«..όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν» ή «τίποτα δε ζει παντοτινά..». Είναι μόλις κάποιες φράσεις από αυτές, που μαθαίνει κανείς στο πρώτο του χαστούκι... Είτε μιλάς για γκόμενους, είτε για καταστάσεις ευτυχίας. Είναι μια κοινή παραδοχή, ένας κοινός τόπος, ένας τρόπος να χρυσώνεις το χάπι, να δίνεις μια εξήγηση στον εαυτό σου για τα πιθανά σου λάθη, για όλα αυτά που δεν πήγαν καλά, για όλα αυτά που ανέχτηκες ή δεν ανέχτηκες.
Όταν μιλάς όμως για τη φιλία; Είναι δυνατόν να τελειώνει μια πραγματική φιλία; Πότε και γιατί; Μιλάω για την αγνή φιλία που συναντάς δύο ή τρεις φορές στη ζωή σου, όπως ακριβώς και τους μεγάλους έρωτες. Άλλωστε αυτό δεν είναι και η πραγματική φιλία; Μια μορφή έρωτα; Ερωτεύεσαι το φίλο σου, τις περισσότερες φορές από την πρώτη στιγμή, και θες να κατακτήσεις αυτό τον καινούριο άνθρωπο που εισβάλλει στη ζωή σου, να μοιραστείς μαζί του τα πάντα, σημαντικά και μη, να γίνεις κομμάτι της ζωής του, να σε έχει ανάγκη, να σε χρειάζεται όπως ακριβώς κι εσύ... Και όσο περισσότερο γνωρίζεις αυτόν τον καινούριο άνθρωπο και βλέπεις ότι ταιριάζεις μαζί του, ότι έχεις κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις, κοινά βιώματα, τόσο πιο πολύ επιδίδεσαι στη μάχη να αποδείξεις ότι το ενδιαφέρον σου είναι πραγματικό, πως ό,τι ώρα και να είναι εσύ θα είσαι εκεί, να συμβουλέψεις, να παρηγορήσεις, έστω απλά και να ακούσεις... Και περνάει ο καιρός και η φιλία αυτή δοκιμάζεται και αντέχει στο χρόνο και περνάει σε άλλο επίπεδο. Και ο φίλος γίνεται οικογένεια, αδερφός και μισείς όποιον τον πληγώνει, ό,τι τον στεναχωρεί, και γίνεται και δικός σου εχθρός, ο δικός του.
Υπάρχει ακόμα κάτι να θυμίζει αυτή την αγάπη, αυτόν τον δεσμό. Όμως τη θέση του σιγά-σιγά παίρνει το όνομα κάποιου άλλου. Αυτή δεν είναι και η φυσική εξέλιξη άλλωστε; Προχωράμε οι άνθρωποι, ξεθωριάζει το παλιό.
