Μέσα στη μελαγχολία που με πιάνει πάντα τις γιορτές, προσπαθώ να σκεφτώ τι είναι αυτό τελικά που μας φέρνει κοντά σε ανθρώπους,τι είναι αυτό που μας κρατά κοντά τους και τι είναι αυτό που μας απομακρύνει στο τέλος. Όσο μεγαλώνουμε, τόσα περισσότερα πράγματα χάνουμε αλλά από την άλλη μαθαίνουμε να δίνουμε περισσότερη αξία σε μικρά πράγματα.
Κατάλαβα λοιπόν πως δεν έχει σημασία στο τέλος ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει. Μακάρι να ήταν τόσο απλό όσο μας μάθαιναν όταν είμασταν μικροί. Θα μείνουν άτομα που δεν αξίζουν και θα χάσουμε άτομα που ίσως να άξιζαν τα πάντα. Και θα αναρωτηθείτε τότε τι; Κατεληξα στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε ποιους θα αγαπήσουμε. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να μας προσφέρει κάτι διαφορετικό. Μπορεί να μας αγγίξει πολύ, λίγο ή και καθόλου. Και ακόμα και να τον χάσουμε,πάντα κάτι θα μείνει. Αυτά που μας έδωσε θα μείνουν, είναι πλέον κομμάτια του εαυτού μας.
Μέχρι να βρεθεί μία φόρμουλα που θα μας κρατά μακριά από τα λάθη, θα πρέπει να μάθουμε να τα αντιμετωπίζουμε.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει λέξη για την απώλεια, την απώλεια τη βιώνεις δεν μπορείς να την εκφράσεις με λέξεις, είναι ένα από τα πιο βαθιά συναισθήματα. Και για να ξέρετε όταν ένας άνθρωπος ήταν στη ζωή σου ακόμα και να βγει από αυτή, θα υπάρχουν πάντα αυτά τα μικρά ασήμαντα πράγματα που θα τον θυμίζουν.
Τωρα τι να σας πω, δεν υπάρχει κάποιος μαθηματικός τύπος που να μας βοηθάει να ερμηνεύουμε τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως πάντα ερωτευόμαστε το απρόβλεπτο. Μέχρι λοιπόν να βρεθεί μία φόρμουλα που θα μας κρατά μακριά από τα λάθη, θα πρέπει να μάθουμε να τα αντιμετωπίζουμε. Το βασικότερο που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως και ο πόνος μας δυναμώνει και μας θυμίζει πως πρέπει να χαμογελάμε.
σχόλια