img#
Έτσι είχε πει. Και η αλήθεια είναι πως τον είχα πιστέψει. Το πίστευα για αρκετό καιρό. Μήνες ολόκληρους, σχεδόν ατέλειωτους, ζούσα με την εντύπωση ότι πραγματικά με σκεφτόταν. Συχνά. Ακόμα και στις 5.
Ξέρεις, εκείνη την περίεργη ώρα της ημέρας που το μυαλό σου είναι μισομουδιασμένο και λίγα πράγματα μπορείς αληθινά να σκεφτείς,τότε μου είχε πει πως εκείνος σκεφτόταν εμένα. Πέρασε τόσος καιρός από τότε και ακόμη αισθάνομαι ότι μετά το τέλος μας, σκόνταψα σε έναν απύθμενο γκρεμό και η διαδρομή μου είναι ακριβώς έτσι. Κάθε μέρα περιμένω να πιάσω πάτο, μετά να πεθάνω λόγω της απότομης σύγκρουσης ή απλά να σηκωθώ και να συνεχίσω την ζωή μου. Αλλά όσο απύθμενος είναι ο γκρεμός,άλλο τόσο είναι και η σχέση μας. Δεν υπήρξε αρχή,απλά συνέβη,τελείως ξαφνικά, "νομίζω πως θέλω να είμαστε μαζί" "ναι αμέ,ας το δοκιμάσουμε", οπότε ηταν επόμενο να μην υπάρξει και τέλος. Απλά συνέβη ξαφνικά. Μετά από τόσο καιρό. Τόσες νύχτες να κρατάμε ο ένας τον άλλον άγρυπνο. Τόσα τρυφερά λόγια. Τόσες στιγμές που κανείς δεν μπορεί να μου γυρίσει πίσω.
Το ταξίδι μου προς τον πάτο του γκρεμού δεν έχει τελειωμό.
Με κάθε του ξαφνικό μήνυμα βρίσκομαι στο απόλυτο κενό. Ο χρόνος παγώνει και σταματάω στα μισά του γκρεμού. Κανένας πάτος για τους μελλοθάνατους. "Έλα απ'το σπίτι μου κατά τις 8" "Οκ περίμενε με". Και πάντα πηγαίνω. Και πάντα με φιλά σαν τίποτα να μην άλλαξε ποτέ, και πάντα τον αισθάνομαι ψυχρό. Αναλώνομαι. Το ξέρω. Όπως επίσης,ξέρω, και τι μπορεί να μου δώσει. Το έχει κάνει πολλές φορές,γιατί όχι ξανά;
Κολλάνε όλοι οι μικροαστοί σε ηλίθιες ταμπέλες που τους πνίγουν, π.χ: " ΣΕ ΣΧΈΣΗ" ,και κλείνουν τα συναισθήματα τους σε ένα δωματιάκι 1x1 με αναθυμιάσεις τύπου Άουσβιτς έτσι ώστε να φανούν νεοελεύθεροι και ανοιχτόμυαλοι. "Σεξ μόνο". Αφήστε τις μαλακίες. Όσο υπάρχει το παραμικρό συναίσθημα αυτά δεν υφίστανται. Ακόμα και το 'Φρεντς Γουιθ Μπένεφιτς' έχετε δει πως τελειώνει.
Ήμουν το Άουσβιτς σου,μωρό μου.
