ νεαρή μου ηλικία λοιπόν, για να μπω στο δια ταύτα, θεωρούσα λανθασμένα, πως ένας άνθρωπος σαράντα-σαράντα πέντε ετών πχ, είναι κάτι απλησίαστο για μένα στο κομμάτι της επικοινωνίας. Τον είχα στο νου ως μια μορφή η οποία με όπλα τα φορτία εμπειρίας που κουβαλά στις πλάτες του, είχε τη γνώση και την τεχνική να κουμαντάρει με ώριμο τρόπο οποιαδήποτε άβολη στιγμή θα του τύχαινε. Ένιωθα δέος γι' αυτές τις ηλικίες. Το άβολη που αναγράφω είναι ένα απ' όλα. Δεν στέκομαι σ' αυτό. Ίσως να το πω πιο γενικά, τον ένιωθα ως μια οντότητα που θα μπορούσε να διαχειριστεί το οτιδήποτε πιο ευέλικτα, έξυπνα, έντεχνα και με τόλμη, συγκριτικά μ' έναν μαθητή γυμνασίου.
Η πραγματικότητα βέβαια δεν είχε ουδεμία σχέση με τα παιδικά μου πιστεύω. Μιλάμε για μεγάλους ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς ανθρώπου προς άνθρωπο, επαγγελματία προς πελάτη, προϊστάμενο προς υφιστάμενο. Ακόμα και στο ερωτικό κομμάτι δεν ξέρουν καν πώς να αντιμετωπίσουν ένα ενδεχόμενο φλερτ. Βλέπεις γυναίκες και άντρες που δεν έχουν τρόπο είτε για να αποδεχτούν, είτε να απορρίψουν μια ερωτική συμπεριφορά ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται. Να μην μπορούν καν να απαντήσουν φυσιολογικά σ' ένα κομπλιμέντο.
Όλα τα παραπάνω μ' έκαναν να φτάσω στο παρακάτω συμπέρασμα. ¨Η ωριμότητα δεν έχει να κάνει ούτε με την ηλικία, ούτε με τα πτυχία, ούτε με τη γνώση. Αποκτάται με τις παραστάσεις και τις εικόνες που έχει πάρει ο καθένας στα χρόνια της ζωής του¨ Υπάρχουν νεότατα παιδιά που ο τρόπος ζωής τους και οι καταστάσεις που βίωσαν τους έκαναν από πολύ νέους ¨ετοιμοπόλεμους¨. Στην άλλη όχθη του ποταμού βλέπεις άτομα που έχουν ζήσει σε όλη τους την ¨καριέρα¨ μία εμπειρία, είτε αυτό λέγεται γάμος απ' τα είκοσι(που συνεπάγεται με άγνοια του τι συμβαίνει στον έξω κόσμο, ώστε αν χρειαστεί να έχει μια αντίδραση σε κάτι καινούριο να μην μπορεί να το διαχειριστεί) είτε μια και μοναδική δουλεία που τον κάνει να θεωρεί πως όλες οι δουλείες και οι συνάδελφοι του κόσμου είναι ίδιοι και διάφορα άλλα παραδείγματα που δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω για να μην πλατειάζω.
Το ρεζουμέ είναι πως χωρίς γύρα στον έξω κόσμο η ωριμότητα είναι αδύνατο να αποκτηθεί κι επειδή τα παραδείγματα που έχω είναι πολλά(σε επίπεδο ακραίο, να μην μπορείς να συζητήσεις τίποτα εκτός των ορίων τους) σταματώ την περεταίρω κοινωνικοποίηση γιατί η μαγεία της επικοινωνίας όσο πάει και χάνεται.
Υ.Γ Για να μην γίνομαι βέβαια και εντελώς ισοπεδωτικός, θα πω πως ακόμα και στην κατηγορία της ¨μιας εμπειρίας¨ υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι που γεννήθηκαν με επικοινωνιακό χάρισμα και δεν το απέκτησαν στην πορεία. Σίγουρα το να εγκατασταθείς μέσα σ' ένα καβούκι, οτιδήποτε έξω απ' αυτό σου φαίνεται δύσκολα διαχειρίσιμο και ακαταλαβίστικο.
σχόλια