Κι έπειτα έρχονται στη ζωή οι έρωτες, οι δουλειές, τα προβλήματα, αλλάζουν οι προτεραιότητες, μεγαλώνεις κι εσύ και αλλάζεις... Και από κει που δεν υπήρχε μέρα που να μη μιλήσεις με το φίλο σου, ξαφνικά η μέρα γίνεται μέρες και οι μέρες, εβδομάδες... Αναρωτιέσαι τι να κάνει εκείνος; Μα είσαι πολύ κουρασμένος για να σηκώσεις το τηλέφωνο, αύριο λες, και το αύριο αυτό έρχεται μετά από αρκετό καιρό... Και όταν τελικά το παίρνεις απόφαση, εκείνος δε μπορεί ή δεν έχει διάθεση να μιλήσει... Υπάρχει ακόμα κάτι να θυμίζει αυτή την αγάπη, αυτόν τον δεσμό. Όμως τη θέση του σιγά-σιγά παίρνει το όνομα κάποιου άλλου. Αυτή δεν είναι και η φυσική εξέλιξη άλλωστε; Προχωράμε οι άνθρωποι, ξεθωριάζει το παλιό. Οι έντονοι ρυθμοί της ρουτίνας, τα άγχη, τα προβλήματα. Όταν ο άλλος έχει χάσει τεύχη από την ζωή σου, σκέφτεσαι, από πού να αρχίσω τώρα και γιατί να αρχίσω;;; αν υπήρχε ενδιαφέρον δε θα ρωτούσε νωρίτερα;;; Oπότε, η απάντηση στο τι νέα;;; γίνεται καλά μωρέ, εσύ;;; Πετάς το μπαλάκι στον άλλον και περιμένεις να δεις αν θα ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση... Εσύ;; Όooχι! Έχεις πολύ εγωισμό για να ρίξεις τα μούτρα σου, οπότε περιμένεις από εκείνον. Αν κι εκείνος δε το κάνει, κακό δικό του, σκέφτεσαι. Κλείνεις το τηλέφωνο, νευριάζεις για λίγο, που πάλι δεν είπατε κάτι ουσιαστικό, που πάλι δε γεφυρώθηκε η απόσταση, σε πιάνει μια θλίψη και αναπολείς τις παλιές καλές εποχές και ύστερα προσπαθείς να βγάλεις το θέμα αυτό από το κεφάλι σου. Κι ας ξέρεις βέβαια, ότι κάποια στιγμή σύντομα θα επανέλθει. Κι ας παρακαλάς μέσα σου μέχρι τότε να έχει γίνει κάτι άλλο για να αποφύγεις να το σκεφτείς...
Ώσπου ξυπνάς μια μέρα και σκέφτεσαι πως μάλλον δε χρειάζεστε ο ένας τον άλλο πια, πως αφού περνάει τόσος καιρός χωρίς ουσιαστική επαφή και οι δύο μπορείτε να ζήσετε χώρια.. Και μήπως τελικά αυτό ήταν;;; Μια σχέση που έκανε τον κύκλο της, όπως οποιαδήποτε άλλη, και βρίσκεται στο τέλος της;;; Κι ας το είχες σκεφτεί από καιρό, κι ας προσπαθούσες να το αποφύγεις, ήρθε η στιγμή που το βλέπεις ξεκάθαρα. Τραβάς κάτι ανούσιο πλέον, από τα μαλλιά στο όνομα μιας παλιάς φιλίας... γιατί έχουμε περάσει τόσα μαζί... γιατί... γιατί ... Και γιατί να τα σκέφτεσαι όλα αυτά, ενώ βλέπεις το ξεθώριασμα στο τώρα;;; Πάντα θα τον αγαπάς και πάντα θα υπάρχει σαν μια ξεχωριστή ανάμνηση, για όλες τις ευχάριστες στιγμές στην αρχή, μέχρι να έρθουν συνειρμικά και οι δυσάρεστες..Όλα αυτά που περάσατε μαζί, που αντιμετωπίσατε ενωμένοι, που μόνο εσείς οι δυο ξέρετε και θα σας ενώνουν μυστικά για πάντα..γιατί και άλλοι μπορεί να τα μάθουν, μα δε θα είναι ποτέ όπως εκείνη την πρώτη φορά που τα αντιμετωπίσατε μαζί... Ας γίνει έτσι, γιατί πώς αλλιώς... Πώς μπορείς τον μέχρι πριν λίγο καιρό αδερφό σου, ξαφνικά να τον βλέπεις σαν ένα απλό φίλο ή γνωστό ή να λες απλά κάνουμε παρέα, μιλάμε πού και πού... Καλύτερα να τελειώσει τώρα παρά να φθαρεί κι άλλο, μόνο και μόνο από συνήθεια.. Είσαστε πολύ κουρασμένοι και οι δύο για να προσπαθήσετε. Ή μάλλον χάσατε το ενδιαφέρον, τη θέληση για προσπάθεια. Τελικά και οι φιλίες τελειώνουν, «όπως όλα τα ωραία»... Ας τελειώσει έτσι, λοιπόν... Καληνύχτα...
σχόλια